De grote vraag was of en hoe Een zich na de zeperd tegen VVA/Spartaan had weten te herpakken. Laten we zeggen dat de patient aanzienlijk aan de beterende hand bleek tegen het (letterlijk) altijd lastige VVC uit Nieuw Vennep. Niet dat het allemaal weer even fraai was wat er werd getoond, maar het “slappehappie” van een week geleden was gelukkig in de kleedkamer achtergelaten. Er stond weer een ploeg die voor een goed resultaat wilde knokken. Maar gesmeerd geolied liep het allemaal nog bepaald niet. Het was een beetje een hobbelige potje wat Bordeauxrood op de dit keer helaas gelijknamige grasmat deponeerde.
Vooral het middenveld, waar de kleine stofzuiger Imke wegens een schorsing toch wel behoorlijk werd gemist zocht veelal tevergeefs naar zinvolle verbindingen tussen defensie en aanval. En dat betekende dat er te veel met de lange bal op de spitsen moest worden geopereerd. Tegen het stugge VVC dat ook niet groots speelde maar tenminste een zelfde dosis energie etaleerde leverde dat weinig spectaculair fraai spel op. Teveel hotseknots en God-zegen-de- lange haal bracht echter wel de nodige spanning teweeg omdat je voelde dat wie zou scoren ook het potje zou gaan winnen. En het moet gezegd, als er al een kans ontstond was het geluk dat de Hassan horde tot vorige week zo menig maal vriendelijk toelachte nu compleet afwezig. Zo verdween een doelpunt- van- het- jaar- waardige snoeiharde volley van Ben rakelings over en weigerde de overigens best leidende scheids tot twee keer toe een elfmeter rijpe overtreding met een (in ieder geval één keer ook objectief terechte) pingel te bestraffen. Een doelpuntloze eerste helft was het logische gevolg van twee hard strijdende maar weinig doelgerijpte teams. In het tweede bedrijf was tegenstander VVC aanvankelijk “optisch uberlegen” zoals onze Oosterburen dat zo plastisch weten te verwoorden. Een moest zich beperken tot hard werken en als je een beetje in de hoek zit waar de klappen vallen is de vrees voor een tegentreffer blijkbaar groter dan de overtuiging dat het allemaal toch wel goed zal komen. Maar het pleit voor de boys dat ze niet versaagden en zich ook weer lekker voetballend wisten te manifesteren. In de laatste twintig minuten regende het weliswaar geen kansen maar regen de mogelijkheden zich toch met de regelmaat van de klok aaneen. Met als slotakkoord een pegel van een kopbal van Boertje die beter lot had verdiend. Aan de andere kant moest Kiepie met een formidabele reflex er vlak voor tijd nog toe bijdragen dat er aan dit spannende middagje op het Loopveld nog tenminste één en naar mijn idee uiterst belangrijk puntje werd overgehouden.
Zaterdag tegen het (voor AMVJ) altijd lastige Roda laten zien dat de opwaartse lijn er (ook qua scoren) weer helemaal inzit en zo de concurrentie ondubbelzinnig vertellen dat het uit is met de droom over een geslaagde inhaalrace! Lekker samen trainen van de week en er is lekker niks om je druk over te maken.
Dirk
PS Boesoe, Driest en Vissertje: een snel herstel, vrienden
