Het is een feit dat ons aller Ajax bij komende tegenstanders vooraf de nodige opwinding en spanning teweegbrengt. Dat zit hem vooral in de naam en de uitstraling daarvan in de hele (voetbal)wereld. “Als je tegen Ajax speelt, dan ben je wat…..”
Dat geldt niet alleen voor Ajax 1 maar overal waar ergens de naam als opponent op het programma staat- bij jeugdteams, lagere seniorenelftallen en zelfs nog bij het voetbalgepensioneerde gezelschap van Lucky Ajax. Zit zo’n treffen eraan te komen dan worden de krachten dubbel gebundeld om straks extra te kunnen vlammen en mogelijk via een zege eeuwige roem te verwerven tegen de zonen van de god Ajax.
Die spanning vooraf was dus ook voelbaar tijdens de trainingsweek van AMVJ 2. Affiches met Super Saturday sierden de narrow casting-beeldschermen in het clubhuis. Twee, dat ook al door een beter contact met de A-selectie aan een indrukwekkende opmars bezig is, mocht vanmiddag proberen om voorafgaand aan het optreden van de hoofdmacht het ‘Ajax-kunststukje’ uit te halen tegen het derde zaterdagteam van die club.
Toen ik aankwam kuieren vertelde het ook al Bordeauxrode elektronische scorebord mij dat er na 47 minuten nog niet was gescoord. Ik heb weliswaar niet de hele tweede helft gezien – de vrijwilligersplicht riep – maar wel zoveel om te kunnen vaststellen dat ‘het Ajax virus’ ook hier meespeelde en succesvol was. Met andere woorden: het collectief intens knokkende team van coach Sergio en begeleider Flip flikte het om een soepeltjes verkregen 2-0 voorsprong met glans over de eindstreep te tillen. Dubbele vreugde en dubbel vocht was hun logisch deel na afloop.
Daarna mochten de twee oeroude rivalen: AMVJ en oud-buurman Arsenal, op deze druilerig kille, maar nog vrij windstille middag proberen het hobbelige en al tamelijk gladde hoofdveld en elkaar de baas te worden.
Bij de bekende gezichten die rondom het team van de bezoekers de begeleiding verzorgen, miste ik de grote man van de club over wiens stoeltje in het Olympisch Stadion en over wiens naam ik in de uit-impressie fors gestruikeld was: mijn grijze cellen sierden de voorzitter van deze mooie club met de naam “Verburg”, terwijl het toch echt om clubicoon Wim Teuling ging. (Mijn schaamrood vond ie destijds wel amusant, want hij nam de verbastering goedlachs op de koop toe.)
Die Goede Man bleek zich al een paar weken te liggen verbijten met een forse hernia, waardoor ik mij ertoe moest beperken zijn ook immer aanwezige eega te vragen hem het beste te wensen. En bij deze nogmaals: “snel weer gezond op Willem, want het gat naast de dug-out is te gapend groot…”
Hoewel de Kumar Kids in de eerste helft van het rad van fortuin dat klasse 2a heet, op het kunstgras nabij het Olympisch Stadion in hun beste wedstrijd van het seizoen de vloer met de thuisclub hadden aangeveegd, was het geen opgelegd pandoer dat het vanmiddag weer zo gladjes zou verlopen. Arsenal had in de winterstop blijkbaar in Barcelona veel fiducie en flair getankt gezien de twee zeges die er daarna werden gescoord. En AMVJ had in Valencia ook wel het nodige getankt, maar dat had tot nu toe maar drie puntjes opgeleverd met voetbal om niet over naar huis te schrijven (en dat deed ik dan ook niet).
NB. Aan de foto’s is wellicht iets te zien van het verschil in disciplinevol- en vrijbuitergedrag.
Maar feit is dat de selectie van AMVJ volledig sponsorloos dus selfsupporting aan deze trip was begonnen en naar zeggen ook het nuttige met het zeer aangename had verenigd.
