Het feit dat ik dit stukje pas op de redelijk vroege zondagmorgen uit de toetsen pers, ligt louter aan een sociaal druk bezette zaterdagavond. Dat mijn trouwe lezers niet denken dat een stevige voetbalkater de chagrijnige oorzaak is van mijn verzuim. Hoewel het best had gekund als ik nog steeds door dezelfde braakneigende emoties zou zijn overmand zoals dat heel vroeger het geval was wanneer mijn favoriete rood witte club een (toen nog) zeldzame nederlaag leed.
Dergelijke onpasselijke oprispingen krijg ik overigens nog wel wanneer ik deze week in het onvolprezen HAV van vriend Mathijs en co lees over de mensonterende belevenissen die de mij zeer dierbare oud -Bordeauxrood trainer Hassan Azoum in het aardappeldorp Opperdoes bij de plaatselijke club zijn overkomen.
Zijn magistraal fatsoenlijke repliek zegt alles over de gentleman die ik al die jaren bij AMVJ van dichtbij heb meegemaakt. Maar het voorval zegt ook veel over de maatschappelijke verwording waarvan “het voetbal†zo langzamerhand een van de meest stuitende koplopers is geworden. Als er zelfs na afloop en later geen “sorry†meer afkan van een discriminator (en diens werkgever) zakken we toch behoorlijk door de ondergrens van wat ons mensen toch nog een beetje zou moeten verbinden…..Jakkes!
Maar terug naar een weer zeer winderige zaterdagmiddag in de polder; het domein van plaatselijke grootmacht ZOB. De geschiedenis blijft zich voor Bordeauxrood maar herhalen. En drie maal is ook al geen scheepsrecht meer. Het lijkt zo langzamerhand wel alsof de voetbalduivel zelve er mee speelt, maar het is AMVJ 1 weer niet gelukt afgelopen zaterdag om met de volle drie punten in de voetbaltas uit de Beemster beemden naar huis terug te keren. Voor de vierde keer op rij was een gelijk spel het opnieuw (te) magere deel van de Schakelboys.
Ik ben nauwelijks bijgelovig maar het is een feit dat het gedrag van stoplichten op weg naar een nieuw voetbalavontuur van Bordeauxrood vaak een voorspellende waarde blijken te hebben. Zo ook nu weer. Aanvankelijk sprongen de lichten bij nadering nog keurig op groen, maar na het oppikken van grens Harry en later coach Hans en twee van zijn discipelen was het alles oranje en rood dat de stoplichtklok sloeg.
Het verloop van de fel gestreden maar sportieve pot bij ZOB bewees (helaas) het gelijk van de lampen.
De eerste helft met de heftige bries in de rug was AMVJ heer en meester tegen een toen nog niet zo imponerende, wat flets opererende tegenstander. Dat er slechts één doelpunt viel te noteren –een droge knal van Jonne Seriese na alweer een drukke oploop in de zestien meter van ZOB- was dan ook een te magere afspiegeling van het gedreven spelende en bij vlagen prima combinerende team. Maar helaas is scoren momenteel niet de meest favoriete hobby van de boys.
De tweede helft met de schier nog steviger wind nu pal tegen was voetballend van de kant van Eén van beduidend minder allooi. Het moet gezegd dat de ontwaakte opponent het voordeel van de rugwind met gebruik van veel pompwerk naar voren en de verre ingooi vaak dreigend uitnutte. Maar langs de kant overheerste bij de AMVJ getrouwen het gevoel dat de vanmiddag puike defensieve organisatie de stormen gemakkelijk zou doorstaan. En dat lukte ook tot een luttele minuut voor tijd.
Een scrimmage voor het doel van Levien Rocha eindigde plotseling hoog in het kruis. En tot ontzetting van alles uit Amstelveen wees de overigens best leidende scheids van dienst de heer Dokkum gedecideerd naar het midden. Grens Harry had tot vandaag met zijn buitenspelvlag omhoog kunnen blijven staan, hij noch de toch intelligent van de tongriem gesneden aanvoerder van Bordeauxrood konden de referee vermurwen zijn beslissing te herzien.
Jammer, maar in het zicht van de haven toch weer “rood licht†voor twee punten. Dat deze voor AMVJ redelijk ontgoochelende afloop met slechts wat kortdurend licht gemor, zonder wat voor ordinair gedoe dan ook, via handshakes met scheids, sportieve tegenstanders en een aangename nazit in de bestuurskamer werd afgedaan laat gelukkig zien dat de relativiteit van een spannend potje voetbal op zaterdagmiddag gelukkig ook nog door menigeen in polder en grote stad wordt ingezien.
De stoplichten op weg naar huis waren ons daarom welllicht compleet welgezind..
Dirk
