Omdat het bij de tegenstander (HBOK) van Bordeauxrood op deze dinsdagavond (10 mei) blijkbaar ooit op klompen begon, ondergetekende na de uitslag van de heenwedstrijd vorig jaar (1-3 winst voor AMVJ) nog met “een gebroken klomp” zit (zie mijn impressie van 26 februari), je op je klompen kon aanvoelen dat het, gezien de vrije val van de Kumar Kids in de voorbije periode, geen klusje zou worden dat je op je klompen afkan, ik toch stilletjes hoopte op een vreugdevolle klompendans van het team na afloop, speelt de klomp in deze impressie de hoofdrol.
Wie meer wil weten over de historie van de klomp, de soorten, de productie enzovoort kan daar op Wikipedia alles over vinden. Dat geldt ook voor de klompendans, die in ons land populaire tijden kende (en nog steeds een beoefende volksdans is).
Feit is dat de klomp al sinds de middeleeuwen (tot moderner tijden) het schoeisel bij uitstek was. Gedragen op het werk (de kale klomp), bij bruiloften en partijen (de rijk beschilderde klomp) en naar kerk en begrafenissen (de zondagse klomp).
Aanvankelijk nog handgemaakt, later machinaal gefabriekt. Dat er ook ooit op gevoetbald werd, wordt door het historisch overzicht op de site van HBOK bevestigd: jeugd die op het plein voor de kerk op klompen een potje balde. Of er landelijk ook in den brede op klompen werd gevoetbald is niet duidelijk, maar er waren zeker plekken (Friesland en Limburg) waar je “een schop voor je klomp kon krijgen”.
Het klepperend geluid dat het houten schoeisel maakt – als je ze aan hebt natuurlijk – werd bij het dansen gebruikt als ritmisch instrument; de klompendans was geboren. Je bewoog dan wel niet zo makkelijk met die klompen aan je voeten maar het hield je wel in de maat. En daarmee versterkte de klomp bij het dansen ook het gemeenschapsgevoel. Tegenwoordig zouden we zeggen: het teamverband.
Goed, terug naar het klomploze voetbal van deze tijd. Het werd al snel duidelijk dat AMVJ inderdaad een lastige avond zou krijgen omdat HBOK duidelijk met revanchegevoelens, de steun van een driepuntenflow en kampioensprikkels naar Het Loopveld was gekomen.
Het zal zo langzamerhand “de klomp niet meer roesten”, maar bij Bordeauxrood moest er weer behoorlijk geïmproviseerd worden met de opstelling wegens gebrek aan gezond en/of aanwezig personeel. En dat was dus – en niet voor de eerste keer – weer even wennen voor de elf in de basis.
Maar veel rust daarvoor werd niet gegund door de tegenstander die er meteen na de aftrap fors opklapte. Ze speelden bepaald niet als “boeren op klompen” maar trokken keer op keer robuust ten aanval en hadden al snel op voorsprong kunnen komen als de bal na een scrimmage zin had gehad om een klein stukje over de doellijn te rollen. Hetgeen op miraculeuze wijze uitbleef.
De van een blessure teruggekeerde Maksim van Ingen – weer lekker op dreef – bleef het veel drukker houden dan zijn collega aan de overkant. Maar zo af en toe kreeg die toch wat Bordeauxrood voor de ogen (o.a. bal op de paal en vergeefse vrije schietkans). Het was niet onverdiend maar wel weer wat ongelukkig dat de bezoekers halverwege de eerste helft op voorsprong kwamen (0-1). Een door de scheids van dienst niet als vrije schop waardig geachte tackle op een AMVJ-er was de aanleiding voor een voorgezette HBOK aanval en een onhoudbare pegel in het kruis.
Soms met kunst en vliegwerk bleef het lang, ook na rust nog, bij die ene treffer. Maar met het vorderen van de tijd was te zien dat HBOK over een fitter en hechter team beschikt dan de overigens harde werkers van de thuisspelers. Het wisselen van moegestreden mannen door Ricky Kumar bracht geen verandering in het spelbeeld.
Voor AMVJ betekende het allereerst “voorkomen dat je met de klompen op het ijs komt” (verder uitglijdt). Voor de tegenstander het sein om de druk verder op te voeren en met succes. Toen dan ook de 0-2 viel kon je alweer op je klompen aanvoelen dat de vermoeidheid en teleurstelling over de zekerheid van een nieuwe nederlaag het laatste restje energie zou doven. En dat gebeurde ook.
Jammer dat er in de slotminuten nog twee keer werd gescoord door de zeer waarschijnlijk aanstaande kampioen, want dat was nou ook wel weer iets te veel van het goede. Maar goed genoeg voor een terechte klompendans door de gasten na afloop (0-4).
Ik zal “met de klompen van het ijs blijven” (me er niet mee bemoeien), maar ik hoop van harte dat er nog een ommekeer inzit voor Bordeauxrood. Te beginnen a.s. zaterdag in Haarlem!
Houd moed, geloof en inzet, want dan we gaan “de klompen aan het eind van de rit niet terugbrengen”.
Dirk
PS: de samenvatting komt in het programma van RTVA: “de Acht van Amstelveen” volgende week dinsdag.
