Als het uitpotje tegen Overbos de opmaat is voor het slotakkoord dat AMVJ Eén aan de competitie
gaat geven dan zullen we achteraf moet spreken van “the bumpy road to the finishâ€
Want het was na het verrukkeluk zespuntige paasweekend, deze zaterdag weer eens in alle
opzichten een dag met hobbels.
Allereerst kreeg coach Maurice in de loop van de week te maken met nieuwe fotoshoots van Tjerk in Milaan, een mysterieus verdwenen Nemo, en daarbovenop nog eens blessures: een oude van Dirk van Moorselaar, een verse voor broer Imke en ook een enkeltje voor Bram Driest.
Lastige maar niet onoverkomelijke hobbels, gezien de toch brede bank waarover Eén tegenwoordig
vermag beschikken.
Persoonlijke hobbel: het verzoek van de coach om in Hoofddorp het vlagvertoon langs de lijn ter
hand te nemen, omdat vaste grens Pa Visser zo nodig op familiebezoek moest.
Probleem: aantekeningen maken over het verloop van de match gaat lastig met zo’n vlaggetje in je hand. Staat ook raar en niet betrokken als je bij bijvoorbeeld bij een gevaarlijke aanval van de tegenpartij plots pen en papier uit de Jansen en Tilanus tovert teneinde de memorabilia van het gebodene vast te leggen. Gelukkig hielpen de acteurs mijeen handje want over de wedstrijd viel niet veel te noteren om over naar huis te schrijven, zoals hierna zal blijken.
Volgende hobbel: vergeten reserveshirts. Telefoontje van captain Mark, terwijl mijn Peugeotje reeds behoorlijk ver in de spelonken van het Hoofddorpse Vinexgebeuren was doorgedrongen. Scheur terug richting Loopveld.
Vlak voor Schipholtunnel bericht van de coach: “hempjes worden door een ander al opgehaald, kom maar terug, wil dat je op tijd bent om te vlaggen…..†Via afrit Haarlem weer op het rechte spoor en -slags naar Overbosser dreven; om tijdens de warming up te moeten constateren dat het veld al
even gretig met vele hobbels geplaveid bleek. Het toch niet lullig geaccidenteerde parcours van de Amstel Goldrace was vergeleken met deze mat een vlak poldertochtje.
Voorts: mijn gelijk over de evenredige kwaliteit van de voorbereiding te velde en de uitvoering tijdens het echie werd weer eens bewezen: de opwarmerij van de Mauricemeute was van een matig gehalte. En dus was het optreden eveneens niet hartverwarmend. De schuldigen waren snel gevonden: het inderdaad enig fatsoenlijk combinatievoetbalblokkerende veld;de lastig in de weg lopende tegenstanders en een ietwat pietluttig fluitende scheids.
Allemaal geleuter natuurlijk ,want de grootste hobbel werd door het team zelf veroorzaakt: gebrek aan gogme, doortastendheid bij het afronden en collectieve wil om het Overbos te kappen.
Vooral de eerste helft was het echt uien. Vrijwel geen vloeiende aanval gezien; laat staan enige min of meer riante kansen. Ook de op zich ijveriger opponent bakte er niet zoveel van en werd alleen maar gevaarlijk door enige lichtzinnigheden in de in het onschuldige wit gestoken Bordeauxrode defensie. Maar kon dus verder ook geen hobbels nemen. Het tweede bedrijf had wel iets meer weg van een overwicht van Eén maar oogstrelend wilde het maar niet worden. Er werd wel wat harder gestreden om een
beter resultaat maar ik vermocht slechts wegens uitballen, corners en buitenspel met de vlag te wapperen en beslist niet van pure opwinding of een bizar mooi doelpunt het dundoekje in de lucht te steken. Het bleef allemaal een tikkie hobbelig hotseknotsvertoon met de nodige toevalskansen.
Zowel voor Overbos, zij het in mindere, maar wel gevaarlijke mate als voor het allengs dreigender maar niet
doorbijtende AMVJ. Maar beide teams weigerden de buitenkansjes in een juichend doelpunt om te zetten. En zo werd er naar een weinig vrolijk ontvangen eindsignaal doorgehobbeld,met een even logisch als rechtvaardig “Frits van Turenhoutje†als resultaat.
Kortom een middagje om niet lang bij stil te blijven staan en dat doe in de stilstiekeme hoop op toch
nog een paar spetterender slotakkoorden van mij dierbare broeders van Eén ook maar niet.
SSSSTilte voor de eindstorm(?) derhalve in acht genomen door
Dirk
