Ook klimatologisch leven wij in een onvoorspelbaar eigenwijs landje. Bijna de hele winterstop gaat ijsvrij en haast lenteachtig qua temperatuur voorbij, maar als het al bijna maart is, gunt Koning winter zich alsnog een uitstapje naar de Lage Landen.
In de polder van het Loopveld stonden de schaatsadepten onder de voetballers al likkebaardend in de starthouding bij sloten en poelen, want het gras bij AMVJ was stijf bevroren. En dat zal nog wel even zo blijven volgens de deskundigen.
Inhaalpot nummer 1 voor AMVJ tegen aloude rivaal DVVA ging echter onder een stralend maar pittig guur zonnetje gewoon door. Modern kunstgras buigt immers niet voor een Grootvorst.
Toen uw chroniqueur het complex van de goede gastheren opstapte, realiseerde hij zich dat al een klein mensenleven lang één keer per seizoen te hebben gedaan.
Als tienjarig gozertje in de welpjes (toen de naam van de jongste voetbaljeugd) van Bordeauxrood waren het altijd al felle potjes tegen de leeftijdgenoten van een (w)aardige club die wat men qua cultuur wel als evenknie van AMVJ kan betittelen: gerenommeerd doodgewone clubs.
Zoals altijd verheugde ik mij ook deze middag op het weerzien met het steevaste ontvangstcomité, gezeten in een schriel petieterig onderkomen in het door de tand destijds danig aangevreten clubhuis van DVVA.
Dus op het aristocratisch stemgeluid van clubcoryfee de heer Henk van Driest met zijn standaard fraai gearticuleerde welkomstwoord: “Goede middag heren, wilt u soms een kopje thee met een koekje of liever iets anders”. En op zijn eeuwige kompaan, de eveneens lang niet meer zo piepe heer Wim Zorge.
Maar snel werd mij duidelijk dat ook DVVA de tijd niet tegen kan houden. Bij heer Henk en heer Wim waren de jaren uiteindelijk toch sterker dan de rotsvaste wil om op de post te blijven. En ook het clubgebouw is aan een grondig renovatie onderhevig.
Als bewijs voor mijn stelling trof ik In het al in de frisse verf gestoken ontvangstkamertje in plaats van de beide senioren een opgewekt jeugdig schone dame die de honneurs waarnam: Jill Eekhart.
Tot mijn niet geringe genoegen bleek zij niet alleen die kwaliteiten te hebben, maar vervult zij ook de rol van voorzitter van de vereniging.
In de nazit, die vanwege de verbouwingsperikelen plaatgreep in het gezellige honk van de belendende Korfbalclub AW/DTV vertelde zij enthousiast over de vernieuwing van hun onderkomen; en over het plezier dat zij aan het bestuurslidmaatschap van DVVA beleefde.
Een uitzonderlijk voorbeeld voor andere jongeren, want ook zij heeft naast de niet geringe besognes bij de club een pittig druk bestaan.
Ze zijn er dus nog wel de twintigers en dertigers, om grijze knarren als ondergetekende te komen aflossen.
Een nazit overigens mede in gezelschap van de scheids van dienst de goede heer van den Boogaard. De man die als talenrijke senior begon met fluiten en over wie ik vorig seizoen in de bijdrage over de pot tegen de Bilt (2b) al uitvoerig de loftrompet heb gestoken.
Tegen zo’n empathische man mag je na afloop in alle vriendelijkheid feed-backen dat het dit keer een iets kleiner loftrompetje wordt. Het: “bepaald niet slecht, ref., maar in mijn herinnering glom je optreden destijds iets meer”, wordt door zo iemand met een gulle glimlach aanvaard. Ook al een heerlijke uitzondering in deze groot-ego tijden.
En dat bruggetje leidt me naar de enige in 2a gespeelde match. Eentje waar vooraf al de nodige spanning opzat. Want beide teams bivakkeren met een gelijk puntenaantal in een positie waarin bij winst een geruststellend sprongetje op de lijst kan worden gemaakt; en bij verlies toch nog met een schuin oog naar onder moet worden geloerd.
Op het, in een wat kale, door snerpend snelweggeraas begeleide entourage gelegen kunstgras ontspon zich aanvankelijk een door de nerven gedreven strijdgewoel. Weinig goed voetbal maar wel drastische inzet van beide kanten.
Het door afwezigheid van het backstel wat geïmproviseerde defensief van de gasten had het lastig met de ellenlange uittrappen van de DVVA-goalie. En deze laatste moest nogal eens improviserend te werk gaan om zijn doel schoon te houden.
AMVJ was een beetje beter maar niet zoveel dan dat de eerste de beste dreigende aanval van DVVA met een mooie goal werd afgerond. (1-0)
Wat de laatste weken al nadrukkelijk bleek: Bordeauxrood liet zich door deze tegenvaller geenszins uit het kg-veld slaan.
Hard werkend en ploeterend probeerde de Kumar Kids het tij te keren.
En er kwamen kansen, kansen, kansen. Met een beetje meer geluk en gogme had het pleit al voor rust beslecht kunnen zijn.
Maar de bacillen van scoringsarmoe bleven helaas zodanig welig tieren, dat de rust toch danig benut moest worden door het trainersduo R&N om de moed erin te houden.
Dat leek aanvankelijk geen effect te hebben gehad in de koppies van de boys. Het begin van het tweede bedrijf had juist DVVA de pot definitief in het slot kunnen gooien. Tot twee keer toe werd echter een open gelegenheid gemist.
En die meevaller was het sein voor Bordeauxrood om de registers nog eens extra open te trekken. Het werd benauwder en benauwder voor de vijandelijk veste.
En na zo’n minuut of twintig gaf de steeds beter in zijn voetbalvel stekende youngster Daan van Hees een voorzet af, waar “de teruggekeerde wereldreiziger” Bram van der Driest alleen maar tegenaan hoefde te lopen om ieder geval al een puntje veilig te stellen. Maar dat was voor het knokkende AMVJ blijkbaar nog niet voldoende.
En al helemaal niet voor de in de tweede helft ingewisselde Lionel Grootfaam.
Hoewel het bepaald niet zijn weertje was en hij de eerste helft onder een dekentje nog zat te vernikkelen van de kou, voetbalde hij zich met inzet en gedrevenheid snel de warmte in zijn en ook mijn botten.
De aanvankelijke scepsis van ondergetekende jegens zijn aanpak in vorige potjes smolt deze middag alsof de dooi plots in alle hevigheid was ingevallen.
En het werd helemaal mooi lenteweer toen Lionel er in een scrimmage met een onnavolgbaar hakje hoogstpersoonlijk voor zorgde dat zijn maatjes, dankzij zijn driepunts trick, Amsterdam by night alweer onveilig kunnen gaan maken. Hulde !
Een kostbare driepunter die nog steeds een aantrekkelijk perspectief biedt voor de rest van de competitie, althans naar de vaste overtuiging van
Dirk
