Op zaterdagochtenden in alle vroegte heeft uw chroniqueur van de omzwervingen van Bordeauxrood met regelmaat een afspraak met een goede vriendin.
Nee, niet wat u in deze grensoverschrijdende tijden wellicht in een eerste opwelling vermoedt. Verre van dat, want enerzijds ken ik mijn leeftijdgebonden beperkingen zo langzamerhand wel; en anderzijds was ik natuurlijk nooit over die bezoekjes begonnen als er wel het een en ander aan de hand zou zijn.
De reden is dat het hier gaat om een – overigens lieve – dame met paranormale gaven, die mij in de loop der tijd bewijsbaar geleerd heeft dat er “meer tussen hemel en aarde is dan het oog kan zien en het oor kan horen….”.
Mogelijk dat u nu afhaakt met de gedachte: “Die gast is zo’n zweverig type geworden, dat zittend op een ongemakkelijk matje de dagen grotendeels mediterend doorbrengt.”
Ook nu weer: verre van dat, want bijvoorbeeld tijdens een voetbalpotje van mijn dierbare Bordeauxrood zit ik gewoon op een stoeltje langs de lijn en sluit hooguit de ogen als het spel van mijn vrienden te velde voortdurend wordt ontsierd door foutieve passes en verprutste kansen. Toegegeven: soms gebeurt dat zo frequent dat het gaat lijken op mediteren of bidden… Ik kom daar straks nog even op terug.
In onze gesprekken gaat het vaak over het leven van alledag en hoe daarmee zo om te gaan dat je, wat er in onze op hol geslagen samenleving ook gebeurt aan goed of kwaad, moois of lelijks (etc.), vóór alles “in balans blijft”; en je door je op hol geslagen brein niet laat verleiden om direct in de vlekken te schieten en met oud geconditioneerd gedrag je een heleboel, vaak agressief en emotioneel geladen gedoe op de hals haalt.
“Hou het simpel en het komt altijd goed”, is daarbij een waardevol advies om dat te voorkomen.
Ik kan u verzekeren dat ik mij op de momenten dat dit lukt van binnenuit “oké voel”, maar ook dat het nogal eens behoorlijk verkeerd gaat in mijn kersenpit. Ik wijs hier met enige zelfspot op mijn verbale optreden langs de zijlijn. En dan blijkt eens te meer dat “het leven simpeler is dan je denkt, maar minder simpel als je denkt”.
Goed, vanwaar deze exegese?
Op momenten dat ik het lastig heb en graag wil weten wat er gaat gebeuren, vraag ik mijn vriendin wel eens daar samen “een kaartje op te leggen”. Voor de goede orde: we brengen de rest van de tijd dan verder niet door met een twee-mens-klaverjasje of ander kaartspel, maar trekken de kaart om te zien wat het antwoord op een gestelde vraag kan zijn. Dat geeft natuurlijk geen absolute waarheid maar wel kan er een tendens uit worden afgeleid.
Gezien de stand op de ranglijst, de weinige wedstrijden die nog resteren en met de belangrijke pot tegen EVC uit Edam in het vooruitzicht, leek het me goed daarover het oordeel van de kaarten te vragen: “hoe verloopt deze wedstrijd voor AMVJ?”
Het patroon van de legging bracht geen duidelijkheid over winst noch over verlies voor het Kumar cohort. Haar conclusie na enig overpeinzen: “het wordt sowieso een behoorlijk lastige middag en een gelijkspel ligt mogelijk in wel het verschiet”.
Met deze boodschap ging ik naar huis en besloot ook aan mijn voetbalondeskundige en uiterst rationele lieve eega dezelfde vraag te stellen. Haar antwoord: “Het wordt 2-2 en er vallen geen rode kaarten…” (Natuurlijk had ik haar wat betreft dat laatste verteld over het gedoe bij AFC.)
Ik heb het gefilmd, dus het is geen verzinsel. Kijk maar:
De uitspraken waren nou niet wat ik gehoopt had, maar een puntje zou in ieder geval ook niet misstaan.
