Ons voetbaljargon is rijk aan allerlei bizarre en voor een leek schier onbegrijpelijke uitdrukkingen. Zo zal hij bijvoorbeeld de kreet: “doordekken†eerder in verband willen brengen met de activiteiten van een stier die zich tot op tot hoge leeftijd seksueel mag blijven uitleven op een koeienfarm, dan met een tactisch defensieve opdracht van een voetbalcoach aan zijn pupillen.
Of neem de term: “knijpenâ€. Ook hier zal de voetbalanalfabeet al gauw een geniepiger gedachte bij krijgen dan het volstrekt pijnloze kleiner maken van de manoeuvreer ruimte voor de tegenstander….En zo kan ik nog wel even doorgaan, beste voetbalvrienden want onze voetbaltaal is, nog afgezien van het bloemrijke Cruijffiaans taaleigen doorspekt met dit soort kretologie. Slechts eentje wil ik er nog noemen, omdat die mij van pas komt bij deze impressie over de heuse topper die AMVJ 1 meteen als eerste pot na de verlengde winterstop deze zaterdag op de eindelijk weer bespeelbare thuisbasis moest verstouwen tegen medeconcurrent BOL uit het verre Noord-Hollandse.
“Drie punten in de tas†is vaak een gehoorde en geschreven uitdrukking nadat een ploeg zijn tegenstander aan de zegekar heeft gebonden. Niet dat die winstpremie letterlijk tussen de vuile plunje wordt gemikt, maar je ziet als het ware de winnaars het gebaar symbolisch en met een tevreden grijns rond de lippen wel maken…
Nou, een voorbeeld van zo’n tas ziet u hierboven. Het is de fraai gestileerde tas die aan alle spelers van de Bordeauxrode selectie nog ruim voor de winterstop ter beschikking werd gesteld. Een geste die voor de helft werd gedaan door de sponsor(zie boven). De andere 50% werd bijeengebracht door een aantal trouwe zijlijners die de Schakelboys een warm hart toedragen. Vaders van Moorselaar en Boer, vader en moeder Jansen en mijn oude strijdmakkers van weleer: Ton de Veij en Hans Plantfeber, een beetje laat maar alsnog namens de hele ploeg “Chapeauâ€.
Helaas verkeerde Eén toen in een fase dat er na een gretige start maar verrekt weinig punten in de tas terecht kwamen. Maar omdat in deze bizarre competitie het puntverlies je als het ware om de oren vliegt, was er voor AMVJ nog steeds een mooi uitzicht op een toppositie.
Reden temeer om bij de start van het tweede bedrijf tegen BOL maar meteen fors van acquit te gaan. En dat gebeurde ook. Vrijwel direct na het aanvangssignaal van de prominent leidende scheids van dienst de heer Germs lag de bal al in het BOL-ler mandje. De na een sleutelbeenbreuk weer geheel herstelde Bram Owusu gaf na een kleine dertig seconden het laatste scorende tikkie aan een speedattaque van Bordeauxrood.
De volgende vijftien minuten gaf Eén een heuse galavoorstelling af die dierbare herinneringen opriep aan het zo glorieuze begin van dit seizoen. In die periode had het zonder overdrijven een nulletje of vier kunnen staan. Nu werd het na een minuut of tien door een goal van de gretige Tjerk Veldman slecht 2-0 voor de thuisclub. Maar gezien het vertoonde spel lagen voor menigeen langs de kant de drie punten reeds definitief in de AMVJ tas…..
Die werden er overigens weer net zo hard uitgehaald bij de pseudorust* toen BOL de zaak weer vrij simpeltjes in evenwicht had getrokken. Eerst via een kegel van de befaamde Peter Bas die van een schijnbaar in slaap gewiegd AMVJ alle ruimte kreeg om vlijmscherp uit te halen. En die vervolgens nog steeds niet wakker, een van zijn collega’s alle gelegenheid bood om- nota bene na een door Levien Rocha fraai gestopte pingel- uit een onnodig weggegeven en hopeloos verdedigde corner de gelijkmaker in het net te rammen.
*het AMVJ doel werd door deze actie zo van zijn stuk gebracht dat er haringen aan te pas moesten komen om weer als doel te kunnen functioneren. De scheids besloot heel creatief ter bevordering van het herstel van dit ongemak dan eerst maarte gaan rusten, en om de resterende minuten van het eerste bedrijf na rust uit te spelen en daarna direct te gaan wisselen…..hulde.
Blijkbaar had de thee een opmonterende invloed gehad op Bordeauxrood. Want zonder tot het grootse spel van de eerste minuten te stijgen, was het niveau aanmerkelijk wakkerder dan vlak voor de pseudorust. De geplande kantwissel leek de ploeg daarna nog eens extra scorende vleugels te geven. Want eerst mocht Jonne Seriese zijn ongekende gave demonstreren door vanaf elf meter zijn ploeg weer onberispelijk op voorsprong te zetten. En toen Bram Owusu niet lang daarna met een weergaloze pegel de BOL keeper voor de vierde keer passeerde zag je met nog zo’n twintig minuten voor de boeg overal opgeluchte AMVJ-ers de drie punten weer grijnzend in de tas stoppen. Blijkbaar ook in het veld want plots was er in plaats van de pot met gogme uit te spelen allerlei onrustig gedoe in de Bordeauxrode gelederen. Tegen een, het moet gezegd, niet aflatend BOL dat met de lange haal en snelle spitsen de moed en de strijd niet opgaf. En met succes: In de resterende tijd zag het kans om de balans opnieuw in evenwicht te brengen tegen een mentaal en ook fysiek zwalkende thuisploeg.
Het was dat een boogballetje net over de lat bij Levien Rocha neerdaalde anders was er zelfs geen puntje in de AMVJ tas verdwenen. Bijna waren het er trouwens toch nog drie geworden toen youngster Joram Melis een fraaie solo net niet beloond zag.
Met vier-vier staakten uiteindelijk de stemmen en daar kon iedereen achteraf vrede mee hebben. Zij het dat coach Schakel toch liever had gezien dat na twee keer twee goals voorsprong zijn pupillen met drie punten in de tas de stad in waren getrokken.
Conclusie: merkwaardige pot met een grillig verloop maar wel degelijk boeiend en genoten van 100% voetbal door
Dirk
