De titel van deze impressie beste vrienden van Bordeauxrood is, ik biecht het eerlijk op, niet aan mijn brein ontsproten. Ook is er geen sprake van een schrijfvout. Het was de onvolprezen allesdoener van AMVJ, Steef Schelling, die mij in de nazit van de pot tegen Castricum deze pakkende titel aan de hand deed. En hij had gelijk. Aan de naam van Dennis Frijn, normaal veldspeler maar in de tweede helft noodgedwongen bevorderd tot stand-in van de uit de kom geschoten vinger van goalie Levien Rocha, moet ik deze achtste zege in successie van een collectief ijzersterk AMVJ Eén opdragen. Met een onversaagd en zeer nuttig optreden stond deze frêle jongeling model voor de onverzettelijkheid waarmee hij en zijn maatjes te velde het bepaald niet misselijke Castricum uiteindelijk over de knie legden.
Maar voor het zover was, was er wel het een en ander voorgevallen en te beleven geweest op deze qua weer “peper en zoutâ€- middag op het Loopveld (“dan weer scherp zonlicht, dan weer druilerig donker) De helaas weer te dun bevolkte zijlijn kreeg immers een in alle opzichten stevig potje voetbal voorgeschoteld; niet bijster goed maar wel van beide kanten intensief gespeeld en lekker spannend. Maar het zij reeds nu vermeld: behoudens een paar gele kaarten ging het nergens over de schreef. En dat kwam mede door goede en uiterst relaxte scheids, de heer S. Schram (“nee, geen familie van de “glaasje op laat je rijden†–volkszanger Sjakie Schramâ€, naar hij ons voor de voor hem minimaal duizendste maal uitdrukkelijk verzekerde).
Twee compleet verschillende spelstijlen botsten vanaf de eerste minuut dus stevig op elkaar. Het robuuste en linea recta ballende Castricummer keurkorps van aardige rascoach Ron van de Velde in een serieuze poging om voor de derde opeenvolgende maal een koploper van zijn troon te stoten; en daartegenover de discipelen van coach Maurice Kuijper die dat met iets meer voetballend vermogen oprecht knokkend voor iedere meter probeerden te verhinderen. Behoudens de eerste tien minuten, want toen leek er nog iets van de bijna fatale grauwsluier over, die tijdens de vorige wedstrijd tegen NFC zo gruizig over de ploeg was neergedaald. Maar na een paar indringende waarschuwingssignalen van de gevaarlijk snelle spitsen van de tegenstander was ook AMVJ Eén volledig ontwaakt. En dat leidde tot een fraaie treffer van spits Rene Boer (“Renzie” voor ingewijden) die een even lekkere pass van de weer volledig ingewijde Jonne Seriese verzilverde.
De vreugde duurde echter maar een paar minuten, want wat begon met een vrij sullige ingooi ter hoogte van het strafschopgebied van de tegenstander (!) eindigde in een zeperd en een bungelende vinger voor Levien Rocha die een niet zo lastige voorzet niet onder controle kon krijgen en een uit de rebound simpel te scoren gelijkmaker (geblesseerd en al) door een maatje uit het net moest laten halen. Het pleit voor de onfortuinlijke Levien dat hij de pijn tussen de palen bleef verbijten. Maar, behoudens een enkel oprapertje kreeg hij tot aan de rust vrijwel niets meer te doen. Zijn veldspelers hadden zichtbaar besloten om het heft van de pot weer in handen te nemen; en weigerden de tegenstander nog dicht in zijn buurt te laten komen. Zelf werd AMVJ ook niet echt gevaarlijk meer zodat de gelijke stand tot de rust bewaard bleef. (1-1)
Een paar stevige ballen tijdens de rust op de ingetapete hand van Levien Rocha betekenden de noodgedwongen entree van Dennis Frijn in het Bordeauxrode doel. (noodgedwongen want Supersub Nick Groote was een brandje blussen, ergens op een zonovergoten eiland en Yannick het jeugdige talent van Twee, was met zijn maatjes de zege op VW enz. 3 aan het vieren; en kon sowieso niet meer als wissel worden opgevoerd).
In plaats van een mentale tik bleek deze noodgreep blijkbaar de mentale opkikker te zijn die het Bordeauxrode team nodig had om te bewijzen dat je met collectieve inzet en verbeten strijdend voor elk metertje, de tegenstander weinig tot geen ruimte gevend, het gelijk en het geluk aan je zijde krijgt en zo drie gave punten kunt veroveren. Met het middenveld bestaande uit de weer geheel in rijke doen zijnde, onuitputtelijke gasgever Chris Boer (Cri voor ingewijden), de ouderwets sleurende Imke van Moorselaar, de intelligent ballende en sturende Jimmy Jansen en de hierboven reeds geroemde Jonne Seriese, groeide het gehele team tot een niet te slopen veste.
En bovendien tot een scorend gezelschap. Eerst mikte Imke van Moorselaar een op inzet van een maatje voorgeschotelde bal vilein langs de vijandelijke keeper. En niet lang daarna mocht Tjerk Veldman de 3-1 aantekenen na een mooi solo op de vierkante meter. Het pleit voor de tegenstander dat ze bleven knokken voor een beter resultaat. Met het al genoemde linea recta spel (lange halen -misschien succesvol- gauw thuis) werden de ballen richting Dennis Frijn gepompt. Maar dat leidde met af en toe kunstig vliegwerk uiteindelijk maar tot één koptreffer van hun aanvoerder. (3-2). Toen Jonne Seriese zijn fraaie optreden een tiental minuten voor tijd nog fraaier opsierde met een droge knal voor de 4-2 was het pleit beslecht. En was een vreugdevolle ploeg en een opgeluchte coach een Frijne driepunter rijker. En gezien de uitslagen elders een steviger koploper dan in het begin van de competitie voor mogelijk werd gehouden door een enthousiaste
Dirk
