Uitgerekend op de dag waarop mensen elkaar met een sappige grap op het verkeerde been trachten te zetten, moest AMVJ aantreden tegen de door de familie Sneijder zo vertroetelde koploper DSHC.
Op weg naar het Utrechtse leek zelfs Google Maps al iets bedacht te hebben om coach Schakel en ondergetekende een loer te draaien. De wegbereider op het mobiel van Schakel wees mijn ook nog met een vracht aan voetbalbenodigdheden afgeladen karretje met gedecideerde stem richting Thorbeckelaan 18, het aangegeven adres op de site van onze gastheren to be.
De goede man riep nog net geen”: “1 april”, toen hij ons weliswaar naar een laan met de naam van deze befaamde grondlegger van het zo gekoesterde parlementair stelsel in ons landje had geloodst, maar wel naar een plek waar je nog geen Panna-veldje zou kunnen uitzetten.
Ik herinnerde mij plots gruwelijks eenzelfde capriool van deze wegwijzer toen AMVJ een aantal seizoenen terug moest ballen op een veld op de Alkmaarse renbaan, maar de coach en ik bij het binnenrijden van Hoorn moesten vaststellen dat ook toen de kaartlezer ons een oor had aangenaaid. Dat wij toen nog op tijd de in de startblokken stonden kwam niet alleen omdat in gestrekte galop rechtsomkeert werd gemaakt, maar vooral omdat de een of andere lolbroek ter plaatse een verkeerd (vervroegd) aanvangstijdstip had doorgelogen.
Gelukkig bleek er vandaag niet al te ver weg nog een Thorbeckelaan te bestaan alwaar de Grootmacht uit 2B wel degelijk zijn thuishaven had. Dus bleef ons vijftig keer opdrukken wegens te laat op appèl komen bespaard.
Wij werden bij binnenkomst op het knusse complex van DHSC verwelkomt door een hoempa-orkestje dat zich de vrolijk meedeinende longen uit het lijf blies. Zo’n enthousiasme voor onze geslaagde race tegen de klok leek ons nou ook weer wat overdreven. En terecht, want de uitbarsting van muzikale vreugde betrof louter het tweede elftal van de thuisclub dat op 1april zonder dollen al "Campione, Campione" van hun afdeling waren geworden.
De Utrechtse aanhang ging er door dit feestgedruis nog maar eens goed voor zitten en staan, want nadat de festiviteiten van de reserves zich naar een luidruchtige kleedkamer hadden verplaatst, mocht immers hun hoofdmacht op de zand-grasgroene hobbelmat aantreden om te proberen zich weer wat dichter naar de kampioensschaal van 2B toe te ballen.
Tegen de Bordeauxrode Schakelboys die hen overigens in de eveneens grasgroene thuispot in Amstelveen het vuur al ijzingwekkend dicht aan de voetbalschenen hadden gelegd.
Toen immers ontsnapten de DSHCombinatiemannen via een Horror-Halloween scenario in de laatste tien minuten met 10 man alsnog aan een nederlaag.
De kop boven deze impressie verraadt eigenlijk al dat de geschiedenis nogal eens de vileine neiging heeft zich op een totaal niet grolgrappige manier te herhalen. Zelfs op 1 april niet wanneer de lol over een geslaagde valstrik toch de boventoon zou moeten voeren.
Helaas voor het met dertien mannen (tot verbazing van de tot de nok gevulde dug-out van de tegenstander maar twee op de bank) aangetreden AMVJ werd het een vrijwel identieke herhaling van zetten in vergelijking met de bittere Halloween-pil van enkele maanden geleden.
Weliswaar niet zo bizar als toen, met de op de valreep nog weggegeven voorsprong, maar toch: lollig was ook deze middag uiteindelijk toch anders…..
Natuurlijk is uw “chroniqueur met zo langzamerhand het met zijn hand vergroeide vlagje”, geneigd om de verrichtingen van het door hem zo gekoesterde vriendencohort van Eén door een Bordeauxrood vriendelijke bril te aanschouwen. Maar als je ook nu weer na afloop van de (toch ook niet volstrekt neutrale) coach van DSHC mag horen dat de ploeg te velde toch minstens evenwaardig was aan de die van zijn discipelen, valt het met mijn chauvinisme nog best een tikkie mee.
Sterker nog gezien het betere veldspel dat de Schakelboys ook op deze hevige berg-en-dal-mat gedurende een groot deel van de match ten tonele voerden, zou ik een driepunter als beloning geen echte aprilgrap hebben gevonden.
Zij het dat de eerlijkheid ook vandaag weer gebiedt op te biechten dat het met de afwerking weer uiterst sobertjes gesteld was. Het grote manco in dit seizoen deed de ploeg wederom de schrale das om van zelfs geen enkel puntje.
Daar leek het qua resultaat heel lang niet op af te stevenen. Want onder de precieze leiding van scheids van dienst de goede heer Lefkens, kon ook de tegenstander wat gevaarstichten betreft tot diep in de tweede helft nauwelijks een potje breken. Dat was voor een heel belangrijk deel ook de verdienste van de Bordeauxrode verdediging die de rap-getructe aanval van de gastheren vrijwel aan de leiband legde. In de eerste helft slechts twee momenten gevaar voor het doel van Dirk Roelofsen en tot de goal na rust eigenlijk geen een.
AMVJ had vlak voor de desolate, maar fraaie kop-winner van DHSC nummer twaalf (sorry man papiertje met je naam kwijt) een paar kansen en zelfs één unieke om het eurodubbeltje de Amstelveense kant op te laten vallen, maar ja…….(vult u zelf maar in, mijn vingers blokkeren op dit punt)
Het had in de resterende tijd overigens ook nog wel goed kunnen komen met tenminste een (verdiend) gelijkspel. Maar evenzogoed had de drang naar voren nog een extra tegendoelpunt kunnen kosten.
Maar dat laatste zou, ook al afgemeten aan de zuchten van opluchting die na afloop uit de thuis dug-out opklonken, toch wel wat te veel van het goede voor de aanstaande kampioen zijn geweest.
Voor AMVJ restte de complimenten voor verzorgd en lekker voetbal, maar ook de horror dat zoiets net als vorige keer helemaal niets oplevert. En daar kan op deze eerste dag van april helaas geen grap over worden gemaakt door
Dirk
