Het heeft even geduurd, vrienden van Bordeauxrood, maar met het invallen van de herfst heeft de zomerstop de ballen nu toch lang genoeg in het vet laten glimmen.
Kortom: de competitiebal rolt weer over kunst- en het heus groene gras.
Ik hoop dat u allen lekker hebt gebarbecued en fit aan dit nieuwe bordeauxrode seizoen aan het vertrek staat.
Ondergetekende heeft zich ook bewust lekker lang stil gehouden want
impressies over de opwarmertjes in de beker kreeg u ook dit keer niet van mij.
Wel een algehele conclusie over drie bekerpotjes tegen clubs uit hogere regionen: soms nog wat bleekjes, maar soms ook met een uiterst veelbelovend helftje.
Wel nipt uitgeschakeld omdat oude aartsrivaal AFC in het laatste potje pal voor tijd de volle drie punten in de tas meenam van het Loopveld (0-1).
Tegen een behoorlijk aangesterkt Kumar cohort (ook dit jaar is Ricky weer het baasje van het spul)
Zo leek het althans bij het aanschouwen van de line-up.
Een paar makkers vertrokken na een seizoen weer, een enkeling zakte op eigen initiatief een elftal (zoals clubkanjer Mark Schol)
Maar er staan ook behoorlijk wat nieuwe gezichten op de virtuele teamfoto (komt de echte er nou eens een keertje wel?)
Conclusie: er is dus tijdens het zomerreces flink “ingekocht” door de club (laten we maar eens het geijkte voetbal jargon gebruiken, ook al zijn de transfer-en salariskosten ook dit keer weer tot een minimum van €0 beperkt gebleven; en bestaan de premies louter uit gratis wedstrijdkleding en sinaasappeltjes voor de dorst tijdens de rust)
Hofleverancier AFC zaterdag leverde vier wisselcoryfeeën, twee jonkies kwamen van Legmeervogels, een sneltrein vertrok uit Buiksloot, een getruckt “ouwetje” nam afscheid van Abcoude, en een spijtoptant van een paar jaar terug klopte weer aan de deur. (de namen volgen in de loop van de volgende impressies)
In ieder geval kan coach Kumar beschikken over een bredere selectie en zijn de- nu al aanzienlijke- blessureklanten getalsmatig in ieder geval beter op te vangen.
Dus met veel positieve vibes voor de eerste pot richting Buitenveldert, de club van “ome” Frans Lugt waar Bordeauxrood vorig seizoen nog een bittere 4-1 nederlaag te verstouwen kreeg.
Dat zou dit keer wel anders gaan, zo mijmerde uw chroniqueur, bijna weer met het vlagje omdat onze professionele grens Steve te laat ‘wakker’ was en nog maar net op tijd de punctuele Duitse Engels sprekende scheids van dienst de hand kon drukken.
Maar de mijmering was snel voorbij, het pakte allemaal dramatisch anders uit….
Immers de goede Steve was niet de enige die wellicht de zomertijd nog in de bol had.
Het in engelachtig kraakwit gestoken AMVJ deed zijn heilige tenuekleur volledig eer aan door de thuisploeg van acquit af aan alle vrijheid en ruimte te geven om zich niet gehinderd door enige tegenstand lekker uit te leven.
Er werd hen met andere woorden in het begin door een op alle fronten zwaar klooiende gast geen strobreed in de weggelegd om op een wel heel simpele wijze aan een 2-0 voorsprong te komen.
Het was voor de bordeauxrode zijlijn bijna gênant om als na een kwartiertje een dreigende replica van een seizoen geleden te moeten aanschouwen.
Het was een wondertje dat die snel verkregen voorsprong bij rust nog steeds op het bord prijkte.
Verdedigend bij tijd en wijle een chaos en aanvallend machteloos, zo ploeterden de Kumar Kids zich door de eerste vijfenveertig minuten heen.
Men hoeft geen helderziende te zijn om zich een voorstelling te kunnen maken van de ongemene ontluistering annex gepeperde evaluatiespeech van de coach tijdens de thee.
“ik had er wel zeven kunnen uitknikkeren”, zo vatte hij zijn toen nog ondermaatse stemming na afloop samen tegen de kersverse redactionele machthebber bij HAV, de goede Joachim van der Marck.
En dat was naar het oordeel van de AMVJ zijlijn bepaald niet overdreven.
Na rust zou het dus anders moeten gaan; onder andere door de twee wissels die Kumar toepaste.
Dat leek echter alras volkomen de mist in te gaan toen het balletje na koud dertig seconden, alweer door gigantisch collectief gepruts, achter Levien Rocha in het netje plofte voor een schier uitzichtloze 3-0.
Een regelrechte bordeauxrode ramp leek zich ook nu in het echie in Buitenveldert te voltrekken.
Maar dan blijken er plots toch de mysterieuze krachten te zijn die de sport in het algemeen en het voetjebal in het bijzonder telkens zo kenmerken (zie Joris van den Bergh’s oeroude bestseller).
De derde tegentreffer bleek ineens niet meer de morele nekslag voor de bezoekers, maar veeleer een welluidende wake-up call na een middagje soezerig sluimeren.
De koppies gingen op scherp en met de ruggen gerecht werd er plots wel geknokt voor iedere bal. Niet mooi maar wel dynamisch ging het richting het vijandelijke doel.
Vooral onder impuls van wissel Roppa (Robin Meerhoff, gelukkig weer hersteld van zijn knieblessure) en het enthousiaste werk van de lange youngster Tim Reuvenkamp die als tweede (valse?) spits zijn eerste drie kwartier competitiedebuut voor AMVJ mocht maken
En dat loonde, want toen Bram van der Driest van elf meter de achterstand resoluut verkleinde, leek zich van het lange tijd zo superieure Buitenverldert een merkwaardige angst meester te maken.
En dat loonde niet, want binnen een zucht en veel vloeken werd een zekere zege zorgelijk zwak uit handen gegeven.
Eerst door een knappe spitsengoal van de reeds vermelde Youngster Tim R. en vervolgens opnieuw door captain Bram en opnieuw van de penaltystip (3-3)
Even leek zich nu de ramp van een nederlaag voor de thuisploeg te voltrekken, maar dat bleef ome Frans en zijn vele vrienden bespaard.
Het zou ook te veel van het goede zijn geweest voor AMVJ. Na zo’n droevig dromerige start, toch weer net op tijd klaarwakker geworden was een punt al een beloning waar de meeste AMVJ getrouwen al lang niet meer op hadden gerekend. En dat gold ook voor een opgeluchte
Dirk
