Nooit heb ik van AMVJ zijde zoveel Social Media geweld zien denderen over de diverse schermen van mijn nooit gedachte maar tegenwoordig toch rijke voorraad communicatieapparaten. Van laptop, tablet tot I-phone waren de aanmoedigingen in woord, foto’s en filmimpressies niet van de lucht. Alles in het teken van de waanzinnige apotheose van de bizarre competitie in klasse 2a van de zaterdag KNVB.
Vier teams die hemelsbreed op een paar honderd meter van elkaar twee aan twee de strijd aanbonden konden immers allemaal nog kampioen worden. Mede als gevolg van de zeperd waarover Bordeauxrood vorige week tegen Overbos uitgleed was DVVA, de tegenstander van vandaag op Sportpark Drieburg nog niet kansloos. En ook aan de Middenweg kon AFC het leidende WV enz. nog een dikke loer draaien.
Ondanks het puntje achterstand op de ladder bleek tijdens de trainingen van de Schakelboys dat het vuur van de hoop op een goede afloop nog volop levend was. De treurnis over het schlemielige verlies had hoegenaamd geen sporen van “laatmaarwaaien†achtergelaten. Bij aankomst op de nu toch bijna als antiek te waarmerken accommodatie van de aloude opponent was de vastberadenheid van het Bordeauxrode team voelbaar. Het energetisch vuurtje onder fysiek en moraal lekker opgestookt, klaar om nu eens echt winstgevend uit te halen op een plek waar het tot dan toe vrijwel altijd moeilijk winnen is geweest.
In mijn bijna zes decennia lange herinnering was het er zelfs als welpje (want zo heten de tienjarigen toen in voetballand) ook al altijd een clash van jewelste op een ook toen al nauwelijks te bespelen grasmat. En je mocht blij zijn als je er met een puntje kon vertrekken.
Maar dat mocht vandaag niet gebeuren want om nog uitzicht te houden op de titel moest er maximaal worden gescoord. De aangekondigde suspense had de KNVB verleid om een compleet referee team af te vaardigen naar Amsterdam Oost; maar bleek daarnaast ook behoorlijke aantrekkingskracht te hebben gehad op een hele massa nieuwsgierigen. Want volgens de (very) good, (pretty) old gastheer/gentleman van DVVA, die zoals al gedurende een eeuwigheid ook nu weer zijn gasten een ontvangst als een warm bad bereidde, was het lange tijd niet zo bevolkt geweest op “zijn parkâ€.
En al dat volk zorgde voor een sfeertje dat ook voor spelers die gewoonlijk voor een handjevol getrouwen acteren als een warm bad moet hebben aangevoeld. Ondanks het beroerde veld en een straffe wind die echt goed voetbal al bij voorbaat tot een helse klus maakten. Maar dat deerde de discipelen van coach Schakel het minst van beide teams. In ieder geval waren de immense inzet en de gestaalde mentale hardheid van de bezoekers dominant. Misschien enige tijd na de beginfluit van de goed leidende scheids van dienst van Waveren en zijn degelijke grenswachters nog niet voor een ieder zichtbaar maar voor de Bordeauxrood getinte zijlijners wel degelijk een déjà vu van de voorbije weken (lees de impressies van verleden potjes er maar op na, vrienden|)
Alleen echt gevaarlijk werd het nog niet voor het heiligdom van de DVVA doelman; noch overigens voor dat van Kiepie Nick de Groote die opnieuw en zeer verdienstelijk betrouwbaar onder de lat moest acteren nu “het zachtaardige rood†van zijn even zachtaardige collega Levien Rocha van vorige week door de KNVB met liefst vier wedstrijden schorsing is beloond.
En weer was het Jonne Seriese die met een vrije trap van toch gauw zo’n 25/30 meter na een halfuurtje de ban brak. Met meesterlijke precisie van een heus grootmeester krulde hij de bal met toenemende vaart in het kruis van het vijandelijk doel. Die treffer bracht naast onverzettelijkheid ook een beetje voetballende rust in het AMVJ team.
En toen werd wel duidelijk dat het voor de opponent verrekt lastig zou worden om deze middag ook nog een gooi naar de bovenste plek te doen.
Hetgeen na rust volledig werd bewaarheid. Eén voetbalde eenvoudigweg beter, sneller, gedrevener en vastberadener dan de ploeg van de altijd ingetogen joviale coach Sjaak Tersteeg. Het was dan ook geen echte verrassing dat de ook nu weer ontembare Imke van Moorselaar midden tweede bedrijf met een droge knal de 0-2 eindstand op het bord kegelde.
AMVJ kreeg kansen op meer maar die werden niet benut en waren ook niet nodig om de drie punten veilig te stellen. En hoewel de telex al vroeg ratelde dat WVenz. een stukje verderop na een minuutje al op een 1-0 voorsprong was gekomen, bleef het daarna heel stil aan de andere kant. En dat hield de droom van een kampioenschap voor Eén dan ook lang levend.
Maar het bleef helaas te lang stil aan de andere kant, want nog tijdens het laatste kwartier van de pot op Drieburg werd duidelijk dat het aan de Middenweg 1-0 gebleven was. Dus toen de scheids bij DVVA de stop uit het warme bad haalde bleek het water voor Eén plots toch aan te voelen als een koude douche.
Jammer, geen champagne dus die restte, maar wel het tevreden gevoel er vandaag alles aan te hebben gedaan om het toch nog spannend te maken. En dat was het ook tijdens dit toch wat koele slot aan een oververhitte competitie.
Met een welgemeende gelukwens aan WVenz,. dus nu op naar de nacompetitie Bordeauxrode krijgers. Met hopelijk wel het succes dat jullie vandaag al zo gegund was door
Dirk
