Als de dagen gaan lengen gaat de winter strengen, zei mijn overgrootmoeder altijd. Maar toen AMVJ vr1 afgelopen zaterdag aftrapte tegen DVVA vr4, was het een milde, bewolkte middag. Na 2 wedstrijden waarbij een overwinning ver te zoeken was, lagen er nu tegen DVVA mogelijkheden. Al seizoenen lang zijn we aan elkaar gewaagd, en wie de punten gaat meenemen is nooit te voorspellen. Desalniettemin heeft DVVA zich dit seizoen beter staande gehouden dan wij, wat hen in de eerste seizoenshelft een frustrerende 2-0 overwinning op ons, en de 6e plaats op de ranglijst heeft opgeleverd.
Om half 1 trapten we gewoon weer met een 0-0 stand af. Die stand bleef ook erg lang op het fictieve scorebord staan. De miezer was aanvankelijk nauwelijks waarneembaar, maar nam meer en meer toe. Aan de zijlijn stond weer een leuke verzameling geblesseerden, wissels en familie, die schuilden voor de regen onder leen-paraplu’s, truien, en zelfs de lichtmast. Ondertussen werd het veld steeds moeilijker bespeelbaar, en dat vertaalde zich in een gebrek aan doelpogingen voor beide teams. De snelheid op onze flanken resulteerde wel in diepgang in ons spel, maar niet in genoeg voorzetten. Ook wanneer wij door het midden combineerden, volgden er geen schoten op goal. De grootste kans aan de bordeauxrode kant was voor Stuijt, die 1 op 1 met de keeper een polletje raakte in plaats van de bal(?). De afstandsschoten van DVVA leverden hen – mede door het goede keeperswerk van invaller Mel – met name corners op, en geen doelpunten. Berdien wist met haar verdedigende werk de sterkste speler bij de tegenpartij onschadelijk te maken. Met een ongekende serie van corner na corner maakten de geel-zwarte dames het vlak voor rust nog akelig spannend, maar we gingen rusten zoals we waren begonnen. Zonder doelpunten.
In de tweede helft zetten beide teams hun gebrek aan succes uit de eerste helft voort. Als er al gejuich klonk, kwam dat bij andere velden vandaan. Hoewel er bij vlagen mooi gecombineerd werd, begon het er op te lijken dat we 1 punt zouden gaan overhouden aan deze wedstrijd. Een acceptabel resultaat. Maar in een seconde kan alles veranderen. De ene seconde waarin de deur dicht valt, en je je beseft dat de sleutels binnen liggen. De ene seconde waarin je je bord scheef houdt, en je de taart op het tapijt ziet vallen. Of de ene seconde waarin je een terugspeelbal over de doellijn ziet rollen, en je ineens achterstaat. En zo leidde een ongevaarlijke aanval van DVVA, en een gebrek aan goede communicatie van ons, tot een onvoorzien spectaculaire slotfase. Nadat het noodlot had toegeslagen, keken alle aanwezigen elkaar verbijsterd aan. Het ene punt dat een zekerheidje leek, was verdwenen. Een wedstrijd waarin wij zeker niet verdienden te verliezen, leek ineens verloren. Maar, zoals Epictetus ooit zei, het zijn de moeilijkheden die laten zien wat de mensen waard zijn. Met nog tien minuten te gaan toonden de 11 van AMVJ volle inzet om dat punt nog terug te halen. Dit zorgde voor voldoende aanvallen, maar niet voor de broodnodige treffer. Echter, zoals Churchill ooit zei, een optimist ziet in elke moeilijkheid de kansen. En dit was een kans voor Bas om zijn waarde te bewijzen. Een kans om de ploeg die tot nu niet wist te scoren, tot grotere hoogtes te brengen. En zo geschiedde. Op de rechterflank misten we snelheid, dus daar kwam Manu te staan. Stuijt werd van haar plek linksachter gehaald, en in de spits gezet. Een goede dieptepass van het middenveld werd door Manu gecontroleerd, en met overzicht en precisie op Stuijt gegeven. Deze maal faalde zij niet oog in oog met de keeper. Eindelijk klonk ook op ons veld gejuich. De noodgedwongen ingreep in de opstelling had voor de beste aanval van de wedstrijd gezorgd. Na 90 minuten hadden we twee doelpunten gemaakt, en 1-1 gelijkgespeeld.
