Katterige les in effectiviteit, maar….

Het eerste duel in de nacompetitie voor een plek in de eerste klasse werd after all toch een beetje
een kater voor de Mauricemeute. Op een haast idyllisch sportparkje in Huizen moest worden
aangetreden tegen AH 78. Een kleine club die zich zelf afficheert als niet de beste maar wel veruit de gezelligste club in Huizen. En dat klopte zo op het oog ook wel aardig. Tenminste werd al snel duidelijk dat de clubmensen die een vriendelijk rustiek optrekje in het lover bestieren van een bestendig joviale inslag waren. Aardige ontvangst, niks geen poeha en ook na afloop respect voor de tegenstander. En dat laatste was bepaald terecht. Want wat het toch redelijk gehavende Eén op de hobbelmat van de tegenstander etaleerde was qua voetbal in ieder geval van een gehalte dat toch weer een de breedtekracht van de jeugdige AMVJ selectie op een hartverwarmende manier etaleerde. En dat zoals gezegd met een lang niet complete basiself. Omdat als gevolg van de toch uit de blessuresokken gelopen pretpot tegen Monnickendam ook spits Boertje en Kiepie op de gekwetstenlijst moesten intekenen, stond Ben van der Veer (wie ook weer?*) overigens heel verdienstelijk tussen de palen en was in de spits naast Visserje en hangende Daan van de Driest een plek ingeruimd voor zwarte parel Ousmane Sonko.
*voor de niet AMVJ ingewijden: Ben speelde in de Hassan Azoum periode als middenvelder vast in de basis maar moest door een slepende blessure dit hele seizoen vrijwel missen. Toen Kiepie afhaakte werd het gerucht dat hij in zijn jonge jaren als behoorlijk keeper fungeerde door coach Maurice tot een waar verhaal geverifieerd en posteerde hij Ben dankbaar als sluitpost voor het moment.
Onder het motto: “wie er niet is ken dus niet spelen” zond coach Maurice zijn resterende strijders met de geëigende opdracht de wei in: “druk zetten en lekker ballen”. En dat lukte vanaf het eerste signaal van een voor deze gelegenheid door officiële grenzen gesecondeerde leidsman echt heel aardig. Aan niets was bij de in het wit gestoken Bordeauxroden te merken van enige schroom of handdoeken die bij voorbaat op de hobbelmat werden gegooid. Ze waren voetballend bepaald beter dan de thuisploeg.
Grote probleem deze middag was weer het oude euvel: scoren! Want er kwamen met regelmatig lekker aanvallend voetbal best kansen, maar die werden of door de prima goalie van de opponent onschadelijk gemaakt of net of helemaal gemist.
En dat laatste deed Huizen nou net een stuk beter. De paar keren dat ze een mogelijk kregen was het gelijk raak. Na een minuut of 15 werd een afgeslagen corner door een Huizennaar zo onbetamelijk hard onder de lat geknald dat de goede Ben het balletje alleen maar heeft horen fluiten.
En niet lang voor rust was een van de weinig uitgespeelde aanvallen (mede dankzij een tikje aarzelend verdedigen van AMVJ kant) de oorzaak van een wat ondergetekende betreft vertekend geflatteerde ruststand van 2-0. Aan de verhit teleurgestelde koppies was in het pauzehok te zien dat de voor toeschouwers zeer aangename temperatuur, het aandoenlijke gebuffel uit de eerste helft en de schlemielig opgelopen achterstand behoorlijk slopend leken te hebben huisgehouden. Leken, want ook na rust werd met een onverdroten inzet verder gestreden voor een beter resultaat. Na een klein maar schadeloos offensiefje van Huizen werd wedstrijdvorderend het heft door Eén allengs steviger in handen genomen. Onder bezielende energie en aanvoering van uitblinkers Daan( zie boven), Thomas Hanssen en opnieuw kleine Chri(s Boer) werd de tegenstander met het verstrijken van de tijd letterlijk leeg gespeeld. Maar het rendement van al die energetisch gebundelde eendracht was helaas zero, nul komma niks.
En dat betekent dat aanstaande zaterdag thuis nog een keer een finale gespeeld moet worden om deze aardigste club van Huizen met een illusie armer naar hun woonstede te laten afdruipen.
Gezien het vertoonde van de eerste pot is dat beslist niet onmogelijk. Bovendien hebben zich in de historie tijdens nacompetities wel meer bizarre taferelen op het Loopveld afgespeeld. Wie zich een aantal jaren geleden nog de 15 minuten Tan Tunali show tegen NFC herinnert met de schier eindeloze serie strafschoppen als winnend toetje, weet dat je bij Bordeauxrood nooit “nooit” moet zeggen.
En met een gezien het spelbeeld en de inzet van het team in deze eerste pot overzienbare 0-2 wordt een vervolg van het promotiefestijn nog absoluut voor zeer wel mogelijk gehouden door
Dirk