De opmaat voor de wedstrijd van AMVJ 1 tegen de aloude rivaal DVVA was prima. Een schraal maar zeer genietbaar zonnetje bescheen een puike overwinning van Twee tegen koploper Zwaluwen (4-1). En ook de uit kleedkamer van de hoofdmacht klonken hoorbaar gescandeerde vaste voornemens tot revanche voor de toch lichte zeperd vorige week in Alkmaar tegen Jong Holland. Dat alles vormde de verwachtingsvolle ouverture voor een spetterende pot van Bordeauxrood tegen een vrijwel geheel vernieuwd DVVA.
Maar helaas: het mocht er deze mild zonnig begonnen maar in duister geëindigde middag op de thuisbasis maar niet van komen. Op de een of andere moeilijk te verklaren wijze wilde er bij de Schakelboys maar erg weinig lukken. Tegen een tegenstander die er voetballend aanvankelijk ook weinig van bakte, maar optisch wel wat strijdvaardiger over de dit keer weer uiterst hobbelige grasmat steggelde.
Niet dat Eén er qua inzet volledig met de pet naar gooide maar de collectieve cohesie die de ploeg in het begin van de competitie zo sierde ontbrak ten enenmale. Het losse zand tussen de raderen betekende ook aanzienlijke armoe wat betreft de kansen.
En als zich dan tegen het eind van de eerste helft eindelijk een zelfs tot doelpunt verheven kans voordeed, dan werd deze door een door achterlijntoeschouwers als uiterst twijfelachtig bestempeld vlagsignaal van de grens van de gasten door de overigens ruim voldoende leidende scheids tot achterbal gedegradeerd. Als het voetballend al niet mee zit, zit het dus blijkbaar ook met dit soort ongein niet mee. Maar daarmee is ook ‘het hoogtepunt’ van het eerste bedrijf wel gegeven. Want ook DVVA kwam nauwelijks in de buurt van het voor hun vijandelijke doel.
Kortom: een zeer matige vijfenveertig minuten van beide kanten waren in combinatie met de tanende zon bepaald geen opwarmertje voor een allengs koukleumende zijlijn. De verwachting dat de tweede helft wat meer spektakel zou brengen was tijdens de warme theepauze bepaald geen overdreven speculatie, gezien het toch ongewoon magere optreden van AMVJ.
Maar hoewel het na rust wel iets beter ging, bleef het onrustig in de Bordeauxrode gelederen. Aanvallend werden er ook nu weer geen potten gebroken. En de middenveld passerende tactiek van de tegenstander (ofwel: het veelvuldig gebruik van de lange haal) zorgde bij tijd en wijle wel voor de nodige turbulentie in de verdediging van Eén. Maar echte doelrijpe mogelijkheden bleven ook daar in goedbedoelde DVVA- pogingen steken.
Zo dreigde een toch verwachte en gehoopte felle clash met lekker voetbal tussen twee zeer oude rivalen te verkleumen tot een vrij zielloos potje voetbal met een volkomen gerechtvaardigd ‘van Turenhoutje (nul-nul)’ als resultaat.
Maar het lot besliste anders; en helaas niet in het voordeel van het manmoedig maar vergeefs ploeterende AMVJ. Via een vlak voor tijd makkelijk aan DVVA gegeven vrije trap werd door een niet voor de eerste keer aarzelende AMVJ defensie vrij baan gegeven aan nota bene de kleinste man van DVVA die koppend een maatje in staat stelde om met het laatste tikkie in een leeg doel alsnog de drie punten voor zijn ploeg binnen te halen.
Tijd en gogme schoten tekort om daarna de schade nog een beetje te herstellen. En zo werd het na een zonnig begonnen middagje toch nog behoorlijk kil en vroeg duister voor allen die Bordeauxrood een warm hart toedragen. Volgende week hopelijk deze hernieuwde dip weer te boven, is de vurige wens van
Dirk
