Langs de zijlijn van het Loopveld is het nog wel hartstikke leuk…
Een ode aan Eén(voud)
Terwijl de mafkezerij in het voetbal steeds weliger tiert, zijn er gelukkig ook sportplekjes op deze voetbal- en anderszins verdwaasde aardkloot waar het nog een regelrecht plezier is om te vertoeven.
Naar de Arena, symbool voor het grijpgrage grootkapitaal, hoeft een “liefhebber van het spelletje†niet meer te gaan om aan zijn voetbaltrekken te komen.
Want de ronduit beschamend mallotige vertoning van een stel publiciteitbeluste, Ajaxbelang verkwanselende Ego’s (Enorm grote onbenullen) nog daargelaten, valt er ook aan de spelvreugd- arme vertoningen op het veld nog maar schaars voetbalgenot te beleven.
Je gaat er met je onverslijtbare Ajaxhart heen in de stille hoop op beter, maar telkens weer slagen de zwaar(over)betaalde maar lichtgeraakte heertjes te velde erin die verwachtingen onder de groene zoden te stampen. Ik heb de trieste teloorgang niet in levenden lijve hoeven meemaken maar alle ellende rond de bekerwedstrijd tegen AZ symboliseert de Verelendung van het profvoetbal in het algemeen en van Ajax in het bijzonder op een toch tot diepgaande bezinning prikkelende wijze.
Nee, voor echt plezier ga ik veel liever naar de commercievreemde stek van het eenvoudige, maar milieuvriendelijk geurende sportpark het Loopveld. Want daar vind je nog een groep echte liefhebbers die zich in de tweede klasse van het zaterdag voetbal op een opmerkelijke wijze weten te manifesteren: het Bordeauxrode Amvj Eén, ofwel de voormalige Hassanhorde nog recentelijk omgedoopt tot Mauricemeute.
Een team dat na het vorig jaar behaalde kampioenschap onder de goede Hassan Azoum thans met zijn jeugdig gedreven opvolger Maurice Kuiper aan het roer de aanvankelijke doelststelling: “klasse behoud†letterlijk met de voeten treedt.
Want het is dat Monnickendam op het lest roet in het zegerijke eten gooide, anders was de eerste helft van de competitie ongeslagen afgesloten. Nu staat er de toch nog erg fraaie score van 7 gewonnen, 5 gelijk en 1 verloren potje op het bord. Met 26 punten en een pregnante positie in de kopgroep een van te voren niet bedacht scenario. Behaald door een stel gretige jonge gasten die samen met hun al even bevlogen maar voor zijn 29 jaar opmerkelijk volwassen coach hun sport met plezier en enthousiasme bedrijven. Spelers die, laat ik het er voor de goede orde nog maar even bij vermelden, geheel onbezoldigd, premievrij en onkostenloos hun contributie voldoen. Sterker nog: allemaal een eurocentje bijdragen aan de huur van een voetbalvriendelijk kunstgrasveld om lekker met z’n allen op een redelijke ondergrond te kunnen trainen. Een groep die ten opzichte van vorig seizoen overigens in de breedte wel sterker is geworden.
Door de terugkeer van Mark Schol en Tjerk Veltman op het (heel) oude nest en de komst van Jimmy Jansen en Thomas Hansen heeft het team aan voetballend vermogen en kracht duidelijk gewonnen. Maar ook de jonkies van vorig jaar zijn opzichtig naar een hoger niveau gegroeid. De broertjes Rene en Cris Boer, Dirk en Imke van Moorselaar en Bram en Daan van der Driest zijn daarvan de exponenten; en belichamen tegelijk het familiale karakter van Eén. Ook Wieger Visser kwam daarom verleden jaar na een kortstondig “profavontuur†in Flower City weer terug. En dat “thuis†geldt ook voor de andere selectiespelers: “Kiepie†Nick de Groote , Sander van Dam, Jeffry Molleman, Nemo Schneck en last but not least Jonne Seriese. En dan te weten dat hardnekkige blessures van “Boesoe “Bram Vreugdenhil, Ben van der Veer en van de ook alweer teruggekeerde Fielemon Schoffer soms noodzakelijke maar vlekkeloze aanvulling uit Twee nodig maakten. ( Twee dat na een matige start trouwens ook weer lekker bezig is).
De eerste competitie helft heeft in ieder geval bewezen dat er een team staat, dat samen op sportieve manier voluit gaat voor resultaat, maar dat bij tijd en wijle ook heel aardig weet te ballen. (En als u mij niet gelooft lees dan het verslag van kenner Ton Bras op de site van Amstelveen sport over de topper tegen AFC er nog maar es op na). Hopelijk blijft dat ook in het vervolg van de competitie ook zo, want dan kunnen er nog mooie dingen gebeuren. Natuurlijk gaat voetbaltechnisch een vergelijking redelijk mank, maar als ik de passie zie, waarmee wordt gespeeld, steken de boys van “het arme rijke AMVJ†(en ook veel van hun klassegenoten) “de rijke arme profjongens†wel degelijk naar de kroon.
En dat maakt voetbal nou juist leuk en aantrekkelijk langs de zijlijn van het Loopveld voor…
Dirk, die tenslotte iedereen die bordeauxrood een goed hart toedraagt een puik prima, gezond, sportief, succesvol en gelukkig 2012 toewenst.
