Soms weet een mens niet hoe iets zomaar in hem, haar of het opkomt.
Maar tegen het eind van het tweede optreden van Bordeauxrood in deze dus nog prille competitie popte de tekst in de kop van deze bijdrage op vanuit de spelonken van het “niets en alles”. Rechtstreeks naar de resterende grijze cellen onder mijn grijze kruin.
Thuisgekomen bleek ik de titel van een song van Lenny Kravitz uit 1991 te hebben gepreveld.
In gewoon Nederlands: “het is pas klaar als het klaar is….”
Hoe dan ook het bleek wel weer een uiterst toepasselijke vingerwijzing naar het gebeuren op de megagrote grasmat van FC Almere, alwaar de Kumar Kids vandaag te gast waren.
Over de bewijsvoering straks.
Maar eerst iets over de aardige en toch opmerkelijk verrassende ontvangst en mis en scene in de bestuurskamer van de thuisclub.
Toen ik binnen drentelde was het er slechts één persoon in de knusse ruimte aanwezig; die was druk bezig de boel op te starten. Aardige man met wie ik in gesprek raakte terwijl en langzaamaan een paar andere Almeerse clubiconen acte de préséance gaven. Allemaal niet van mijn belegen geboortejaar, maar toch ook niet meer zo piep. Ik dacht nog te maken te hebben met de obligate samenstelling van een voetbalbestuur, tot iemand mij op de schouder tikte om mij kennis te laten maken met de voorzitter van de FC.
Knal, daar ging mijn veronderstelling, want omgedraaid keek ik in het jeugdige gezicht en de glinsterende ogen van Desiré Laan, preses van deze gezond groeiende, uit de as van het toenmalige SV. Almere herrezen, voetbal Phoenix.
Het was de tweede keer dat ik in mijn lange Bordeauxrode leven kennis mocht maken met een enthousiaste jonge vrouw, die aan het hoofd staat van een Voetbalvereniging. Er zullen er ongetwijfeld meer zijn, maar tot nu toe was Jill Eekhorst van het aloude DVVA de even dynamische eerste.
Want ook Desiré bleek bepaald niet “voor het etiket” tot het bestuur van de club te zijn toegetreden. Samen met nog twee vrouwelijke en één mannelijk bestuurslid, bouwt ze met veel schwung en inzet verder aan “de gezelligste club van Almere”
Mooi te horen, dat ook bij deze vereniging relatief jonge mensen, met ook nog eens een druk privé- en werkbestaan de kar willen trekken. Bij AMVJ voetbal-“de leukste club in Amsterdam”- zijn het weliswaar twee jonge kerels, Lex van Hees (vz.) en Bas Hageman (lid), die de gemiddelde leeftijd in het bestuur drastisch omlaaghalen en naast de drie senioren heel veel en goed werk doen, maar het is toch een zegen om als clubs over zoveel jeugdig bestuurlijke dynamiek te kunnen beschikken. Zeker in dit ook voor het verenigingsleven boeiende en ingrijpende transitietijdperk.
Na deze aardige en onverwachte geste van het zaterdagse leven, hoopte ik uiteraard in een voortzetting te velde. AMVJ had sinds vorige week nog wel het een en ander recht te zetten na de wat “ongelukkige ouverture” tegen Zandvoort.
Met een team, dat door Kumar en Tavenier weer via een moeilijke jig-saw puzzel in elkaar moest worden gefrot, bleek dat in de eerste helft van de eerste helft toch heel aardig te lukken. De thuisclub werd voortdurend onder druk gezet en kwam er nauwelijks aan te pas. Met lekker spel werden de mogelijkheden en kansen aaneengeregen. Een door de goed spelende Daan van Hees keihard ingeschoten vrije trap kon na een bounce van de FC.-keeper dan ook volkomen logisch en verdiend door Tyrrel Pirri worden ingetikt. (0-1)
Een ruime voorsprong voor Eén lag in het verschiet en de AMVJ-zijlijn preludeerde al voorzichtig op een aanstaand succes.
Maar helaas stond er met rust slechts een te schamele 1-1 op het bord.
Eén verdedigend slippertje en legio door AMVJ om zeep geholpen kansen waren voor de thuisploeg voldoende om bij de thee de nodige moed te verzamelen voor et vervolg.
Die werd vlak na rust echter direct weer de bodem ingeslagen toen René Boer zich door zijn maatjes kon laten knuffelen. (1-2)
Maar toen een opluchtende derde treffer uitbleef, verviel de ploeg van Kumar weer tot onrustig gedoe met veel gedraaf, lange peren en weinig voetbal. Slordigheid bovendien weer troef na troef.
Wissels brachten ook al geen verlichting in de duistere fase waaraan de ploeg zich vergeefs trachtte te ontworstelen.
En jawel, de koptekst leek al een kwartiertje voor tijd zijn schaduw vooruit te willen werpen. Vrije doortocht, vertwijfeld verdedigen en de gelijkmaker (2-2) lag in het mandje achter de kansloze Levien Rocha.
Kon het nog erger? Zeker, want het was al een klein stukje in blessuretijd, toen een onnodig weggegeven vrije trap de beste man bij Almere in de gelegenheid stelde om de FC. met een-het moet gezegd: fijne-pegel een luid bejubelde voorsprong te geven.
De champagnekurken knalden bij wijze van spreken al in de thuisdug-out, maar scheids van dienst de heer van Waveren, die zijn stopwatch blijkbaar herhaaldelijk had stopgezet voor gele kaartenadministratie, vermanende woorden tot de coachvakken, blessureleed en ander ongemak, liet tot ongenoegen van de champagneliefhebbers toch nog aftrappen en de blessuretijd voortduren.
Een makkelijk gegeven vrije trap op een aantrekkelijke plaats vlak voor het eindsignaal (minuut 53) werd door Lionel Grootfaam zo slim genomen dat de stiekem mee naar voren geslopen en volkomen vrijstaande Jeffry Vendrik alsnog op de allerlaatste valreep het eerste puntje voor Bordeauxrood veilig kon stellen.
Met recht dus een kwestie van: “het is pas klaar als (de scheids vindt dat het) klaar is”.
Op zich toch wat teleurstellend allemaal voor AMVJ, maar anderzijds: het had nog slechter kunnen aflopen.
Suspense weer overdadig trouwens; daar lijken de boys wel de goede tactiek voor te hebben gevonden.
Gelukkig is de competitie ook pas klaar als ie klaar is. En is de ranglijst nu gelukkig nog geen maatstaf.
Met opgefriste moed derhalve: op naar de pot tegen Arsenal voor
Dirk
