(NB. zaterdagavond geproduceerd, maar toen was onze site van het scherm….DL)
Het leven kan ondanks een mindere prestatie van de door mij zo gekoesterde Bordeauxrode brigade toch uiterst leuk en inspirerend zijn. Getrouwe lezers weten dat het mij soms moeite kost om na een nederlaag van AMVJ Eén iets pruimbaars uit de toetsen te peuteren.
In vroeger tijden deed ik geen enkele poging daartoe. Zelfs de zaterdagse boterham met soep smaakte naar niks. En heel lang geleden, in de tijd dat Ajax nog Ajax was kreeg ik bij een, gelukkig sporadisch, verlies van mijn helden helemaal geen hap door de van smart verwrongen keel.
Maar vandaag zit ik redelijk opgewekt dit stukje te tikken met een lekker stukkie stokbrood en een forse kop overheerlijke pompoensoep op een uitnodigend dienblaadje met bloemmotief en servet onder handbereik. En dat, vrienden, na een voetbalmiddag die voor de thuisspelende Schakelboys even miezerig eindigde als de druilerig laaghangende bewolking die met toenemende- zij het zeer zwoele- windkracht over het Loopveld werd gejaagd.
Want zoals u zult begrijpen, viel er in de topper tegen aloude vriend/vijand AFC geen eer te behalen. Immers na een kaartenrijk gelijk spel (4-4) in een slecht te duiden, maar op zich fair gespeeld potje dropen de mannen van Eén na het 8 minuten gerekte laatste fluitsignaal van scheids van dienst de heer Ferit Akkaya met een ietwat geflatteerde 0-3 nederlaag af richting een in even druilerigheid versomberde kleedkamer.
Maar daarover straks nog even kort de high- and lowlights.
Want het voorafje en de nazit van dit Loopveldse driegangen menu waren te bijzonder om gedachteloos en ongelezen voorbij te laten gaan.
De amuse werd mij reeds van verre aangeprezen door de goede Steef Schelling die het ook vandaag weer routineus voor elkaar kreeg om een file aan wedstrijden op de drie AMVJ velden zo te regisseren dat alles op tijd en tot in de puntjes geregeld verliep. “Dirk er ligt iets heel aardigs op je te wachten…†sprak hij beloftevol. En lieve mensen het is mooi om af te iets te kunnen geven, maar ontvangen van cadeautjes blijft toch ook een prettige hobby.
Zeker als het een attentie is die te maken heeft met een dingetje dat jijzelf hebt gedaan. Wellicht herinnert u zich nog mijn palaver over het oude FC Amsterdam in een recente impressie over de bekerpot tegen de club die tegenwoordig met die naam door het voetballeven gaat.
Welnu, die nostalgische ontboezemingen over de roemruchte Lieverdjes van weleer waren aanleiding voor Ted Schoonenberg, leider/ trainer/coach van AMVJ 3 en ook al zo’n ouwe getrouwe AMVJ rot mij een speciale herinneringsfolder van de FC cadeau te doen (met legpenning en al). Met fotokoppies van vele coryfeeën die tijdens de succesperiode van het troetelkind van Dé Stoop hun bijdrage leverden werden mijn herinneringen aan die mooie tijd nu ook beeldend tot leven gewekt.
Bedankt Ted, you made my day!
In de tussentijd was Bordeauxrood Twee door de reserves van AFC met een alleszins niet misselijke 1-6 van de mat getikt. Onder leidende impulsen van een in deze regionen nog steeds magisch ballend duo ex profs kreeg de ploeg van coach Andrea dus een stevig pak voor de billen.
In een morbide hoekje van mijn geest jeukte meteen het nerveuze voorgevoel dat vandaag wel eens Goed Genoeg zou kunnen zijn voor het eerste team van AFC om hun eerste zege ooit op het Loopveld te bewerkstelligen.
