Velen onder ons die voorafgaand aan het voetbal op zaterdagen wekelijks ter processie gaan naar een van de grootgrutters die ons goede landje kent, kopen naast een overvloed aan voedsel, fris en vetmakers, gewoontegetrouw routineus, dan wel bewust gemeend ook een bloemetje, een plantje of een zak potaarde voor moeder de vrouw, de vriendin, de vriend of anders geduide partner(s).
Dikke kans dat die floralia, waar ter wereld dan ook gekweekt of gepot, bij de bloemenkiosk zijn terecht gekomen door interventie van Royal Flora Holland, de ver buiten het Noord-Hollandse geprezen bloemenveiling in Aalsmeer. Een stadsdorp dat een tikje hybride ook wel wordt gemarket als “de bloemenhoofdstad van de wereld”.
Dikke kans ook dat uw chroniqueur deze editie van zijn impressies van de jaarlijkse queeste van zijn Bordeauxrode vrienden in de zaterdagcompetitie, dit keer in geuren en kleuren en bloemrijk aanbiedt; wetend dat hij zich voor de volgende expeditie richting Aalsmeer diende te begeven.
Aalsmeer bloemendorp aan het water
(tekst en foto’s uit een brochure van de gemeente)
Want de door kilometers kassen omzoomde gemeente Aalsmeer, huisvest ook de voetbalclub van die naam. De FC voortgekomen uit onder meer de in 2014 opgeheven bijna honderdjarige VV (opgericht in 1919 en met een heel welriekend tuil aan historie) blijkt als een prachtige lelie uit de eertijdse modder te zijn herrezen: 1300 leden en een fraai complex met dito voorzieningen.
Op een op echt gras gelijkende kunstmat mochten de Kumar Kids opnieuw bewijzen dat ze dit seizoen niet als een miezerig muurbloempje, laat staan karig kasplantje in een bijrol in 2A wensen te acteren.
De start was immers best redelijk over rozenblaadjes verlopen: twee zeges en een gelijkspelletje brachten een aantal punten dat vorig seizoen puntje voor puntje bijeengesprokkeld moest worden. Het had nog meer rozengeur en maneschijn kunnen zijn als de pot tegen HBOK niet al te makkelijk was weggegeven.
Maar toch regelmatig en terecht als “ouwe mopperkont” geafficheerd, mag ondergetekende onverlaat thans geheel tegendraads maar onverbloemd verklaren dat tot nu toe de kwaliteit van het spel er steeds wat rooskleuriger begon uit te zien (zie mijn euforische waarnemingen over de tweede helft van de vorige week tegen Marken). En ik mag wel verklappen dat die trend ook deze vierde pot bloesemrijk werd voortgezet: Bordeauxrood speelde voor een overgroot deel van de wedstrijd gewoon lekker voetbal.
Er komt met de week meer lijn in het spel, er wordt collectief hard, dicht bij elkaar gewerkt en het combinatievoetbal viert langdurig hoogtij. Enige minpunt: de doortastendheid in de zestien. Dreiging en mogelijkheden zat, maar het netje laten bollen was weer eens een brug te ver.
De tegenstander leek overigens behoorlijk onder de indruk van deze voortvarende aanpak van AMVJ, want ook al in de eerste helft kwamen ze nauwelijks aan voetballen toe. Een enkele counter veroorzaakt door sporadisch balverlies aan de kant van de bezoekers; daar bleef het wel bij in de eerste helft.
Op één zuur moment van onoplettendheid en traag reageren in de bordeauxrode verdediging na. Het gaf wervelwind Deo Sinduhije (what’s in a surname?) de gelegenheid om voor zichzelf te spelen en zo vlak voor rust zijn maatjes de kans gaf om hem uit pure vreugde collectief door het kunstgras te drukken. (1-0)
Bitterkruid in de thee voor Kumar en zijn trawanten, want gelijk de grote broers van Oranje lijkt ook zijn ploeg eerst op een achterstand te moeten komen om daarna pas echt de kunstvezels uit de mat te spelen. En dat gebeurde dan ook in de tweede helft.
Was het behoudens scoren daarvoor al oké wat er werd geëtaleerd, vrijwel de hele daaropvolgende 45 minuten was het pas echt eenrichtingsverkeer geblazen. Eén zette waarlijk alle bloemetjes buiten aan spelvreugde en inzet.
Van dik hout werden vele aanvalsplanken gezaagd, werden fraaie boeketjes aan combinaties gefrot; maar ook tussen al die mooie flora groeiden helaas de nodige brandnetels. En die prikkers verbeeldden het verstrijken van de tijd, waarin het maar niet wilde lukken om het balletje in het vijandelijke doel te krijgen; geen schot was in de roos!
Menig aanwezige bordeauxrode zijlijner vreesde reeds een bos witte Aronskelken te moeten bestellen als eerbewijs bij het ten grave dragen van deze eerste verliespot van hun team….
Maar ziet, nadat in het open huis de paal nog een tergender geflatteerde opwaardering van de Aalsmeerse voorsprong had voorkomen, werden wilskracht en doorzettingsvermogen in de slotseconden van de wedstrijd alsnog beloond. Na een perfecte corner van Daan Brinkman volgde alsnog de welverdiende (maar te schamele) gelijkmaker door een prachtige kopbal van Lionel Grootfaam.
Toch nog één puntje, waarvan ook door de sportief/aardige bestuurders en begeleiders van Aalsmeer in de nazit eerlijk werd beweerd dat AMVJ er twee had verloren.
En hoewel er soms pittig maar fair werd gestreden op de mat, was het in de derde helft toch alles pais en vree tussen mannen van de beide teams, van wie er veel elkaar ook al bij binnenkomst als goede vrienden hadden begroet. Dikke kans dat een aantal straks ook samen de bloemetjes in de stad buiten gaat zetten………
En zo kan het gelukkig ook nog in onze van agressie vergeven wereld.
Redenen genoeg dus om na een alleszins b(l)oeiend middagje toch in mijn knollentuin te zijn, uit te kijken naar de volgende pot, onderweg nog een bloemetje voor thuis mee te nemen en tevreden van Flowercity naar Amstelveen te karren.
Dirk
