Nadat Bordeauxrood Twee onder nog redelijke omstandigheden een bizarre thriller had afgeleverd tegen de Amstelveen Heemraad reserves (2-0 voor; 2-4 achter; 5-4 winnen) kleurde het Loopveld allengs grauwer en grauwer. En op het moment dat de heer Roozeboom uit het verre Vlaardingen de mannen van Eén en het bezoekende Castricum het veld opstuurde werd de plichtmatige kaartcontrole al een natwinderig sombere bedoening. De scheids (waarover straks meer) deed het in ijltempo, bevreesd als hij was dat het sombere duister het slot van de pot in het slot zou gooien.
Opmaat voor een miezerig voetbalgrauw middagje tegen de momentele hekkensluiter van de lijst?
Want eerlijk is eerlijk: de Schakelboys hebben soms de neiging om hun prestaties tegen laag geklasseerde opponenten aan het kelderniveau en het slechte weer aan te passen. Een dergelijke lichtzinnigheid zou deze duistere middag ongetwijfeld een even duister slot van de eerste competitiehelft hebben betekend.
Want de pupillen van de Charles Loots, de joviale coach van de bezoekers bleken van een beter gehalte dan van een rode lantaarndrager meestal wordt verondersteld. Stevige goedwillende ploeg, die naar zeggen van hun trainer na een flitsende start al een tijd onterecht in het verdomhoekje zit.
Die laatste conclusie zou ook voor deze laatste wedstrijd voor de winterstop enigermate opgeld kunnen doen. Want de bezoekers begonnen niet onaardig tegen een wat, op zijn zachtst gezegd aarzelend startend AMVJ. Zo’n begin is voor de reeds doorweekt trouwe Bordeauxrode zijlijn niet geheel onbekend de laatste tijd; blijkbaar heeft de ploeg een wekkertje nodig om op stoom te komen. Ook nu moest Levien Rocha na een minuut of tien zijn beste daad van de middag verrichten om een vrije doortocht vergunde tegenstander het scoren maar net te beletten.
Het sein voor zijn maatjes om de teugels wat strakker aan te halen. Zonder overigens nog tot spetterende daden in staat te zijn. Er was een spetterend zondagschot van Jeroen Halsema voor nodig om Eén helemaal bij de mensen te brengen. Deze aardige macho zal het wel ontkennen maar zijn als voorzet bedoelde pegel zeilde in een fraaie door de wind ondersteunde boog elegant over de Castricumse doelwacht in het uiterste hoekje voor de 1-0.
Beetje mazzel en op dat moment inderdaad zuur voor de bezoekers.
Maar met het heft nu goed in Loopveldse handen werd nog voor rust de voorsprong uitgebouwd.
Met een letterlijk oogverblindend moedige kopbal dook spits Bram Owusu met ware doodsverachting de bal voor 2-0 in het vijandelijke netje. De schoen van een stoere maar weinig wendbare verdediger kwam de onfortuinlijk fortuinlijke Bram helaas te staan op een gespleten wenkbrauw en een dik hoofdpijnoog.
Na rust was het eigenlijk hopen dat de tijd sneller zou verstrijken dan die normaliter doet. Het woord “onheilspellend†zou voor de barsombere omstandigheden bepaald niet hebben misstaan.
Het zou echter te kort door de bocht zijn om de dappere strijders te velde en de nog dapperder kleine schare toeschouwers af te doen met een enkele slotzin.
Daarvoor deed Eén te veel zijn best om er in het invallende duister nog een acceptabel vertoon van te maken.
In tegenstelling tot Castricum. De teleurstelling over het scoreverloop was bij de bezoekers blijkbaar zo in de schoenen gezakt dat ze er, alle goede wil ten spijt, nog maar weinig van bakten in het tweede bedrijf.
Zonder echt tot briljant voetbal te geraken, maakte het collectief van coach Hans Schakel duidelijk dat de hoge positie op de ladder bepaald terecht is. Met een solide en –dat mag ook wel eens worden gezegd: geenszins mokkende- wisselbank op de achterhand is het team tot een hechte eenheid gegroeid die ook als het wat minder gaat in de meeste gevallen toch de bovenliggende partij is.
Dat is een regelrecht compliment waard aan dit uit een man of achttien bestaande voetbalvrolijke vriendenclubje uit de tweede klasse.
En dat bleek dus ook in de afsluitende helft van de helft van de competitie. Bijna achteloos werd de marge van voor rust verdubbeld.
En typerend was het dat youngster Joram Melis zijn wisselbeurt met beide goals opluisterde. Grens pa Melis leek er tranen van in de ogen te krijgen, maar dat kan ook de gutsende regen zijn geweest…..
Kortom, deze inmiddels asgrauw verregende middag werd met een bottenverwarmende 4-0 zege door de Schakelboys verdiend afgesloten.
In een door scheids Roozeboom uitstekend geleide wedstrijd. Voor wie het respect in de gezellige nazit collectief nog groter werd toen hij bekende de zestig jaar reeds ruim te zijn gepasseerd….Hoezo “oud is per definitie afgedankt� Het bewijs voor het tegendeel zat in ieder geval humorvol na te beschouwen voor hij de duistere reis naar huis aanvaardde. Hulde!
En dat doet ondergetekende ook voorlopig. In de wetenschap dat zijn dierbare Bordeauxrood een grauwe winterstop afsloot met het zonnig perspectief van een ongetwijfeld en in alle opzichten zonnige tweede competitiehelft.
Alle lezers een mooie liefdevolle en vredige winterstop toegewenst door
Dirk
