Horrible dying seconds…….

Vandaag alweer een uitpot voor de Schakelboys. En weer een stukje verder naar het Oosten dan vorige week toen het immer pittoreske Loosdrecht werd aangedaan. Het is wel even wennen: vrijwel allemaal onbekende tegenstanders die aanzienlijk meer kilometers vergen dan voorheen.

Nu moest er gekoerst worden naar de Keistad, een ooit doorwaadbare plek in rivier de Amer (dus: Amersfoort)alwaar de Algemene Maatschappij Voor Jongeren (AMVJ) de kicksen diende te kruisen met de Christelijke Jongelieden Voetbal Vereniging (CJVV). Beiden verenigingen met luisterrijke namen, een rijke historie en van een religieuze oorsprong. Maar zoals zou blijken: ook twee zeer bijdetijdse clubs die een stevig (maar uitermate sportief) robbertje voetbal bepaald niet uit de weg gingen.

AMVJ met het vaste voornemen om op de fraaie accommodatie van de gastheren via een keigoeie partij met drie punten aan te tonen dat het verlies tegen Loosdrecht een vergissing was. En het pas gepromoveerde CJVV, vol vertrouwen om de inmiddels verworven koppositie te consolideren. Vooraf was door een afgemeten analyse van de heerlijk honktrouwe Hans-hulp Hassan (Azoum) al duidelijk geworden dat ook met deze opponent niet te spotten zou zijn. Fit, fel, fors en fris van de lever zo vertaalde ondergetekende de waarschuwende vinger van deze aangenaam kundige analist over de aanstaande tegenstander En dat klopte allemaal best, zo bleek al voor het beginsignaal van de uiterst soepel leidende en de wedstrijd-aanvoelende scheids van dienst, de heer Nefkens. De thuisploeg had weinig weg van een ietwat bleekneuzig ogend stel “Jongelieden”; integendeel, stevige uit de kuiten gewassen stoere kerels bleek een veel passender “epitheton ornans” voor deze zwart/gele brigade van coach Sijtze Wobbes.

Ik kon mij voorstellen dat de mannen die in de 17e eeuw in ruil voor een paar fusten bier en kilo’s krakelingen “de (beroemde)Kei” helemaal van de Utrechtse Heuvelrug richting Varkensmarkt sleepten ongeveer ook van dat postuur moeten zijn geweest (“waar Wikipedia al niet goed voor is…..”)

Maar hoe stevig en gedreven ook, het eerste half uur hadden zij vrij weinig in te brengen tegen een verrassend lekker ballend en collectief goed acterend AMVJ. De mannen hadden blijkbaar goed begrepen dat een slappe- happie- start ook hier zeer uit den boze zou zijn en dus kletsten zij er van acquit vol op.

De veldbezetting was oké en met het hoog druk zetten was nu helemaal niks mis meer. De tegenstander kreeg geen moment rust om combinaties te weven; de lange haal was vooralsnog het handelsmerk. Het was van de bordeauxrode kant af gezien aller plezierigst om te ervaren dat de boys er toch best nog een houtje van kunnen als het goed zit in de koppies (en het lijf: zie echter later). De 0-1 voorsprong via de weer alom aanwezige Imke van Moorselaar was dan ook geen verrassing.

Een uitbouw van de voorsprong lag een tijd lang meer voor de hand dan dat CJVV een pot zou breken. Alleen uit standaardsituaties en door enkele storende sporen van concentratieverlies bij de gasten ontstonden er voor het doel van Levien Rocha soms wat nerveuze toestanden. Door een beetje te enthousiast temporiseren (…….”zo’n jacht op de tegenstander houdt geen mens twee keer drie kwartier vol”….sprak een wijs supporter van AMVJ terecht) wenste CJVV zich enerzijds niet uit de tent te laten lokken, maar kwam het ook de spelkwaliteit van Eén bepaald niet ten goede in het laatste deel van het eerste bedrijf. Slordigheden namen toe en dan zal je zien dat er in de dying seconds toch nog gebeurt wat men niet hoopt: een tegengoal luttele seconden voor rust. Een pepper voor de thuisclub en aan de lichaamstaal te registreren: een regelrechte downer voor de Schakelboys. Die ontnuchtering leek na rust even door te werken toen direct na de aftrap vrije doorgang werd verleend aan een van de CJVV spitsen. Maar tot Bordeauxrode opluchting leidde dat niet tot een drama.

Daarna nam AMVJ weer geheel wakker het voetbalheft weer grotendeels in handen en werd de draad van het eerste halfuur opnieuw vrolijk opgepakt. Maar er mag ook niet onder de kunstgrasmat worden gestopt dat de onverzettelijkheid van de thuisploeg exclusief een aantal defensieve slordigheden aan AMVJ-zijde nu ook kansen opleverde voor CJVV.

Maar desalniettemin werd het door vriend en vijand als beter voetballend team gekwalificeerde AMVJ ongeveer halfweg tweede helft beloond met een nieuwe voorsprong. En het was weer Imke van Moorselaar die na een hele gladde aanval de trekker mocht overhalen. Daarna waren er nog een aantal mogelijkheden en ook rijpe kansen om de wedstrijd definitief in het slot te kieperen. Maar je zag ook dat met het vorderen van de tijd de benen van de boys letterlijk de weelde van een voorsprong steeds moeilijker konden dragen.

Door enkele noodgedwongen moeheidswissels kwamen er allengs meer haarscheurtjes in de tot dan toe solide AMVJ verdedigingslinie. En dan zal je zien dat er in de dying seconds toch nog gebeurt wat men niet hoopt maar wel vreest: een tegengoal luttele seconden voor tijd. En zo geschiede (helaas), waardoor een redelijke Kei van een wedstrijd toch een domperige terugreis opleverde met maar één puntje in de tas; waar er drie voor het oprapen lagen….. (2-2) Positief nieuws: het gaat steeds beter met het team en het aantal behaalde punten is 300% beter dan vorig seizoen na drie wedstrijden. En toen kwam er een boost van jewelste in de vorm van 11 achter elkaar gewonnen potjes…….

Met nog een beetje lekker hard trainen gaat dat wellicht ook nu weer lukken. Daarop hoopt en vertrouwt Dirk