De Kumar Kids: een kleurrijk stel Arsenal keurig in het pak
Dat coach Kumar vanmiddag net vijftien van de vierentwintig man van zijn groep tot zijn beschikking had was overigens geen gevolg van ‘Valencia by night’; de gekwetsten-, zieken- en verlof prullenmand puilt het hele seizoen al behoorlijk uit.
Tot in de warming-up bleef het spannend wie van zijn troetelkinderen in de basis zou kunnen beginnen.
Uiteindelijk kon kort voor aanvang aan het jeugdige scheidsrechtertalent, de jongeheer Stuurman, de line-up worden gepresenteerd. Om maar meteen een conclusie te trekken: deze ref deed zijn naam eer aan, want hij had het stuur ondanks zijn jonge jaren tijdens het enerverende en intensieve voetbalgevecht dat volgde stevig en correct in handen.
Een gevecht in de goede zin van het woord overigens. Was het vorige week bij NITA af en toe behoorlijk over de schreef, vanmiddag stond de pot ook strak van de onderlinge weerstand, maar het bleef allemaal volstrekt binnen de perken.
Er zat van begin tot eind spanning op de lijn; zonder dat er van goed voetbal echt sprake was. Of liever: kon zijn, want daarvoor was de grasmat vaak een te hinderlijke opponent en werd soepel combinatievoetbal ook door wederzijds meervoudig kort dekken vrijwel onmogelijk gemaakt.
De enkele kansen die er voor beide doelen toch waren, kwamen veelal out of the blue via het gebruik van de lange haal naar voor. Maar scoren bleek aanvankelijk veel te moeilijk.
Dat AMVJ toch een keer het netje vond was het gevolg van een heuse heupzwaai van de boomlange centrale verdediger van Arsenal, die hij aan Tim Wulffraat uitdeelde. Lionel Grootfaam deed zijn naam eer aan door de terecht toegekende pingel loepzuiver te benutten. (Rust 1-0.)
Het spelbeeld veranderde in de tweede helft qua kwaliteit niet veel, maar de blijvende spanning vergoedde voor de zijlijn veel.
Soms te veel, zodat ondergetekende – altijd de rust zelve…..- en Arsenal grens Ton Damen, twee toch niet meer zo piepe voetbaladepten, het als een paar geëmotioneerde kleuters aan de verbale stok kregen, net toen Arsenal de overigens verdiende gelijkmaker had gescoord.
Schaamtevolle inkeer kwam gelukkig snel, want we zoenden het nog langs de lijn vrijwel meteen weer af. Net toen AMVJ via een snijdende counter en net als vorige week alweer door Moamar Heerenveen, de 2-1 onder de Arsenalkiep had doorgeschoven.
(En ook na afloop bleven we weer gewoon goede vriendjes, zoals deze foto bewijst.)
In de resterende tijd had een knokkend AMVJ best een paar benauwde momenten te verwerken. Maar onder leiding van de weer eens uitblinkende captain Bram van der Driest werd er voor gezorgd dat Levien Rocha, die zieke Maksim van Ingen prima verving, niet meer hoefde te vissen.
Dat deed goalie Abdallaoui van de bezoekers ook niet meer, mede omdat het open huis voor zijn neus nog wel een hele reeks open kansen voor Bordeauxrood opleverde, maar geen treffers.
En zo kwam, inclusief een aardige nazit met de goede vrienden van Arsenal een voor AMVJ meest gelukkig einde aan een enerverend en intensief potje voetbal. En aan een voor de Loopveldbewoners super zaterdagje met alleen maar zeges; en met als cadeau voor Kumar en zijn team een plek op de eerste plaats van de ladder in 2a.
Onthoudt echter de tegelwijsheid: “Het kan verkeren”. Wie zei dat ook alweer? Nee, niet alleen Bredero maar ook uw immer voorzichtige maar wel uiterst tevreden en het team complimenterende chroniqueur
Dirk
