Gelijke monniken, gelijke kappen, gelijk spel
“De bal rolt gelukkig weer”, vrienden! Om de aftrap van de tweede seizoenshelft maar eens met een obligate oneliner te starten leek me dit keer om meerdere redenen passend.
In de eerste plaats was de winterstop voor Bordeauxrood al door twee afgelaste wedstrijden met twee weken verlengd.
En voor uw chroniqueur werd het met het vorderen van de weken allengs lastiger om de zaterdagse voetballeemte met een enigszins bevredigende bezigheid door te komen.
Alleen maar de postzegelverzameling als troost voor het gemis aan frisse voetballucht is voor een poosje wel aardig, maar na een paar weken komt de geur van postfrisse zegels je toch aardig de neus uit.
Een het maken van een wekelijkse impressie over al dan niet complete postzegelreeksen zou toch maar weinig spectaculaire schrijfstof opleveren.
Kortom: de tocht naar Monnickendam om daar de plaatselijke voetbalgrootmacht te zien bestrijden door het Kumar cohort was gelijk een hernieuwde bedevaart naar het rijk van koning voetbal.
Om daar aangekomen vast te stellen dat een mogelijk voordeel van de gememoreerde winterstopappendix niet aan de orde bleek.
De veronderstelling dat de meeste gekwetsten meer tijd zouden hebben gehad minder gekwetst te worden, kwam maar voor een bescheiden deel uit. Meer dan 15 man stonden er nog niet op de inzetbaarheidslijst van trainer Kumar.
Maar er was ook goed nieuws: zwaargekwetste spelers blijken soms ook heel goed op andere manieren inzetbaar te zijn.
Ik heb het dan niet over triviaal ogende taken als het zorgen voor de opwarmattributen zoals de ballenzak met hesjes en (het uitzetten van de) pionnetjes, de krat met drinkbekers, dan wel het verrichten van administratieve handelingen zoals het digitaliseren van de opstelling.
Die eerste twee zijn overigens het domein van onze Lucky, de onvervangbare stille kracht annex keepertrainer; het laatste dingetje is na menig (tot wanhoop geleide) instructie eindelijk aangeleerd door digibeet Dirk (moi!)
Nee, de onderstaande foto maakt duidelijk dat het hier gaat om gewichtiger zaken.
Van rechts naar links ziet u het nieuwe trainersduo Ricky en Nick (y, omdat het zo lekker bekt), dat de tweede helft van dit seizoen AMVJ Eén uniform naar hoger sferen moet leiden.
Na het plotselinge en geheel onverwacht afhaken van Kenneth Tevrede als assistent was er een hele forse bracegesteunde blessure voor nodig om een vervanger te vinden in de persoon van de dit jaar als speler tot het Bordeauxrode keurkorps toegetreden Nick Tavenier.
Zoals uit het kiekje blijkt hebben beide heren (R&R) maar meteen besloten om hun onafscheidbare twee-eenheid uit te drukken in het dragen van een soortement van monnikspij gelijkende imposante Nike Jas.
Onder met motto “gelijke Monniken,…………” een waarschijnlijk bij toeval maar desalniettemin wel heel symbolisch gekozen outfit voor een herstart te Monnickendam.
Of het team al direct bergrepen had dat ervan af nu geen monnikenwerk -in de zin van: nodeloos moeilijke, vruchteloze moeite doen- meer werd geduld en/of de spelers en leiding van de thuisploeg erg onder de indruk waren van dit uniforme vertoon van het nieuwe duo staat nog te bezien.
Feit was dat hun discipelen zo sloom uit de starblokken hobbelden dat kiep Levien Rocha zich nauwelijks één minuut na het aanvangssignaal van de scheids van dienst de heer Willems genoodzaakt zag een pingel te veroorzaken. Om de bal vervolgens teleurgesteld uit zijn netje te moeten peuteren. (1-0)
Feit was ook dat nauwelijks twee minuten later zijn collega aan de overkant hetzelfde moest doen omdat een van dichtbij ingeknalde pegel van Gijs Bedet hem veel te machtig was. (1-1)
De overige 41 minuten van het eerste bedrijf bleef de stand ongewijzigd. Maar het moet gezegd dat een voorsprong voor de gastheren bepaald niet opzienbarend zou zijn geweest. Die waren gewoonweg beter, feller en doortastender (tot aan de zestien) dan het dolende en net niet onthutsend zwak ballende AMVJ.
De rust gaf R&R de gelegenheid een paar omzettingen door te voeren- twee wissels en een aangepaste opstelling. En de aanhang van Bordeauxrood om in de kantine de kou in de botten om te zetten in een vurige wens op beter in de tweede helft.
Maar omzetting en hoop sloegen om in ontzetting toen pal na rust de thuisploeg als een mes door de defensieve Bordeauxzachte boter sneed en met een simpel schuivertje weer op voorsprong kwam (2-1).
Gezien het opnieuw weinig fleurige spel van het team en om een dreigende afstraffing als gevolg van het voorgezet monnikenwerk (zie boven) van Eén te voorkomen werd al snel een laatste wissel toegepast.
Ook dat sorteerde aanvankelijk weinig effect totdat een van de tegenstanders blijkbaar zoveel mededogen met de bezoekers kreeg, dat hij opzichtig zijn tweede gele kaart in ontvangst wenste te nemen.
Vanaf dat moment proefde AMVJ dat er in Monnickendam wellicht toch nog wat Kloosterbier te verdienen was.
Plots was iedereen wakker en kreeg het tiental van de thuisploeg het toenemend zwaar te verduren. Maar het pleit voor ze dat er ondanks het ondertal toch af en toe ook nog ernstig, maar (gelukkig) zonder succes aan de Bordeauxrode deur werd gerammeld.
Aan de andere kant was er vlak voor tijd een uitbundig verwelkomde “lucky” via Devery Boldewijn voor nodig om alsnog een (gevonden) puntje rijker Amsterdam onveilig te kunnen gaan maken (2-2).
Kortom: het was niet fraai, zwaar verkleumend (en niet alleen door de gure kou) maar “zo gewonnen zo geronnen” zullen we na dit matige her-optreden van AMVJ maar zeggen.
Hopelijk krijgt het kersverse duo R&R (met of zonder uniforme kloosterdracht) de manschappen snel weer op de juiste koers.
Want dat is de uiterst vrome wens van
Dirk
