Voor het eerst in mijn decennialange-om exact te zijn 58-jarig- lidmaatschap van AMVJ-voetbal stond er rond halftwaalf een bus gereed om trainers en spelers van Bordeauxrood aangevuld met een aantal spelersdames en trouwe supporters naar een weliswaar bijzondere uitwedstrijd te brengen.
Allereerst droeg het door de onvolprezen Lex van Hees ingehuurde busbedrijf de voor mij volstrekt authentiek ongewone naam “Groen/Grijsâ€.
Het bleek in het dagelijks leven vervoerder te zijn van sociaal maatschappelijke organisaties.
Voor de aardige maar gestrenge chauffeur, vader van een bij AMVJ voetballende zoon, aanleiding om “de hooligans van het Loopveld†strikte sociaal maatschappelijke regels mee te geven -wat mocht (groen) en niet mocht (grijs) – gedurende de tocht naar Waardenburg, alwaar de finale van de nacompetitie zou plaatsgrijpen tegen eersteklasser WNC.
In alle opzichten werd het daarna ook een groen/grijs middagje.
Over de heenweg geen zorgen voor de busbaas, want de mannen gedroegen zich als keurige heren met een missie. (groen). Immers de vooruitzichten na de doelpuntloze thuispot van vorige week tegen dezelfde tegenstander waren gezien het spelverloop best groen gekleurd. Lekker groen waren ook de laatste trainingen verlopen waarin collectief nog eens extra motivatie was getankt.
Het moest en zou toch een keertje moeten lukken, deze vierde keer dat AMVJ een nacompetitie voor promotie op het programma liet zetten. Allemaal redenen voor diepe concentratie tijdens de rit heen.
Het unicum van een aankomst per bus werd nog eens opgeluisterd door Matthijs Groenewoud himself van HAV en zijn cameraman die deze middag alle gebeurtenissen te Waardenburg op de gevoelige plaat kwamen vastleggen. (dank aan sponsoren Yvette en Ron)
De fraaie Waardenburgse groene grasmat (inderdaad A-categorie) van de thuisploeg lag er uitnodigend genoeg bij om de Schakelboys nog eens extra tot grootse daden te inspireren.
En nadat ook een paar dreigende administratieve obstakels rond het meespelen van de naar WVenz. vertrekkende Joram Melis ook door het leidende trio in de bestuurskamer waren geslecht, konden scheids van dienst de heer Ganser en zijn assistenten de heren Assili en Rozemeijer de beide ploegen aan het inmiddels behoorlijk warme werk zetten.
In het eerste bedrijf sloeg de prestatiemeter van Bordeauxrood redelijk groen uit. Goed gegroepeerd, linies dicht op elkaar werd de tegenstander weinig ruimte geboden. De echte kans die na een paar minuten ontstond voor WNC was meer te wijten aan slippertjes van het AMVJ defensief.
Het oogde aan AMVJ-zijde voetballend allemaal wat beter, maar echt gevaarlijk worden voor het vijandelijke doel deed het echter ook nauwelijks. De hele eerste helft eigenlijk maar twee keer, waarvan er eentje pas en helaas op de doellijn strandde.
Voor de rest was het vooral een middenveld gevecht waarbij er af en toe nogal werd uitgedeeld. Stand in fysio Niels Tamminga (dank), vervanger van Emiel Vercammen, won het aantal sprints dat hij in de eerste helft moest trekken om gekwetste AMVJ-ers weer op te lappen (8x) zeer ruim van zijn Waardenburgse collega.
Het was dus een fors potje maar op een enkel keertje na niet echt gemeen.
De 0-0 met rust was gezien het spelbeeld en de scoringsarmoe volkomen acceptabel.
Gezien de ervaringen van vorige week waren de verwachtingen voor de tweede vijfenveertig minuten donkergroen gespannen voor Eén. Het werd echter een grijze desillusie.
De ploeg kwam zoals dat heet “slecht uit de kleedkamerâ€. In plaats van druk op de tegenstander te zetten deed WNC dat nu vanaf de aftrap de andere kant op.
Wat er aan de hand was met het team zal wel altijd in het grijze duister blijven maar soliditeit, collectiviteit en duelkracht waren ver te zoeken. Tekenend voor dat laatste was wel dat fysio Niels in de tweede helft geen enkele sprint meer hoefde te trekken.
Terwijl de druk van de opponent zienderogen toenam op het doel van Levien Rocha, was er in de Waardenburgse zestien hoegenaamd niets meer te beleven. En omdat het toch al een soort wedstrijd was, waarin de eerste goal weleens beslissend zou kunnen worden, werd het perspectief voor AMVJ met het verstrijken van de tijd grijzer en grijzer.
En “de winnende†kwam dan ook in het voor de Schakelboys verkeerde doel. Out of the blue via een strakke voorzet en een dito kopbal werd de Bordeauxrode verdediging op een zijspoor gezet.(1-0) De pogingen om met de nodige wissels het tij nog tijdig te keren liepen vroegtijdig spaak op de stugge verdediging van de thuisploeg. Bovendien konden zij, vanwege de noodzakelijke geopende defensieve deuren aan AMVJ kant, met snelle counters hun kwaliteit nog twee keer doelpuntrijk uitbuiten.
Een 3-0 eindstand was wel wat veel van het goede maar gezien het grijze optreden van AMVJ in het tweede bedrijf viel er aan het behoud van het eerste klasseschap van WNC niets te tornen.
Dus sneuvelde het eerste team ten vierde male vlak voor de groene poort van promotie. Jammer, het was jullie allen van harte gegund, maar blijkbaar geldt voor AMVJ: 5 maal is pas scheepsrecht. Een grijze retourtocht was wat restte.
Gelukkig zorgden ruim voorhanden spiritualia voor -af en toe in de ogen van busbaas Groen/Grijs wat al te uitbundige- vergetelheid en troost.
Daarom zal het ook na dit groen/grijze middagje nog wel lang bordeauxrood blijven kleuren in de Amsterdamse uitgaansdreven.
Graag wens ik tenslotte aan het definitieve grijze eind van deze toch zeer amusante competitie iedereen -alle getrouwen incluis- een troostrijke groene vakantie en voor de volgende editie in 2a: gezond weer samen op!
Dirk