Ik hoopte stilletjes dat het Kumar team toch voor een betere afloop zou gaan zorgen. Dit ook gezien de strijdbare taal en onderlinge oppeppers die deze week de app van Bordeauxrood sierden.
Zittend op mijn grijze stoeltje en met vooralsnog opengesperde ogen moest ik al snel constateren dat het voor AMVJ in ieder geval een lastig middagje zou worden. Vanaf het eerste fluitsignaal door de talentvolle jeugdige scheids M. Rook bleek de tegenstander van robuuste makelij te zijn en met een grote dosis gretigheid gestoffeerd om er eens lekker tegenaan te gaan. Bovendien beschikte het team uit Edam over snelle spitsen die perfect pasten in hun speelwijze: gegroepeerd terug leunen en met snelle counters gevaarlijk worden.
En dat werden ze ook tegen een van acquit af aan onzeker opererende thuisploeg die het, ook al door het felle verzet van EVC, vooral moest hebben van “lange halen gauw uit”. Want er stond een aardig briesje in de rug, dus veel van die projectielen eindigden buiten de lijnen. En als er dan al een combinatie lukte bleek de onmacht tot afronden toch ook weer behoorlijk groot.
Dat deed EVC beter: na een minuut of 27 kon een scherp genomen vrije door de AMVJ verdediging niet koppend worden verwerkt, waarna een geheel vrijstaande spits de bal snoeihard achter een verbouwereerde Maksim van Ingen jaste (0-1). En toen niet lang daarna de bal na een flipperkast en vermeend maar niet bestraft hands voor een verdubbeling van de achterstand zorgde (0-2) zag je de lijdzaamheid als het ware in de Kumar ploeg neerdalen. Het werd steeds lastiger om de bal een paar keer naar dezelfde kleur te spelen en de lange ballen bleven zonder enig rendement.
In die periode had een niets vermoedende toeschouwer kunnen oordelen dat ondergetekende aan het mediteren c.q. bidden was. Maar hierboven heb ik al aangegeven wat de oorzaak van mijn voortdurend geloken ogen was: het weinig enthousiasmerende optreden van mijn goede vrienden.
Na rust met wind tegen was AMVJ wel wat agressiever op de helft van de gasten bezig, maar het wilde nog steeds niet erg vlotten met de combinaties. En doelkansen waren van grote schaarste. Toen het door armzalig verdedigen tot overmaat van ramp na 55 minuten ook nog 0-3 werd, leek het toen al: “game, set and match”.
Maar door opportunistische wissels met veel aanvallers trachtte coach Kumar het tij toch nog te keren. Wellicht speelde de wedstrijd tegen Arsenal nog in gedachten, toen een 0-3 achterstand bijna nog tot drie punten leidde (3-3).
En zie, plots was daar toch weer de drive om er nog wat van te maken. Er kwam druk op het doel van EVC en de tot drie man geslonken AMVJ verdediging hield met Jonathan Robertson aan het hoofd knap stand tegen een plots ook minder dominant en zich vrij angstig terugtrekkende opponent.
Het dreigde zelfs nog even spannend te worden toen Thierry van der Kooye er in de 70e minuut 1-3 van maakte. Maar na een wegens buitenspel afgekeurd doelpunt en nog een paar heuse maar gemiste kwam het Arsenal sprookje dit keer niet uit.
Conclusie: door te vroeg bij de pakken te gaan neerzitten in de eerste helft en te laat op spanning te komen in het tweede bedrijf zat zelfs het vooraf uit twee volkomen verschillende bronnen “voorspeld” en mogelijk geacht gelijkspelletje er voor de teleurgestelde maar ook teleurstellende spelersgroep van AMVJ niet in.
Een eveneens teleurgestelde coach Kumar moest toegeven dat er nu nog maar vier finales te gaan zijn.
Tot slot: “Het vertrouwen dat het nog goed komt” is nog niet gekelderd, maar de vraag: “Wanneer”?, wordt met de week ook prangender voor
Dirk
