Op deze steeds herfstiger wordende zaterdag met sombere wolkendekens, gure wind en af en toe wat motterend regennat speelt “de tijd” een wrede en tegelijkertijd zeer welkome rol.
Tijd, sinds Olim al een niet weg te denken, maar toch ook geheimzinnig “iets”.
Onder meer bedacht om als kloktijd het leven op onze planeet in ieder geval in praktische zin nog op vele terreinen een beetje overzichtelijk te houden.
Handig om bijvoorbeeld te weten dat ooit is afgesproken dat een wedstrijd twee keer drie kwartier (en meestal een beetje extra) duurt.
Zou toch vreemd zijn wanneer een scheids bijvoorbeeld na een minuut of twintig voor het einde fluit.
Zo is het ook handig dat, wanneer de coach zijn discipelen oproept tegen kwart over één ter plekke te zijn, een ieder weet wat er van hem wordt verwacht. Inderdaad: uiterlijk op die tijd dus op tijd aanwezig zijn.
Excuses in de trant van: “sorry coach mijn horloge liet me in de steek, ook mijn mobiel crashte, kwam in een file van een uur terecht en mijn achterband liep tergend langzaam leeg”, kunnen feilloos worden gepareerd met een priemende wijsvinger richting het uurwerk en de wisselbank.
Of dat deze middag op het fraaie complex van onze voormalige goede oude buur aan het Loopveld ASV Arsenal ook weer eens het geval was, is aan mij voorbijgegaan.
Uw chroniqueur was namelijk zelf niet “op Tijd”. Nu kost me dat geen vijftig push-ups aan straf, toch ik kom niet graag “te laat”
Maar dat had alles te maken met een ervaring van in tijd gemeten ongeveer een jaar geleden.
Toen kwam ik namelijk tot de onaangename ontdekking dat aan het IJsbaan pad, waar vele sporten- onder de schaduw van de nog immer statige Marathontoren- een speelplek hebben gevonden, ook geldklopperij als sport wordt beoefend.
Door de gemeente wel te verstaan, die niet alleen de auto uit het centrum van Amsterdam wil weren, maar in de weekenden ook sporters, supporters, vrijwilligers, bestuurders en andere betrokkenen bij een veelkleurig palet aan sportcomplexen op een ronduit smakeloos parkeertarief wenst te trakteren.
De hoop dat het dit jaar anders zou zijn en ik bijvoorbeeld de sportvriendelijke “dubbeltjesstrategie” uit Oost bij de Jaap Edenbaan zou aantreffen werd in “no time” door de parkeerpaal gelogenstraft.
Ondanks mijn uit voorzorg verlate aankomst zou het met een tarief van 3 Euro per uur (!) toch weer een forse bijdrage aan de gemeentekas worden. De Tijd als gesel voor de portemonneé…..
Want van sportvriend en voorzitter van de thuisploeg de goede Wim Teuling ben je niet 123 af.
Gelukkig hadden we voorafgaand aan de match nog redelijk wat tijd om samen met de later te velde patent fluitende scheids van dienst de heer de Gast op gemoedelijke wijze het wel en wee van het voetbal door te nemen. De genoeglijke kant van de Tijd.
Die in de rust en na afloop -zij het in wat minder tijd dan gewoonlijk- uitslagonafhankelijk werd voortgezet.
Want ondanks het vervelende verlies van Bordeauxrood (3-1) viel er tussen vrienden geen onvertogen woord in de nazit.
Het was dan ook een aardig en met inzet van veel kracht gespeeld potje voetbal. Onder zoals gezegd een scheids die het allemaal goed aanvoelde; en de twee ploegen de ruimte gaf om van het begin af aan zoveel mogelijk hun (aanvallende) gang te gaan.
Arsenal, een prima uitgebalanceerde ploeg, hoog op de ladder en aangestuurd door de meesterhand van “vader Melvin Holwijn” (leefTijd: 39 ) had het in de eerste helft niet makkelijk om een -hoera, hoera!- nu eens vanaf acquit gedreven spelend AMVJ te bedwingen.
Beide teams fel maar fair op de bal spelend waardoor het geheel bij tijd en wijle iets van een flipperkaststrijd leek. Maar Bordeauxrood deed soms aardige dingen; af en toe nog een tikkie te gehaast.
Meer malen hoorde ik naast mij “tijd, tijd” roepen. Het was de voetbalervaren pa van youngster Tycho Spanjer. Niet dat hij wegens de kou de scheids eerder wilde laten stoppen om de tenen te kunnen warmen; maar louter om zoonlief en zijn makkers erop te wijzen dat ze ruimte genoeg hadden om even rustig aan te doen. Tijd als “meer de tijd hebben dan vermoed” derhalve.
Door goed gesloten te spelen bleef het aantal kansen aan weerzijden beperkt, maar de Kumar Kids hadden toch wel de meest riante gelegenheden om op voorsprong te komen. Een onzichtbaar net voor een open doel en de lat waren de sta in de weg voor de Bordeauxrode spitsen om zich nog voor rusttijd door hun maatjes te kunnen laten knuffelen.
Tea-time derhalve 0-0.
Tweede helft een zelfde spelbeeld maar nu met de thuisploeg als dwingender en meer kansen scheppend dan een op de counter loerend AMVJ.
Het leek lange tijd af te stevenen op een nieuwe van Turenhout, maar opeens werd het tijd voor ware suspense.
Een onderschepping gevolgd door een aanval uit het boekje -leep hakje Serranio Austin, gave trekbal op maat Dennis Frijn- bracht René Boer vrij voor de keeper en dat was 0-1.
Luid bejubelde treffer.
Maar toen toonde de Tijd in recordtijd zijn zeer welkome en tevens uiterst wrede gezicht: het is maar van welke supporterszijde je het bekijkt.
Want hoe het kan kan het, maar binnen luttele seconden lag de gelijkmaker al in het netje achter Maksim van Ingen in het netje.
Wat mij betreft eentje voor het Guinessbook of records.
Mentaal een oppepper voor Arsenal en een zichtbaar doffe dreun voor Bordeauxrood. Tijd als vorst en tijd als duivel…..
Het werd nog erger toen de scheids niet lang daarna (terecht) de bal op de stip voor diezelfde Maksim legde en de eerder al geprezen Melvin Holwijn zijn kids loepzuiver aan een voorsprong hielp. (2-1)
Dat het in de resterende tijd nog 3-1 voor de thuisploeg werd, was voor de statistiek.
Voorzitter Wim was een tevreden man en voorzitter Dirk kon er vrede mee hebben dat in de nazit de aardige coach van Arsenal nog wat mild zout strooide door met een brede smile op te merken dat zijn team nog nooit van AMVJ had verloren. Hetgeen klopt overigens.
Het potje was gedurende de hele Tijd het aanzien best waard geweest.
Dus niet iets om lange tijd over te blijven na-sikkeneuren.
Dus snel de rug rechten vrienden van Bordeauxrood, op naar de stad om daar nog wat Tijd met vertier stuk te slaan en daarna op Tijd weer fit op weg naar Punterijker Tijden.
Dirk
