Uw chroniqueur zit zo’n dik uur na afloop van de match van AMVJ tegen DHSC uit Utrecht nog wat verdwaasd tegen de toetsen aan te gluren. De kop is er af (zie boven) maar veel meer komt er nog niet uit.
Ik kan er niks aan doen maar als een mens met een Bordeauxrood hart is het zo langzamerhand nauwelijks te bevatten, dat de Schakelboys alweer aan het kortste eind trokken op deze nog immer lenteachtige herfstmiddag op het Loopveld. En alweer na een pot waarin de drie punten glimmend glitterend voor het oprapen lagen of beter: leken te liggen.
Dat duurt nu al vrijwel gedurende de hele eerste periode van deze tot nu toe spelmatig op zich prima, maar qua resultaat bijzonder matig, eigenlijk bedroevend verlopende competitie in de nieuwe omgeving van 2B.
De meeste potjes zat Eén voortdurend in de drivers’ seat, maar slechts een enkele keer leverde dat de volle winst op. Oorzaken? Zeer divers! Maar deze middag werd een wel zeer huiveringwekkend scenario voorgeschoteld aan de trouwe Bordeauxrode aanhang.
Met enig gevoel voor dramatiek kunnen de horrorclownerie van de laatste tijd en Halloween bij de voordeur model staan voor de bizarre afloop van dit vooral voor AMVJ-ers en neutralen lange tijd zeer appetijtelijke voetbalmiddagje.
Want tegen de fier aan kop paraderende en nog ongeslagen Dos-Holland-Stichtse boys Combinatie (door onverlaten enigszins afgunstig tot “D-H-Sneijder-Combinatie”omgedoopt) was AMVJ zo’n tachtig minuten minstens gelijkwaardig aan deze toptegenstander; zo niet voetballend (volgens vriend en vijand) de betere.
De voetbalkwaliteit die de Utrechtenaren reeds was vooruitgesneld betekende gewoontegetrouw voor coach Schakel geenszins dat er concessies gedaan moesten worden aan de speelstijl van zijn mannen.
En dat gebeurde dan ook niet. AMVJ speelde van voor tot achter compact, met veel druk op alle delen van het veld. Aanvallend was het allemaal nog niet “je dat”, maar dat was het bij de tegenstander op één momentje na ook niet. In tegenstelling tot de verwachting was het aanvalswapen van de gasten ook vandaag weer de lange haal naar voor, doorkoppen en hard rennen.
En dat laatste – goed doorkoppen hard rennen- was het handelsmerk van hun supergeleide spitsen. (naast een beetje veel fopduiken van één van hen; het zij hem vergeven)
Na een minuut of twintig was zo’n move (lange haal-doorkoppen-hard rennen) aanleiding voor de
-
-
0-1.
-
Fraaie aanval, turbo op rechts aan, strakke voorzet, onvoldoende defensief afweer en feilloos afgerond door DHSC spits nummer 11 (onuitsprekelijke achternaam op een papiertje geschreven, maar dat uit pure teleurstelling met een bitterbal blijkbaar doorgeslikt).
Even was er de vrees voor een regelrechte afstraffing maar AMVJ pakte de eigen voetbaldraad weer snel op. Zonder dat moet gezegd heel erg gevaarlijk te worden. Beetje treuzelen met de afronding als opgelegd pandoer.
Toch werd het nog voor rust gelijk. Dood spelmoment door Roppa (Robin Meerhoff) omgetoverd tot een fraaie indraaier die door captain Bram van der Driest haast achteloos in het netje werd gedeponeerd. Verdiend gezien het energieke vertoon in het eerste bedrijf.
Na rust veranderde er qua wederzijdse spelopvatting niet veel. AMVJ voetbalde lekker en de tegenstander hield het meestal bij counters. In een van de kant af gezien stevige maar faire krachtmeting. Toch was er te velde blijkbaar de nodige aanleiding tot kleine irritaties. Slechts een keer liep het uit de hand toen er een heus opstootje ontstond bij de achterlijn van het DHSC doel.
2 / 2
Tegen de prikkende zon in schakeerde plots het rood dat door de overigens heel goed fluitende heer Peter de Waard in de lucht werd gestoken. Blijkbaar zo bleek na afloop na enig wurgneigingen van een verdediger van de gasten jegens zijn Bordeauxrode opponent.
Tegen tien man is het, zo leert de rijke praktijk van het spelletje, vaak lastig ballen, maar aanvankelijk had de thuisploeg daar weinig last van. De dreiging nam handoverhand toe en ook de scoringsdrift stak na behoorlijk wat niet benutte kansen eindelijk de kop op toen Deverey Boldewijn de hoopvolle 2-1 scoorde.
Er stonden toen nog een minuut of twaalf op het horloge van de referee. (check na afloop)
En wat er toen gebeurde tart iedere nuchtere beschrijving; en is het best verwoord in de kop van dit artikel.
Kort en bondig: in plaats van de pot veilig te stellen door te consolideren werd door AMVJ blijkbaar coûte que coûte geprobeerd om de marge nog verder op te voeren. Daar kreeg het ook de opgelegde mogelijkheden voor. ( maar…..weg echter scoringsdrift)
In plaats van dat alles werd helemaal vergeten dat het pleit ook tegen een gedecimeerde tegenstander pas na 90 minuten is beslecht.
Spookachtiger kon het niet, zo lichtzinnig werd de tegenstander de gelegenheid geboden om in twee minuten een driepunten feest in een Horror Halloween nederlaag voor AMVJ om te zetten
Eerst de gelijkmaker door een terechte pingel, ontstaan door slordig balverlies, en vervolgens direct daarna het fatale demasqué door alweer zeer slordig……jawel.. Het was dat de zon niet weg te branden was deze middag anders was de Schakelploeg in een angstaanjagend pikkedonker afgedropen.
Al met al een eerste periode die geen vervolg verdient.
En dat zal met ingang van volgende week ook het geval zijn, want dan is Halloween weer voorbij en ligt (voor) Sinterklaas (spelen) nog ver in het verschiet. En met dat voortuitzicht worden er dan ook geen Zwarte Pieten aan het team uitgedeeld, hooguit wat lichte schoorsteenveegjes door
Dirk
