Aan het aantal lezers van mijn vorige impressie af te meten, was de kop boven het artikel waarschijnlijk al een reden om op de site van de club naar leukere stuff op zoek te gaan, zoals de aankondiging van het jaarlijkse galadiner met kerst (voor leden) of op de stopknop te drukken.
Het zij zo want de twee Latijnse kreten waren nu eenmaal niet van zins om zich op die plek te laten vertalen in gewoon Hollands. En potdorie, nu staat er weer zo’n maffe aanhef boven het verhaaltje van deze week!
Voor de hand liggende veronderstelling: “Eigenwijze chroniqueur, die Dirk, hoe ouwer hoe gekker!” Welnee, beste vrienden, gek ja zeker, maar net zoveel of zo weinig als heel velen op deze aardkloot. Telkens de intellectueel willen spelen? Ook dat niet, hoor! Want weet dat de teksten zomaar uit de spelonken van mijn binnenste opborrelen en mijn ikje die gewillig door mijn vingers op het bord aanstuurt.
Bovendien, de woorden in deze kop zullen best een stuk bekender zijn dan de vorige over venijn in de staart en zo.
En ik hoef in ieder geval voor degenen die verleden week toch pas na de paar eerste alinea’s vol afkeer afhaakten niet meer duidelijk te maken waarom ik het woord “impressies” aan mijn stukjes meegeef. Voor alle anderen: het zijn puur schetsjes van indrukken en gebeurtenissen, die ik in mijn leventje ervaar in een weekje dat voor een flink deel toch al bordeauxrood wordt gekleurd. Om vervolgens de stap naar het wedstrijdje van AMVJ 1 te kunnen maken.
Wellicht dat “depressies” al helemaal bekende kost zijn (dat scheelt toch weer). Want je hoeft er maar een van de vele gekakelprogramma’s die de Nederlandse media vervuilen, voor op te zetten of het gaat over de meest in het oog springende kwaal waaraan de mensheid in deze barre tijden lijkt te lijden; een ziekte die deftig omschreven wordt als: “een stemmingsstoornis, gekenmerkt door een verlaagde, sombere stemming en plezierverlies”.
De wetenschap heeft, zoals het de wetenschap blijkbaar betaamt, die betekenis uitgerafeld tot een hele reeks van sub-depressies. Van jaargetijden-depressies tot de meest hevige zoals de manisch-depressieve variant.
Zo’n jaargetijde-variant is de herfstdepressie, waar, zo te horen, heel velen op dit moment last van hebben.
Die sombere neerslachtigheid is weliswaar tijdelijk van aard, maar ze zijn toch de sombere sjaak als gevolg van een ander soort depressie te weten: de invloed van de lage drukgebieden, die de onhebbelijkheid hebben de maanden voor de echt donkere dagen voor Sinterklaas en kerst toe te slaan met storm, regen of wat dies meer zij.
Wie vandaag op pad was of zich in Buitenveldert op een voetbalcomplex waagde zou er, als men het al niet was, unipolair depressief van hebben kunnen raken. (Echt, zo noemt de wetenschap die kwaal.)
Ook niet echt plezant is de betekenis van het woord in economische zin en zoals economen dat nogal hybride aanduiden met: de positieve groei heeft plaats gemaakt voor een (toch wat misleidende) “negatieve groei”.
Want zo’n negatieve groei kan licht ontaarden in een “recessie”: in de betekenis van: een algehele teruggang in welvaart. En de angst daarvoor zou een mens toch weer snel in een sombere stemming kunnen brengen. Je hoeft er de krant maar voor open te slaan of de voorspellingen van “autoritairs” die zeggen het te weten, vliegen je om de oren…..
En al helemaal moeilijk om redelijk opgewekt te blijven wordt het als je per ongeluk terecht komt op een kanaal waar politici liever bezig schijnen te zijn met het zagen aan de poten van elkaars geriefelijke fauteuils in het vaderlandse praathuis, dan met de inhoud van de toch niet onaanzienlijke recessie mijdende uitdagingen waarvoor een oplossing moet worden gevonden.
