Pas op het eind van de voetballoze periode deed de winterstop zijn naam een beetje eer aan. Het grootste deel van de voorbereiding op de tweede seizoenhelft voltrok zich immers grotendeels onder met af en toe door gietregens doorweekte lenteachtige temperaturen. Waar de met meer euro’s gezegende clubs hun selecties op trainingskampjes onder de regenvlagen van doorgaans zonovergoten oorden trakteerden, deed Bordeauxrood het de laatste weken gewoon met twee keer in de week op het vertrouwde met de korfbalclub gedeelde kunstgrasveldje op het Loopveld. En met twee oefenpotjes tegen de zondag mannen van Sporting Martinus respectievelijk het even aloude DCG.
Het verleden leert dat dit soort voorbereidingstussendoortjes van Eén meestal niet om aan te zien zijn; en mij soms het Bordeauxrode schaamrood op de kaken doen kleuren. Maar zo niet deze uitgave van de ouverture. Gretigheid en lekker voetbal van AMVJ zijde werden mijn deel. Zowel in het partieel door noodweer geteisterde optreden tegen Sporting als tijdens het grootste deel van de oefening tegen DCG. Beide met veel flair gespeeld en met duidelijke cijfers (3-1) gewonnen.
Zelfs captain Driest (Bram van der) moest als principieel criticaster van oefenwedstrijden toegeven dat de voorbereiding dit keer een hoopvolle opsteker was geweest. Het beloofde dusdoende behoorlijk wat voor de herstart tegen EVC, de ploeg die tijdens de beroerde start van de competitie nog twee punten van Eén afpakte.
Gelukkig had de winter hick-up zich nog net tijdig bedacht en in ieder geval het kunstgras van de fraaie Edamse accommodatie voor afgelasting bespaard; waardoor de Schakelboys meteen de drang naar een beter resultaat konden bewijzen.
Hoewel de uitslag kan doen vermoeden dat er sprake was van een thriller met veel suspense, was de 2-1 zege van AMVJ in feite alleen in de laatste seconde van de eerste helft en de laatste tien minuten van het tweede bedrijf minder logisch dan in de hele rest van deze door scheids van dienst Jager prima geleide pot.
Want vrijwel in het rustsignaal verbitterde pijlsnelle EVC spits Jeffry Veerman met een bliksemschichtige sprint en dito beheerste gelijkmaker de theepauze van tot dan toe de bijna sereen oppermachtig opererende bezoekers. Coach Keizer van de gastheren liep dan ook glunderend naar de kleedkamer, wetend dat zijn tactische opzet –terugzakken en met de lange haal snel counteren- in ieder geval eenmaal en ook nog op een voor zijn ploeg vertrouwentankend moment, geslaagd was.
En een bittere pil dus voor AMVJ, dat na een minuut of twintig heersen via Imke van Moorselaar een van de twee kleine Grootmeesters van het team, fraai en volkomen verdiend op voorsprong was gekomen. Na een even lekkere assist van Jimmy Jansen overigens.
En ook na die goal veruit het meest in balbezit bleef. Maar wel qua baltempo en drive allengs een beetje inkakte.
Daar zal coach Schakel in de rust op de hem zo eigen rustige maar aan duidelijkheid niets te raden overlatende taal best het een en ander over hebben gedoceerd. Vlak na het beging van deel twee was van die wijze lessen echter niets te merken toen EVC vanaf de aftrap vrije doortocht werd geboden, maar de bal gelukkigerwijs net niet in het AMVJ netje wilde verdwijnen.
Wakker geschrokken werd direct na die mazzel de draad van de eerste vijfenveertig minuten weer wat geconcentreerder opgepakt. De Bordeauxrode druk op het vijandelijk doel nam onder meer via gevaarlijke vrije trappen en dito afgedwongen corners in alle hevigheid toe. En algauw was het tijd voor kleine Grootmeester twee, Chris Boer om zijn voortreffelijke wedstrijd alvast met een uiterst fraaie afstandspegel te bekronen.
In Chris en zijn maatje Imke bewonder ik vrijwel elke wedstrijd van Eén de onuitputtelijke onverzettelijkheid, ausdauer en inzet die het middenveld van de ploeg, zoals ook deze middag weer tot een heersende factor maakt.
Zonder de andere mannen van de brede selectie van Schakel ook maar iets tekort te willen doen, is een kleine hulde aan deze (in lengte) kleine gedreven Grootmeesters een keer op zijn plaats; zeker nu ze beiden ook de show compleet stalen door de zege op EVC scorend veilig te stellen.
Die winst had dikker kunnen uitpakken wanneer nog een paar van de handvol kansen waren benut.
Nu bleef dat zekerheidje uit en werd het zelfs een tikkie nerveus in AMVJ gelederen; waardoor het manmoedig voor een beter resultaat strijdende EVC in de laatste tien minuten nog een paar keer (te) dicht in de buurt kwam van de alert keepende en meevoetballende Levien Rocha. Maar ook in de laatste seconde (zie eerste helft) bleef de gelijkmaker uit.
En vonden ook de aardige gastheren dat Bordeauxrood after all met drie punten een verdiende herstart had gemaakt. En dat vindt uiteraard ook
Dirk
