Als mij afgelopen woensdag weer eens één ding duidelijk is geworden, is het wel dat voetbal een onvoorspelbaar spelletje is. Ons aller Ajax bewees dat op onnavolgbare wijze door na een wanprestatie in Almelo een paar dagen later in de Johan Cruyff Arena een pareltje van een pot af te leveren tegen de toch bepaald niet misselijke “Koninklijke”. Met matadoren als de heren Modric en Sergio Ramos als onweerlegbare kanjers. Het was ouderwets genieten van een echte pot van wereldklasse (van beide kanten overigens).
Ik ga morgen dan ook niet naar de match tegen de rode lantaarns van NAC. Niet alleen vanwege de idioot vroege aanvangstijd, maar vooral ook om een door deskundigen voorspelde ruime winst toch weer niet te moeten zien verpieteren in iets dat mij de fijne herinnering aan de woensdag in droef stemmende duigen laat vallen. Want het blijft (gelukkig) allemaal onvoorspelbaar.
En daarom mogen van mij “de voorspellende kenners van het spelletje”, zoals aanmatigende analytici, ego-vervulde experts en (on)prettig verbaliserende voetbaldeskundologen vanaf heden dus met pensioen; en zich tijdvullend bezig gaan houden met mijmeren over “hun goede oude voetbaltijd ” dan wel met een cursus macramé of iets met mindfullness (om een beetje tot zichzelf te komen). Zijn we in ieder geval af van het eindeloze geleuter voorafgaand aan het spektakel en het gelijk-hebberige geneuzel achteraf.
Ik waag mij allang niet meer aan voorspellingen. Maar sinds ik van een bevriende spiritueel begaafde vriendin een beetje heb leren kaartleggen, probeer ik soms met haar iets van inzicht te krijgen in het soort resultaat van een wedstrijd (overigens wetend dat het allemaal ook anders kan uitpakken).
Dat doen we soms ook bij potjes van mijn geliefde Bordeauxrood.
Gezien de bepaald niet catastrofale legging (kaarten en geen beenbroekje) van de uitwedstrijd tegen het altijd lastige SV Zandvoort karde uw chroniqueur redelijk welgemoed richting duinen en strand. Zelfs een ter plekke tekstueel enigszins aangepaste evergreen krakelend:
“We gaan naar Zandvoort aan de Zee,
en nemen straks drie puntjes mee
Met Ricky en Lucky,
met Maksim en met Milan,
Captain Bram, Vader Jim
Kumar Kids met veel elan
Gaan nu naar Zandvoort aan de Zee
nemen straks drie puntjes mee
Oh het is een zaligheid
Als je met zijn allen strijd
Daar in Zandvoort aan de Zee”
Maar omdat het klimaat niet akkoord bleek met het feit dat het pas februari is en eigengereid de temperatuur in plaats van naar vriesachtig Elfstedentochtniveau te devalueren had opgekrikt naar zwaar lenteachtige gradaties (nog zo’n terrein waar voorspellen weinig zinvol is), waren zeer velen op het zonnige idee gekomen te gaan ervaren of de strandpaviljoens al koek en zopie zouden verkopen.
Met andere woorden: op de heenweg stroopte het verkeer langs de kronkelweggetjes door Haarlem, Aerdenhout en Vogelenzang meermaals op tot lichtelijk zomers aandoende taferelen (filerijden).
Wat meewarig glimlachend zag ik de eindeloze rijen blik in de zon staan koken, wanneer de Prins van Groothuizenbezit er werkelijk in zou slagen de overheid een fors aantal miljoentjes af te snoepen om op het aloude circuit de Max Verstappens en racevrienden hun scheurende rondjes te laten tollen.
Maar goed, we (mijn karretje en ik) waren toch nog ruim op tijd op het fraaie complex van de SV.
Om samen met de onverwoestbaar harde kern van Bordeauxrode getrouwen te zien of mijn positieve grondhouding omtrent de afloop op enig waarheidsgehalte kon rekenen.
En daar leek het in aanvang wel op tegen een tegenstander die slechts op twee puntjes zichtafstand op de ranglijst prijkt, maar best al wel een aantal opzienbarende resultaten had geboekt.
Zandvoort was wel wat aanvallender ingesteld maar Bordeauxrood was gelukkig van acquit defensief volledig bij de les.
En met een prima pijlsnelle counter na een kwartiertje al succesvol door een bekeken goal van Devery Boldewijn (0-1).
Een tijdje gebeurde er weinig opzienbarends, maar plots werd de euforie van een voorsprong nogal wreed verstoord door een – door vriend en vijand als opzienbarend makkelijk gegeven gekwalificeerde – pingel voor de thuisploeg.
Maar ja, in de spelonken van het voetbal – gelukkig!, maar in dit geval toch spijtig – geen VAR om het onheil mogelijk te keren. (1-1). Ook niet toen even later een wellicht zwaarder verdacht elf meter geval bij AMVJ werd weggewoven.
Het was mede daarom zeer te prijzen dat de Kumar Kids na rust gezamenlijk de tanden in de pot bleven zetten.
Met veel enthousiasme en inzet werd alles geprobeerd om de bal opnieuw in het vijandelijke netje te krijgen. De boys waren er soms heel dichtbij maar ook nu weer zat het niet mee.
Van de tegenstander was behoudens de laatste vijf minuten voor tijd bitter weinig dreiging uitgegaan.
Maar toen was het, zoals het zo vaak het geval is in de hoek waar de klappen vallen, niet vreemd geweest als het noodlot toch weer zou hebben toegeslagen voor de bezoekers.
Dat gebeurde echter niet evenals de overall toch verdiende winnende treffer niet door Bordeauxrood werd geproduceerd.
Dus opnieuw een gelijkspel.
Wat dat betreft mag AMVJ zich in deze maffe competitie in ieder geval tot nu toe de kampioen van de gelijke spelen noemen.
Dat de ploeg daardoor ook onder de rode streep is terecht gekomen is een kleine bijkomstigheid.
Want met dit potje is eens te meer aangetoond dat er goede zin en wilskracht in het team huist.
En daarmee wordt de geringe achterstand in punten op bijvoorbeeld plek vier snel weer ongedaan gemaakt.
Dus lispelde ik op de terugweg:
“Ik ging naar Zandvoort aan de Zee
maar daar zat het helaas niet mee
voor Ricky en Lucky
voor captain Bram en vrienden
kreeg Bordeauxrood een puntje
hoewel ze meer dan dat verdienden…….
Verder kwam ik niet, want mijn onvolprezen karretje had mij weer keurig op de huiselijke parkeerplaats richting hamburgers gebracht.
Maar vertrouwen in de uiteindelijke goede afloop staat als een doelpaal boven water voor
Dirk