Nee, dan hou ik me toch maar liever bij de positieve term “recessie” uit de geneeskunde: “een vermindering of zelfs verdwijnen van (ernstige) ziekteverschijnselen.
Voordat we naar het kunstgras overgaan nog even een jip en Janneke-samenvatting van het voorgaande:
Depressie:
· geestelijk: ik voel me klote
· meteorologisch: het is kloteweer
· economisch: het land gaat naar de klote
Recessie:
· economisch: het land is naar de klote
· geneeskunde: de patiënt is aan de betere hand
Ruim voor aanvang van de uitpot van Bordeauxrood tegen koploper Buitenveldert, kon ik mijn karretje parkeren in de riante garage van de VU tegen een tarief dat met twee euro het begrip bevestigde van deze vergunning-gever voor mensen die in het weekend een sportpark moeten of willen bezoeken (ik hoop dat de hoogwaardigheidsbekleders bij sommige andere parken dat inmiddels ook hebben begrepen).
Toen ik door het hekje van de toegang slalomde schoot mij het aloude lied “Zondagmiddag Buitenveldert” van Frans Halsema te binnen over de troosteloosheid van een saaie nieuwbouwwijk op zondagmiddag……
Nou, die saaiheid is inmiddels ingeruild voor de stilistisch wat steriele maar wel dynamisch ogende hoogbouw die het park van het ook al aloude maar springlevende SV Buitenveldert omzoomt. Het echt troosteloze van deze middag werd veroorzaakt door de door mij hierboven wellicht wat al te plastisch gebruikte meteorologische omschrijving . Maar het was dan ook van een grauw, grijs, beetje miezerige somberheid.
En die een voor een AMVJ adept weinig aanleiding gaf tot de hoop een virtueel zonnig voetbalmiddagje voor de boys van Daan van Hees en zijn staf.
Maar om daar nou al vooraf depressief van te worden? Kom op nou, we weten hoe de zaken ervoor staan en die liegen er niet om.
En anders dan bij AMVJ vertelde de sympathieke voorzitter Paul mij precies het omgekeerde: zijn club was juist versterkt met de komst van -naar bleek – een stelletje ras-voetballers van De Dijk.
Ik kan er een heel relaas op loslaten, maar binnen 18 minuten na het begin van de goed leidende scheids Yildrim was de strijd al gestreden. Een veel beter Buitenveldert had – zij het met de nodige verdedigende gestes van de gasten – het pleit beslist met een 3-0 voorsprong.
De verhoudingen in alle onderdelen van het spelletje vielen uit in het voordeel van de thuisploeg. Die vlak voor rust er nog een goaltje bij sprokkelde (4-0).
Het moet gezegd dat AMVJ in het tweede bedrijf wat meer weerstand probeerde te bieden en af en toe in ieder geval in de buurt van een van de kou bibberende (reserve) kiep van Buitenveldert kwam. Maar wat op een beetje kansrijke positie leek, werd steeds een beetje onnadenkend weer verknoeid.
Intussen ging de thuisclub vrolijk verder met het opvoeren van de score. Na 60 minuten was het 6-0. Maar daarna stokte de machine tot de laatste tien minuten. Met een gewoon doelpunt en een pingel wegens hands werd de einduitslag bepaald op een opnieuw forse 8-0 kater voor de pupillen van Daan van Hees.
Maar om daarover nou ook na afloop in een depressie te schieten?
Kom op nou, ik gun die gasten en de staf liever een snelle recessie in geneeskundige zin: een ontluikende beterschap!
Als jullie gewoon hard blijven trainen, elkaar wat beter weten te vinden en de rijen echt gesloten gaan houden, moet er een moment komen dat wat er aan kwaliteit ontbreekt aan werklust en wilskracht wordt gewonnen (en mits het gedrag in het veld niet blijft hangen in dom fysiek gedoe en geleuter naar elkaar en de scheids). Dan komt er een moment ……
Dat blijft het depressie-loos positieve vertrouwen van
Dirk
PS: en “ome Frans” weer erg bedankt voor je joviale ontvangst.
