Omdat vorige week zelfs klompen niet geholpen zouden hebben om het veld van HBOK in Zunderdorp te bespelen,was alle hoop deze week gevestigd op de weersbestendigheid van het Loopveldcomplex. Hoewel minder vanzelfsprekend dan in vroeger tijden – Pluvius kon toen doen wat ie wilde maar bij AMVJ werd het nooit werd afgekeurd- bleek het Bordeauxrode biljartlaken de hoosbuien van de vrijdag en de zaterdagnacht redelijk goed te hebben verwerkt.
Weliswaar werd Twee uit voorzorg verzocht om op het naburig veld de volle buit binnen te willen halen tegen een leeftijdgevorderd maar navenant slim ballend Castricum 3. Maar die verbanning deerde het team van coach Martin niet om uiteindelijk met een verdiend zwaarbevochten 3-0 van de inmiddels zompige mat te glijden. (proficiat mannen!)
Met vóór in het achterhoofd de onuitwisbare wetenschap dat Monnickendam vorig seizoen het copyright verwierf van de ploeg die vlak voor de winterstop -en nog wel op de thuisbasis- de Mauricemeute op de eerste nederlaag trakteerde, werd al de hele week “diep” getraind op een roze wolk van zoete wraak.
En die leek er direct na de start ook aardig in te zitten. De moedige poging van de tegenstander om met vroeg en stevig druk zetten Eén in verlegenheid te brengen, werd vrij simpel en snel met goed positiespel en tegendruk tot een ijdele poging gedegradeerd. Goalie Levien Rocha werd in het eerste bedrijf in het geheel niet op zijn niet geringe kunnen getoetst. Want de oprapertjes die hij te verwerken kreeg, mochten het epitheton:”mogelijkheid”, laat staan:”kans” in het geheel niet dragen.
Aan de andere kant had zijn collega het heel wat drukker. AMVJ kwam meermalen dicht in de buurt van de vijandelijke maar goede sluitpost en produceerde daarbij af en toe aanvallen die de vrijdagavond daarvoor tijdens de troosteloze vertoning in de Kuip beslist zouden hebben geleid tot verheugd wakker schrikkende fans en een dankbaar staande ovatie.
De attaque die na 20 minuten vooraf ging aan het, naar later bleek enige, door Wieger Visser resoluut binnengeknalde doelpunt van deze over het geheel toch meervoudig neerslachtige middag, was van een bovenmatige schoonheid.
Want ondanks de vreugde van de winnende voorsprong was het allemaal toch niet echt vrolijkheid wat de klok sloeg in het veld en langs de lijn. Niet alleen goot het bij tijd en wijle pijpenstelen, maar echt verdrietige druilerigheid maakte zich van alle Bordeauxrode harten meester toen het hattrick gekroonde penaltykanon van AMVJ , Jonne Seriese door een -laten we het maar op een ongelukkige samenklapper van schoen en ledematen houden- voltreffer op het (gebroken) scheenbeen voorlopig tot zwijgen was gebracht.
Of dit incident de Schwung in het team toch nadelig beïnvloed heeft, heb ik als metgezel van de ongelukkige richting VU niet volledig meer met eigen ogen kunnen waarnemen. Maar ooggetuigen die het weten kunnen vertelden mij dat de tweede helft van een (veel) matiger gehalte was dan de eerste 45. Zelfs toen Monnickendam niet erg lang na rust met tien kwam te staan wilde het niet meer zo boteren in de Eén gelederen. Bovendien schijnt het missen van opgelegde kansen weer met dusdanige gretigheid te zijn beoefend dat bij mijn terugkeer op de nu volledig doorweekte Loopveldmat vlak voor tijd nog steeds een optisch benauwend gaatje van slechts één goaltje tussen partijen op het virtuele scorebord prijkte.
Daar kwam in het restant geen verandering meer in, hoewel de tegenstander uit standaardsituaties in ondertal maar met de moed der hoop nog een gelijkspelletje probeerde te forceren. Toen dat niet lukte bracht het eindsignaal van de in ieder geval praatgrage scheids van dienst de opluchting van een wel verdiende maar te benauwd gespeelde samengeknepenbillenoverwinning.
Dus al met al drie punten rijker en een mooie tweede plek op de ranglijst Maar aan de andere kant toch een schlemielige zeperd door het sneue( langdurige) verlies van AMVJ’s penaltykanon. Het team wens ik voor de volle twee keer 45 minuten: nog veel (ver) beter(ingen) en Jonne een voorspoedig herstel en het beste!
Dirk