In een optimistisch breinkastje vertrouwde ik er echter op dat de brede selectie van coach Schakel in staat zou zijn het gemis van de geschorste Mark Schol en gekwetste captain Bram van der Driest vlekkeloos te maskeren.
Zo wankelmoedig mijn brein, zo wankelmoedig ook de wedstrijd. Ik vond het een vreemd potje waarin aanvankelijk van krachtsverschil geen sprake was. De slag werd voortdurend op het midden veld gestreden met weinig mogelijkheden voor de beide doelen. Het verschil was dat Eén vooral probeerde combinerend hun weg te zoeken en dat AFC meer de lange pass op hun overigens bloedgevaarlijke spits Mitchell Faerber hanteerde.
De overeenkomst was dat beide teams zich het snot voor de ogen werkten, zodat het voor de zijlijn een uiterst boeiende slag werd. Het combinatievoetbal verloor echter die strijd in feite toen een met een door de zijlijn heftig waarschuwend : “niet doen…!†toch geproduceerde terugspeelbal werd onderschept en de op de grond slidende AFC-er Wessel Westerhof zijn glijbal in het netje zag rollen.
Door dit misfortuin was AMVJ best even van slag maar van paniek nog geen sprake. Alleen het scheppen van kansen was ook vandaag weer een hele opgave. Dat deed de opponent beter. Een corner die in de ogen van vriend en vijand eigenlijk een gewone achterbal was, werd door de boomlange AFC spits (zie hiervoor)met een bekwame stuiter achter Levien Rocha geknikt. (0-2)
Weer een beetje misfortuin maar nog geen man overboord. Want na rust mocht Bordeauxrood met de zwellende wind in de rug proberen de bakens alsnog te verzetten. Dat werd met een hele portie hartstocht ook heel erg geprobeerd, maar de kansen die er nu wel kwamen wilden maar niet in de door een uitstekende wachter verdedigd AFC doel verdwijnen. Ook wissels waren dit keer niet de oplossing.
En toen het terecht achteroverleunende AFC niet lang voor tijd uit een spaarzaam countertje een overigens fraaie derde goal produceerde door Floris Dokkum was het pleit definitief beslecht.
Het Cruijffiaanse adagium: “als je niet scoort, ken je niet winnen†deed AMVJ vanmiddag alle eer aan en dus de das om. En een winnaar die er wel drie inlegt heeft gewoon het gelijk van de gelukkige beste aan zijn zijde. Zo ook de bezoekers van Goed Genoeg. Proficiat!
Maar nu de derde gang van het menu. Je zou verwachten dat de verliezer al snel teleurgesteld de benen zou nemen naar troostrijker oorden; en dat de winnaar (en meteen koploper) zich dolblij naar het eigen honk zou spoeden om de feestvreugde nog eens dikkertjes voort te zetten Maar niets van dat al. Na een ook al zeer plezierige nazit met bestuurders, leiders en invalcoach Bart Logchies van AFC, scheids Akkaya en diens begeleiding en uiteraard Coach Hans en zoon Abe, bleek tot mijn niet gering plezierige verrassing dat rond de bladen bier en snacks die de aangeschoven tafels in het clubhuis in de voegen deden kraken een groot deel van beide selecties trachten die tafels van de ondergang te behoeden door samen gezellig na te pilsen over alles en nog wat.
“Dat zie je niet vaak in het voetbal†, glunderde een bestuurder van de bezoekers. Ik was het roerend met hem eens en vroeg mij af waarom zo’n collectieve nazit niet ook een plezierige gewoonte in onze “hanig heftige†sport zou kunnen worden. Rugby hoeft toch niet in alle sociaal gedrag het privilege te houden, toch ?!
Het eind van deze voetbalmiddag bood daartoe wellicht een veelbelovend perspectief. En zo werd het ondanks het verlies op het veld in vele opzichten toch een dag met dikke plus voor
Dirk
(En met de puntjes komt het ook wel weer goed….)
