Sombere gezichten bij de coaches op de trainingsavonden. ”Dat wordt weer eens puzzelen”, hoorde ik.
Oorzaak: het vooruitzicht om met een behoorlijk gedecimeerde ploeg naar de laatste wedstrijd voor de winterstop te moeten afreizen.
Een klein cohort aan niet de minsten onder de bordeauxrode garde was gekwetst of had sociale en/of arbeidsrechtelijke verplichtingen.
Toch een beetje zorgelijk als je weet dat het eerste deel van het seizoen nou uitgerekend tegen Weesp moet worden afgesloten.
Duistere beelden zoefden langs mijn grijze cellen bij de herinnering aan de wedstrijd van vorig seizoen-nog in een klasse hoger- tegen deze tegenstander.
Dat was toen, net als nu ook geen hoogvlieger op de lijst, maar dat kon niet verhinderen dat een zwalkend Bordeauxrood (op sterkte) kansloos met 3-0 moest afdruipen.
Een kostbare nederlaag tegen het opgefokte degradatiegevaar.
De stand van vandaag gaf te kennen dat het een match zou worden tussen de koploper en de ploeg op de allerlaatste plaats.
Dus in principe niets om je erg druk over te maken maar toch….het was te hopen dat het spreekwoord van “de zich herhalende geschiedenis” in Weesp dit keer niet zou opgaan.
Het vooruitzicht om met een in aantal schrale selectie te moeten aantreden en bovendien in omstandigheden die louter kunnen worden bestempeld als troosteloos hondenweer, was bepaald niet “toppie”.
En toen ter plaatse bleek dat het met gras getooide hoofdveld de grote nattigheid niet kon verwerken, moest er ook nog worden uitgeweken naar een kunstgrasveld waar de windstoterige storm en gutsende regen helemaal vrij spel hadden.
Nou niet de entourage om eens “een lekker potje te gaan ballen”; en al helemaal niet om je, zelfs gewapend met een stevige plu, toch botten verkleumend zeiknat te laten worden.
Ondergetekende heeft dat, staand naast een petieterig dug-outje, één helft laten gebeuren.
Het tweede bedrijf heeft hij van een afstandje op de fraaie maar eigenlijk onbruikbare tribune van de club pogen waar te nemen.
Excuus, maar tegen het maken van aantekeningen over de wedstijd tekenden mijn verstijfde vingers te veel protest aan.
En aangezien de opnameapparatuur op het Loopveld was achtergebleven, moest mijn IPhone zijn meerdere erkennen in de te grote afstand van het gebeuren te velde. Kijk maar.
Maar goed: de goede scheids Dumpel had maling aan de omstandigheden en sommeerde de beide teams ijskoud naar de aftrap.
Het moet gezegd: ondanks de hoofdbrekens hadden de coaches nog best een stevige basis aan het vertrek bijeen gepuzzeld.
Dat er in feite maar drie inzetbare boys op de bank zaten moest maar voor lief worden genomen.
Door de beregende brillenglazen zag ik, omstandigheden weer in aanmerking nemend, een gretig AMVJ van start gaan. Het ontbrak schromelijk aan de afronding anders zou in de eerste helft de stand al zodanig in Amstelveens voordeel zijn opgelopen dat besloten had kunnen worden het tweede bedrijf schriftelijk af te doen in en behagelijker omgeving.
Nu bleef het redelijk onbegrijpelijk bij een -overigens fraaie kopgoal van Thierry van der Kooye-bij een te schamele 0-1. (NB. een tweede goal werd wegens – naar zeggen wegens niet terecht gezwaaid buitenspel- afgekeurd)
De over het algemeen jeugdige ploeg van de immer sympathieke coach Ron van de VeVelde was wel bedrijvig maar kwam maar zelden in de buurt van kiep Ronald Visscher. En afronden was ook voor hen een te moeilijke opgave.
Dat bleef spijtig voor hem en zijn team ook de tweede vijfenveertig zo.
Zoals gemeld heb ik de tweede helft van afstand bekeken. Wat vooral is blijven hangen zijn: (opnieuw) een gemiste penalty en nog drie doelpunten voor AMVJ.
Ik dacht dat het Gijs Bedet was die 0-2 voor zijn rekening nam.
De laatste twee waren opnieuw voor Max Krake.
Die was overigens eerlijk genoeg om na afloop te erkennen dat het voor hem vandaag ook een “monsterscore” had kunnen zijn.
Dat vond ook coach Ricky die natuurlijk blij was met de overwinning en het behoud van de koppositie.
Dat het een lekkere winterstop wordt, benadrukte ook dit “dapper tegen de elementen knokkende, weerbestendige team van vandaag (waarin ook de hele bank nog speeltijd kreeg):met vreugdeklanken en het luid gekweelde lijflied.
En zo eindigde het eerste deel van deze weer doldwaze competitie al met al en ondanks geweldig hondenweer toch nog met een zonnige opklaring aan het eind.
En met een dikke knuffel voor jullie van
Dirk
En voor iedereen die deze laatste impressie onder ogen krijgt een fijne stop, een mooie en vredige kerst en alvast de beste wensen voor het komend jaar!
X
D
