Mooie alliteratie om een impressie van een bizar en nog steeds zomers middagje op het Loopveld mee te openen.
Ik neem aan dat u allemaal wel eens van de boeienkoning Houdini (Harry van voren) heeft gehoord. Een in de voor-vorige eeuw geboren Hongaar, later tot ware legende uitgegroeide mannetjesputter die zich op onnavolgbare wijze uit benarde geketende geboeide, opgehangen, gedwangbuiste omstandigheden en erger wist te bevrijden.
`
Hij heeft overal ter wereld en ook in ons landje opgetreden, maar bij mijn weten nooit in Heerenveen.
Wellicht dat de kop hierboven daaromtrent iets suggereert, maar met die mooie Friese stad, noch de plaatselijke voetbalclub of mogelijk aldaar wonende krachtpatsers heeft dit artikel ook maar iets uitstaande. Ik verklap vast dat er straks ook een link wordt gelegd naar een Bijbelse krachtpatser, maar het hoe en wat wordt al lezende wel wat duidelijker, hoop ik.
Want het gaat toch echt allemaal over een potje voetbal op het Loopveld in de tweede klasse A van het tot op heden zomerse zaterdagvoetbal.
Daar moest Bordeauxrood, vandaag gelukkig weer gans in die kleur gehuld, aantreden tegen alweer een promovendus, het Oostzaanse OFC.
Tot nu toe nog niet rijkelijk vertroeteld met punten (slecht eentje na drie potjes), maar mijn nimmer falende voorgevoel verried dat deze mix van druistig jong naast geslepen ervaren ballers die ban op vreemde bodem best eens wensten te doorbreken.
Tegen de Kumar Kids die toe nu toe vooral hebben bewezen maar uiterst moeilijk van acquit te kunnen gaan.
En om ook die ban nu maar eens te breken, had coach Ricky op de donderdagtraining heimelijk een verrassing aangekondigd.
Die bleek te bestaan in driemanvoorhoede van alle drie centrumspitsen die zijn selectie rijk is: Tim Reuvenkamp, Lucas Hofstra en René Boer.
Verrassend dat wel, maar na het eerste fluitsignaal van de prima scheids van dienst de nog jongeheer Martijn Kool, bleek het alras dat dit niet de Houdini-truc was om een alweer uitermate slap en slordig begin van zijn pupillen te voorkomen.
Met andere woorden: het was opnieuw een beetje huilen met de pet op wat er aan Bordeauxrode kant werd neergezet. Ontelbaar balverlies, weinig pressie, geen “tweede ballen” en slordig afronden tegen een, het moet gezegd happiger opponent, die zich geen zier aantrok van de zomerse temperaturen, maar fris van de lever de tegenstander lichtelijk in de boeien sloeg.
Blijkbaar boeide die kekke Oostzaanse aanpak de thuisploeg in het geheel niet want ook nu weer werd er veel ruimte weggegeven en vrije doortocht naar het doel van goalie Levien Rocha gegund.
Een keer was dat zo opvallend dat hier en daar zachtjes het in België al hardop geroepen M-woord kon worden opgevangen. De manier waarop de 0-1 door OFC-er Scotty Coolen werd geproduceerd was in ieder geval een schoolvoorbeeld van uiterst achteloos en laat maar waaien verdedigen.
Tot de rust veranderde er niet veel aan het spelbeeld en aan het optreden van AMVJ.
Opmerkelijk was wel dat de stand bij rust ook niet veranderd was. Want hoe raar het ook moge klinken er waren wel wat mogelijkheden aan beide (!) zijden om daar iets aan te doen.
Vermeldenswaard is nog de fraaie Bep Bakhuys kopper van Jeugdige spits Tim, die helaas werd afgekeurd wegens vermeend buitenspel.
Kumar bleek in de rust de voorste drie-eenheid te hebben aangepast. Twee wissels waarvan er vooral eentje nog van zich zou doen spreken.
Dat er echter nog suspense genoeg in het vat zat, was tot een kleine twintig minuten voor tijd in de verste verte niet te raden.
Bijna gewoontegetrouw pakte Bordeauxrood de zaken in het tweede bedrijf wat energieker aan maar dat leidde nauwelijks tot veel gevaar voor het vijandelijke doel.
OFC bleef makkelijk op de been en toen Marc Boeijen van de gasten met een geweldige pegel van geweldige afstand geweldig vernietigend in het kruis voor de 0-2 had gezorgd gaf geen AMVJ-getrouwe nog een eurocent voor een gokje op beter.
Maar ziet: niet ver voor tijd maakte uit een van de weinige soepele aanvallen van AMVJ Luc Hofstra op gedecideerde wijze de aansluiter.
En toen bleken de ketenen opeens gebroken, gaf de ploeg van Kumar uit de spelonken van het collectieve fysiek eindelijk vol gas. En toonden de tegenstanders plots aanzienlijke onzekerheid annex grote tekenen van vermoeidheid.
De tijd bleek rijp voor een heuse Houdini-act. De Zijlijn wreef zich de ogen uit toen Moamar Heerenveen, die, ingevallen na rust, zich tot dan toe redelijk koest had gehouden, de voetbalwereld op zijn kop zette.
Deze sneltrein, dit jaar nieuw in de selectie heeft fysiek niets weg van Harry Houdini.
De na afloop van de pot gemaakte bar-foto bewijst dat deze frêle vader van een prachtig zoontje het niet moet hebben van zijn imposante figuur.
Eerder gaat de vergelijking op met de Bijbelse Samson, wiens kracht verscholen zat in zijn haardos. En daar heeft onze Moamar er rijkelijk wat van aan het hoofd zitten.
Wellicht niet met oerkracht geladen maar wel met een overdrive aan snelheid en uiterst gerichte afrondingsgevoeligheid sloopte hij met wapperende dreadlocks in de laatste minuten van het duel, gelijk de toen-reeds kaalgeschoren- Simson deed met de tempel (zie tekening), het tot aan de vijfenzeventigste minuut zo fiere bastion van OFC met twee formidabele goals.
Dolle vreugde bij Bordeauxrood dat de zelf aangelegde ketenen en boeien pas weer aan het eind van de strijd van zich afwierp. Geholpen door een Houdini-act van Moamar Heerenveen die van ondergetekende zijn haar voor nu en nog eens vooral zo moet blijven dragen.
Sneu voor de kranige, sportieve maar compleet leeg gespeelde tegenstander, die dacht de buit al binnen te hebben, maar moet beseffen dat een potje voetbal ook in de tweede klasse 90 minuten + duurt; en bovendien geen tijd genoeg noch een Houdini in de gelederen had om het tij alsnog te keren.
Al met al een “ bizar ontsnapte” driepunter voor AMVJ naar de mening van
Dirk
