r zijn van die dagen dat het in het weer zit of dat er gewoon “bad vibes:” rondwaren op een bepaalde plek. Vibes die de gemoederen tot een emotioneel kookpunt kunnen verhitten.
Ik hou het maar op het laatste want aan het weer kan het niet gelegen hebben deze zaterdag op het Loopveld.
Want een aanvankelijk mild getemperatuurde maar bewolkte middag brak later zelfs uitbundig zonnig open naar heuse lentetemperaturen. Dat zat dus wel goed; alleen hielden gebeurtenissen op het park daar absoluut geen gelijke tred mee.
De trouwe lezer weet dat uw chroniqueur bepaald niet bijgelovig is. Maar als alle stoplichten op weg naar de club je proberen tegen te houden en opgefokte medeweggebruikers druk in de weer zijn met opstoken middelvingers, omdat je niet voldoende hard opschiet, dan is er toch al gauw een vluchtige gedachte die je wil doen geloven dat dit weer eens “just one of those bad afternoons” dreigt te worden.
Nu heb ik geleerd dat zo’n illusoir denkbeeld heel snel te deleten is. Maar als je bij het oplopen van het Loopveld al meteen ziekenauto ziet staan en ziekenbroeders die zich ontfermen over een kennelijk hevig pijnlijdend jochie van een bezoekende partij, is dat bepaald geen vrolijke start van wat een aangenaam voetbalmiddagje zou moeten worden.
Nog daargelaten hoe het leed van het spelertje tot stand was gekomen, deden ook begeleiders van zijn team zich nogal luid en duidelijk in negatieve zin gelden. Met de vrijwillige scheids als mikpunt omdat hij het had bestaan de strijd na de langdurige onderbreking en uit mededogen met het jochie voortijdig (paar minuutjes!) voor gezien te houden. Het ging hier dus om een jeugdwedstrijdje, vrienden, geloof het of niet.
Conclusie: grote mensen hebben blijkbaar toch nog steeds en ondanks alle promotie om zich louter van een sportieve kant te laten zien, grote moeite zich in het bijzijn van kinderen te beheersen.
Ik hoop overigens van harte dat het met het gekwetste manneke snel weer helemaal goed gaat.
Tweede scene, wellicht nog gênanter.
Tijdens de pauze van de wedstrijd van AMVJ 1 ½ (zie hierna) koesterde ik mij in het zonnetje langs het lijntje keuvelend met oud voetbalmaatje Henk en good old Kees Koedood over goede oude tijden (en de belabberde eerste helft van AMVJ 1 ½, zie hierna). Onderwijl kijkend naar een allengs uit de hand of liever: schoppende voeten lopend potje voetbal van twee 35+! elftallen. Waarbij helaas de bezoekers een dikke lont in het kruitvat staken.
Grote kerels op leeftijd bij wie de adrenaline blijkbaar de bloeddruk nog zo gierend tot gevaarlijke hoogte opjaagt dat een eenvoudig voetbalveld tot een waar slagveld dreigt te worden omgetoverd.
Met weer een doodgoeie vrijwillige clubscheids als mikpunt van zeer beledigend ordinaire verbale agressie.
Conclusie: Ik heb ze gelukkig hun tweede helft niet teruggezien. Terecht gestaakt om erger te voorkomen.
Ondertussen dacht ik nogal jaloers terug naar het gedrag van spelers en publiek tijdens een topwedstrijd rugby die ik enige tijd geleden bijwoonde. Geen onvertogen woord van spelers tegen de ref.; spijkerhard maar fair spel met een grote mate van respect en tolerantie uitgevoerd; en na afloop een erehaag met applaus voor de tegenstander. De toeschouwers van beide partijen gebroederlijk en gezusterlijk door elkaar mee-applaudisserend. En dat alles wordt er van jongs af aan bij de allerkleinsten (en hun ouders) ingeprent.
Vraag: Wat hebben we bij het voetbal toch allemaal verkeerd gedaan, dat het soms zo’n zooitje wordt?
En vooral: wat moet er gebeuren om dit ego-gedreven voetbalgekke gedoe voorgoed te kenteren?
Gouden tips naar de KNVB!
Gelukkig bleef het bij de pot tussen Bordeauxrood 1 ½ en Jong Holland wat agressief voetbal en verbaal gedoe betref allemaal nog wel binnen de perken. Maar echt rugby-like was de entourage nou ook weer niet.
En voor de AMVJ-getrouwen zinderden helaas ook hier de bad vibes welig.
Een heel cohort aan vakantiegangers, werklustigen en gekwetsten – waaronder een behoorlijk stel basisdiscipelen – noopten coach Kumar tot meervoudige aanvulling vanuit het tweede elftal (dat gelukkig vrijaf had) Vandaar AMVJ 1 ½ .
Hoewel de stand-ins van Twee hun stinkende best hebben gedaan, bleek al snel dat de overgeblevenen van de Kumar Kids blijkbaar weinig trek hadden om hun vakantievierende enz. maatjes te laten zien wat extra inzet vermag. Zeker het eerste bedrijf was het -na een sullige eigen goal al na een paar minuten (0-1)- het niet om aan te gluren. Jong Holland toonde meer ballen en bleef na het cadeautje lekker fanatiek ballen en kansen scheppen. Ze hadden echter de hulp nodig van elkaar blokkerende bordeauxrode tegenstanders om vlak voor rust ook nog de 0-2 op een presenteerblad aangereikt te krijgen. Gezien het spelbeeld moest ook op veld 1 worden gevreesd voor een sportief gezien groot slagveld voor Bordeauxrood in het tweede bedrijf.
Gelukkig viel dat een beetje mee.
In de tweede helft was er sprake van wat meer enthousiasme van de thuisploeg, maar veel kansen leverde het niet op. Ook de tegenstander leek niet meer in staat om de score verder op te voeren.
En dan zal je ook nog zien dat op “one of those days” ook alles tegenzit.
Een paar op het oog terecht geclaimde pingels die gemakkelijk werden weggewuifd; een door velen waargenomen bal achter de doellijn van Jong Holland die over het hoofd werd gezien; en wegens een naar velen al te snel getrokken rood ook nog een half uur met tien man moeten spelen.
Maar dat alles mag geen excuus zijn voor een tweede achtereenvolgend verlies van AMVJ. (0-2)
Het was te pover om nog zelfs een puntje te mogen claimen.
Gelukkig bleef het na afloop rustig, zoals het ook hoort.
Conclusie van het laatste deel deze slagveld-middag:
Als het zo doorgaat met Eén wordt het toch weer billenknijpen voor klasse behoud.
Wat dat betreft toont het absentenboek van Kumar ook voor volgende week weer een behoorlijk zwarte bladzij.
Maar “wie dan leeft wie dan (mogelijk toch) zorgt voor drie punten” is de onuitroeibare hoop van
Dirk
