Cynische cabaretiers gebruiken het relatief jeugdige Vinex-achtige Almere nogal eens als een plek om vooral niet te willen wonen. (“……je wil daar in je één-gezin stulpje op Zwenkgras 32 toch niet letterlijk je leven slijten?”…..)
Zo’n dik 200.000 mensen (volkstelling van deze maand) hebben inmiddels dit soort grappen naar de vergetelheid gebonjourd.
Rijdend op de A6 (“under heavy construction”) vallen sowieso de veelheid aan afslagen naar evenzovele stadsdelen en -wijken op. Daarmee deze oorspronkelijk als stedenbouwkundig lelijk eendje geduide vlek op de kaart toch een lichtelijk metropoolachtig imago gevend.
In mijn met spullen en mannen volgeladen karretje door de wijk Almere-Haven crossend grijpt mij de kilheid en/of somberheid ook al geen moment naar de keel.
Integendeel veel groen en vriendelijk ogende aanbouw doet vermoeden dat het hier inmiddels toch gezellig wonen en leven moet zijn.
Gezellig en vriendelijk geldt ook voor de thuishaven en de mensen van FC. Almere:
mooie grasveld getooide accommodatie, drukte van belang in een roezemoezerige kantine, en met meer dan 800 leden een tijdintensief, maar leuk bedrijf, naar zeggen van de joviale voorzitter Edo Westerbeek.
Kortom, de tegenstander waar Bordeauxrood vandaag tegenaan dient te kletsen.
In de hoop dat er op een prima grasveld met maximale afmetingen ook een keer vol resultaat gehaald mag worden.
Want zoals de trouwe lezer van deze pennefrutsels weet, daar schort het deze competitie nogal eens aan.
Gezien het onmachtige gehannes in de afronding vorige week tegen CSW was er door coach Schakel tijdens de pittige trainingen deze week behoorlijk wat aandacht besteed aan dit essentiële onderdeel van het spelletje. Want je mag dan worden geprezen om het vertoonde spel, maar indachtig the late grootmeester Johan Cruijff blijft dan helaas toch stokstijf overeind staan: “als je niet scoort ken je niet winnen”
En met die nare mare moest het nu maar eens uit zijn, vond alles en iedereen rond AMVJ.
Het begin van deze door scheids Beudeker “royaal” (maar één kaartje) en op goed niveau geleide wedstrijd was hoopgevend, want het leek te logenstraffen dat Eén een goed voetballende ploeg heeft.
Het eerste kwartier leek het immers wel of de heren net uit bed waren gekropen. Sloom, slordig en stuntelend voortbewegen in combinatie met super veel balverlies deden abrupt afbraak aan die kekke kwalificatie.
De bank van de tegenpartij had ook al snel in de gaten dat het op die manier weleens een snelle walk-over voor hun team zou kunnen worden. Want een tikje meesmuilend werd de grens van hedenmiddag (ondergetekende is niet meer van de krijtlijn weg te branden….) gevraagd of hij nu weer zo’n lyrisch verhaal zou schrijven over de voetballende vermogens van zijn AMVJ.
Leuk om te weten dat je frutsels ook in de buitengewesten worden gelezen, maar aangenaam voelde die opmerking niet; want de wisselmannen van Almere hadden gewoon gelijk: in het begin bakte Bordeauxrood er voetballend dus niks van.
Dat het gretige Almere in die fase niet scoorde was een bijkomstige mazzel want er was gevaar genoeg voor het doel van Kiep Roelofsen (Dirk).
En aan de andere kant bij Kiep Roelofsen (Gijs en geen familie) bleef het aanvankelijk reuze stil.
Maar de Bordeauxrode dip duurde gelukkig niet te lang
De stille hoop dat slecht voetbal gecompenseerd zou worden door een stiekem goaltje werd bewaarheid toen Eén na dit lethargisch kwartiertje langzaam onder de dekens vandaan kwam en trachtte te gaan doen waar het goed in is: lekker ballen.
In de achttiende minuut (het tijd duidende scorebord prikte de juiste minuut als het ware in mijn rug) was het na de eerste de beste gave aanval raak.
Weer was het Roppa (zie voor de echte naam vorige bijdrage) die na een rebound van kiep Roelofsen (Gijs, geen….) de trekker mocht overhalen.
Maar helemaal koosjer was het daarna toch nog niet met de Schakelboys.
Eerder sprake van een lichte terugval en weer te veel slordig balverlies en onnauwkeurigheid in de passing.
En dat leidde dan ook tot een volstrek onnodige gelijkmaker. Spits Almere (naam helaas niet onthouden) kreeg vrij baan om een steenharde pegel los te laten die een beetje te veel op zijn Stekelenburgs door Kiep Roelofsen (Dirk) werd behandeld. (1-1)
Rust.
Tweede helft: een weer volledig uitgeslapen en herboren AMVJ dat met de minuut meer heften in handen nam.
Genieten geblazen derhalve langs de lijn voor zover uw chroniqueur dat als oplettend grens vermocht waar te nemen; maar nadat een onwillige spier hem te hulp was geschoten ook nog een minuut of twintig op de wisselbank aanschouwend hoe Bordeauxrood de tegenstander in de tang hield.
Nu was het heel lang stil voor Kiep Roelofsen (Dirk) en moest Kiep Roelofsen (Gijs, geen….) steeds drukker in de weer om zijn netje voor doorboring te behoeden.
Dat lukt hem overigens heel goed, want zelfs oog in oog met hem staand slaagden de AMVJ joint fighting strikers er niet de goede Gijs te passeren. Het ouwe liedje moest dus helaas weer gezongen worden: ballen als de beste, maar balen van het niet kunnen scoren.
En het was dat Kiep Dirk aan de andere kant de enige dreiging in de tweede helft van de gastheren: een formidabele vrije trap hoek strafschopgebied met een even formidabele safe onschadelijk maakte, anders zou…(vult u de rest maar in).
Nu bleef AMVJ 1 toch weer steken op een te schamel puntje, waar het er (weer) drie hadden moeten zijn.
Natuurlijk mag u mij van chauvinistische eenzijdigheid betichten, maar als u mijn conclusie niet serieus neemt, vraag het de in de nazit aanwezige bestuurlijke garde en teambegeleiding de FC. maar…. Zij waren vol lof over het spel van hun gasten die eigenlijk te weinig hadden gekregen!
Volgende keer wordt nog beter dus: goed blijven ballen èn vooral meer goaltjes prikken is de stellige stelling van
Dirk
