Het was warm en winderig op “Goed Genoeg” het aardige sportpark van topklasser AFC. Finaledag voor Twee tegen het altijd lastige Voorland 2. Te spelen op het fraai maximale hoofdveld, waar spelers en begeleiders noodgedwongen opstappen onder het beroemde toegangsbord “Keep Smiling” door. Nou, aanvankelijk viel er niet veel te smilen voor Maurice en zijn discipelen. Toch “lichtelijk” gehandicapt door de afwezigheid van Kris en Tan (vakantie), Elwyn (blessure) en niet te vergeten Sicco(zware blessure met karretje)ging het in de eerste helft bepaald niet van een geolied dakje. Nerveus en vrij zwak (collectief)verdedigen betekende een alleszins normale achterstand van 2-0 na een half uurtje dobberen en weinig eigen kansen. Betere,fellere tegenstander die trouwens naar zeggen van onze onvolprezen analist wel wat andere kleurrijke figuren in de gelederen had dan tijdens de normale competitie. De ook de weer talrijk opgekomen (ex)Hassan horde (chapeau gents!) kon met spreekkoren en reclameborden gehengst de Maurice meute ook niet tot grootser daden inspireren. Het was kortom wel ijverig ,zeer van goede wil maar rommelig en weinig doortastend. Het was dat Joest deze middag had uitgekozen om uit te blinken anders was het pleit al na vijfenveertig minuten beslecht. Een tactische omzetting en een vroege wissel brachten echter nog gedurende het eerste bedrijf de broodnodige rust in het team. En dat resulteerde in hoopgevende “aansluittreffer” vlak voor rust. En die oppepper had geholpen, want na de verfrissingen toonde het team weer de ouderwetse veerkracht en vechtlust die het in de vorige potjes tijdens de nacompetitie zo kenmerkte. Opgezweept door een volenthousiaste alle decibellen overschrijdende coach Maurice en aangevuurd door alles wat Bordeauxrood langs de lijn een goed hart toedroeg, werd het nu een hartstikke leuke pot met twee voluit strijdende teams, met Twee als steeds bovenliggender partij. Dat het juist de uit zijn (verblijfsp)as verrezen Sonko was die een minuut of tien voor tijd de gelijkmaker inkopte was tekenend voor de formidabele wederopstanding van dit stel knokkers. Jammer dat Nemo het een minuut voor afloop net niet voor elkaar kreeg om na een briljante actie de goal van het jaar te maken, anders was de promotie een feit geweest. Nu moesten nog dertig loodzware minuten uitmaken wie volgend jaar een klasse hoger zou gaan spelen. En daarin was de tegenstander spijtig maar helaas het gelukkigst. Een fraaie eenmansactie van de spits van Voorland en een vermoeid toekijkend stel verdedigers, liet de bal in de eerste verlenging achter Joest in het netje ploffen. Alles uit de kast en en een tegenstander die (samen met Joest) weigerde om de score via de opengelaten AMVJ poort nog verder op te voeren betekende een even zinderende als vermakelijke laatste verlenging. Maar het mocht niet meer baten. Een laatste knal net over bezegelde een nederlaag die voor mij en ik denk voor iedereen langs de kant toch een beetje de kleur had van een overwinning. Want jullie hebben als helden gestreden, vrienden, veerkracht getoond die tot navolging moge leiden, meer bereikt dan vooraf voor mogelijk was gehouden en alles gegeven wat er maar te geven was. En dat is ondanks de teleurstelling een fraaie lauwerkrans meer dan waard van Dirk PS mooie vakantie alle Bordeauxroden!
