Het is al sinds mensenheugenis van het zelfde laken een pak. Telkens wanneer de aloude rivalen AMVJ en DVVA in de competitie op elkaar stuiten hoeft niemand, die van zo’n potje getuige is, zich ook maar enigermate te vervelen. Of je nou voor de een of voor de ander bent of zoals vanmiddag een vriend van de goede scheids van dienst Peter de Waard, alsa neutrale kijker beaamde, het is bijna altijd spektakel wat de twee kemphanen de zijlijn voorschotelen.
En zo was het ook weer deze somber grijs getinte inhaalzaterdag op het Loopveld. Hoe anders dan tegenwoordig in de paar kilometer verderop gelegen Arena, waar kijken hoe het gras groeit een bijkans opwindender hobby is dan het ongeïnspireerd ogende geploeter van “ons aller Jeweetwel†te moeten aanschouwen, kletsten Bordeauxrood en Geel Zwart er vanaf de eerste fluit vol en vol passie bovenop.
Bepaald niet met oogstrelend tikkie-takkie, maar wel met hart, ziel en lijf voor elke meter strijdend. Maar dat ook nog eens uitgevoerd met de rationele discipline van een degelijk op voldoende zekerheid gebaseerd tactisch concept.
De gasten leunden daarbij vooral op hun defensieve kracht, de lange hijs naar voren en op het slimme bal afschermend vermogen van met name hun massale spits. Dat leverde hen een paar leep uitgelokte vrije trappen op die bepaald niet ongevaarlijk bleken.
Uit een ervan was het bijna raak maar tot opluchting van de thuisploeg werd die ongekende kans nogal knullig om zeep geholpen.
AMVJ begon een tikkie/takkie rommeliger aan het voortdurend onder hoogspanning staande duel. Weinig gelukte combinaties en slordigheden in de eindpass karakteriseerden de start van het team.
Het leek de Schakelboys aanvankelijk aan te zien dat ze deze week één training hadden ingeruild voor (het bijkomen van?) een festiviteit.
Dan wel dat de urgentie om niet verder bij koploper AFC achterop te komen juist wat slapte in de benen teweeg bracht.
Wellicht dat door het vurige verlangen om, zoals in het begin van het seizoen op Drieburg, niet opnieuw tegen een zeperd op te lopen, zich van de mannen een te overdreven overdrive meester had gemaakt in de jacht op een snelle beslissing.
Met een stevige bries en een te hobbelig veld tegen, lukte dat dus niet.
Schaarse mogelijkheden en kleine kansjes waren daarom op de vingers van een hand te tellen. En omdat bij DVVA het aanvallend vuur van de openingsfase al snel tot lijfsbehoud werd geconsolideerd en de beide teams elkaar overigens geen centimeter ruimte gunden, was een “van Turenhoutje†een uiterst logische theestand.
Na samen met de onverwoestbare, maar wat kniegevoelig geworden vierentachtigjarige “DVVA receptiegentleman†Henk van Driest (“goede middag, heer, welkom, wilt u misschien een kopje met een koekje?â€; wie kent zijn proza niet?) de werking van het clubhuisliftje met succes te hebben beproefd, bleek Bordeauxrood alle negatieve noties uit het eerste bedrijf te willen logenstraffen door met onblusbare energie voor de tweede 45 minuten aan de slag te gaan.
De druk op het doel van de voortreffelijke sluitpost van de gasten werd allengs groter en er kwamen nu ook echte kansen. Voor het doel van de weer alerte Levien Rocha bleef het daarentegen erg rustig, hetgeen terecht tot de conclusie mag leiden dat AMVJ nu geheel de bovenliggende partij was.
Maar desondanks wilde de bal maar niet in het DVVA doel ploffen. Paal, lat en kruising waren bovendien tot drie keer toe een meer dan hinderlijke sta in de weg.
Met het verstrijken van de tijd groeide de spanning op het veld en aan de zijlijn tot een schier storingsgevoelig voltage.
Maar zoals het twee fatsoenlijke clubs betaamt, het stevige gevecht liep nooit uit de hand.
De goede van Driest kwam mij een paar minuten voor tijd ten afscheid vast feliciteren met een fraai gelijk spel. Hoe verrast teleurgesteld zal hij zijn geweest toen hij vernam dat voor zijn DVVA “het vergif in de staart zat†(*zie hier voor niet- latinisten de vertaling van het eerste deel van de kop).
Want een kleine minuut voor tijd was een chaotische scrimmage voor het doel van de gasten dermate groot dat zelfs de paal het laatste doldwaas bejubelde, zeer bevrijdende maar zeer verdiende tikkie binnen van Youngster (koekoeksjong) Joram Melis niet kon keren.
En toen direct daarna de vrijwel enige serieuze tegenstoot van de opponent opluchtend voorlangs het doel van Rocha huppelde, blies scheids de Waard AMVJ toch nog drie punter rijker naar het welverdiende biertje.
Als jolige commentator Sierd de Vos getuige was geweest van deze apotheose had hij beslist een luidguitig “koekoekâ€(**zie tweede deel van de kop) niet kunnen onderdrukken.
De afscheid nemende elftalbegeleider Wim Zorge (dank voor het jarenlange plezierig/ sportieve contact) en de ook al naar hoger sferen vertrekkende coach Sjaak Tersteeg (veel succes bij WVenz., maat!) namen in de nazit hun bitterbal toch met smaak en dronken zoals immer sportief een biertje op de winst van Bordeauxrood.
Een nipte maar terechte zege na een uiterst boeiend potje tweede klasse voetbal.
Althans volgens
Dirk
