Het was op deze zaterdagmiddag ronduit lekker stapelwolkenweer op het Loopveld, gelardeerd met een ruimhartig en qua energie kosteloos (!) herfstzonnetje.
Een vorstelijke entourage voor een koninklijk bezoek derhalve. Nee, wij werden niet geconfronteerd met een onaangekondigd werkbezoek van Willem Alex en zijn eega Maxima, die geïnformeerd wensten te worden over de rampzalige kastijding van sportclubs door de griezelig hoge inflatie.
Of over meer van dit soort onheilstijdingen uit de grabbelton van mislukt, ontbrekend beleid dan wel minimale actie uit het Haagse politieke bolwerk. Maar het bezoek van de naar zeggen oudste club van Nederland had wel degelijk een gekroond tintje.
HFC, zoals de leden hun vereniging naar buiten (moeten) noemen, draagt sinds de viering van het 80-jarig bestaan in de zestiger jaren van de vorige eeuw immers het predicaat “K”. Een eretitel die overigens in het logo op de revers van de clubcolberts in een bescheiden kroontje wordt gesymboliseerd.
Gelukkig waren functionarissen van de bezoekers aan die colberts herkenbaar, zodat we met deze mannen aan onze als bestuurskamer omgedoopte campingtafels in de kantine nader kennis konden maken. Want KHFC is op zondag al op tweede divisieniveau actief, maar hun zaterdagploeg kwam Bordeauxrood vandaag pas voor de eerste keer als promovendus naar 2A tegen.
Het werd een leuke “eerste date” met Hein Roelfsema en Hans Groothuis. Aan hun verhalen te horen twee vrijwilligers met een icoonrijke “klussenhistorie”. “Van alles geweest en van alles gedaan uit liefde voor hun cluppie”.
Vandaag de dag opererend als een koppel elftalbegeleiders van het zaterdagteam. Hein Roelfsema, een naar eigen bekentenis, groot adept van bitterballen, beloofde, ongeacht de afloop, na de wedstrijd nog wat te komen nazitten onder het genot van een “0%-tje” en rondje van die balronde minicroquetjes. Dat deed hij in gezelschap van voorzitter Lex, tevens teambegeleider van AMVJ 1, tot het schaaltje bijna op was, de laatste bal werd weerstaan….waarna de aardige KHFC-mensen afscheid namen.
Tussen die twee zittingen werd er natuurlijk ook gebald. Zoals gezegd onder lenteachtige omstandigheden. KHFC, een soort beloftenelftal van jonge en naar snel bleek al behoorlijk begaafde spelers, ging als een raket van start en overrompelde de thuisploeg de eerste vijftien minuten volledig. Slechts afrondingsproblemen verhinderden een vroege voorsprong. Ondergetekende kreeg bij zoveel voetbalvenijn op slag een vileine flash-back van dinsdagavond toen hij in de Arena een ploeterend Ajax tegen een superieur Napoli fors onderuit zag gaan.
Maar ziet, toen tegentreffers uitbleven werd de balans op het veld stukje bij beetje hersteld door een feller van zich afbijtend Bordeauxrood. De jeugd van de bezoekers werd wat minder dwingend en de ervarener garde van Kumar deed hardwerkend zijn best om het eigen doel schoon te houden.
Dat lukte goed en af en toe kwam via een goedlopende aanval ook het doel van de gasten meer in the picture. De beste aanval van het eerste bedrijf leidde na 30 minuten zelfs tot een lekkere en luid bejubelde afronding van de weer onvermoeibare Max Krake (1-0). Een mooi uitgevoerde beloning voor de inzet van het team dat tot de rust vrij moeiteloos overeind bleef tegen de nog steeds aardig ballende maar weinig doelgerichte tegenstander.
In de tweede helft werd het meer een pittig maar fair voetbalgevecht, waarin AMVJ vanuit een gesloten verdediging opereerde en waarin de HFC’ers meer en meer verstrikt raakten. Aanvallend een echte vuist maken lukte de thuisploeg ook niet en de lange hijs naar voor was daarbij ook geen echt goed hulpmiddel.
Van groots voetbal was dus weinig tot geen sprake aan Bordeauxrode kant, maar de inzet en energie die in de pot werden gestoken vergoedden veel. Met het verstrijken van de tijd groeide daardoor het vertrouwen dat er best eens gewonnen kon worden van deze toch niet geringe tegenstander. En dat vertrouwen werd niet beschaamd toen na een paar wissels, tegen het eind de kansen aan AMVJ kant plots toenamen en uit één daarvan Daan van Hees de voorsprong verdubbelde (2-0).
Hij had daarna de kroon nog eens extra op zijn werk kunnen zetten door een pegel die echter door de keeper fraai werd gered; en in het absolute slot door een omhaal die net geen doel trof. Direct daarop volgde het zegerijke eindsignaal van de deze middag voortreffelijk leidende en “door vriend en vijand” daarvoor geprezen – nog maar 24 jaar jonge – scheids Bryan de Groot. Die vervolgens handenschuddend meedeelde dat dit zijn voorlaatste optreden als referee was. Volgende week nog één potje en dan verder als “vlaggenist”.
Merkwaardig besluit na zo’n prima optreden om hem in de nazit toch te vragen zich nader te verklaren (zie foto). “Murw van het soms beestachtig gedrag van spelers, coaches, begeleiders en publiek, scheids?” Integendeel, het werd een uitvoerig betoog van een opeenstapeling van rapporteurs Ego’s en spijkers op laagwater gedoe met beoordelingen in het scheidsrechterwereldje. Waardoor hij na vijf jaar derde klasse fluiten en geen zicht hebbend op enige verdere carrière er de brui aan heeft gegeven. En nu ingeschreven heeft op een cursus “zijlijnspecialist met vlagje”. Verbazingwekkend maar gezien zijn onopgesmukte verhaal begrijpelijk, voor iemand die zojuist nog een gave pot fluiten had afgeleverd.
Ook zonde, want er is toch al schaarste aan goede fluitisten. We namen afscheid stilletjes hopend hem later toch nog weer als echte referee terug te zien. Na dit wolkje voor de zon tijdens een voor AMVJ vorstelijk verlopen middagje met opnieuw drie punten in de tas, werd het tijd om de coach te vragen wat hij ervan vond.
Volgende week dus: op naar de paardenbaan in Alkmaar! En dan ook weer lekker doordraven, boys!
Dirk
