Het leven zit vol verrassingen en tegenstellingen: aangename en minder plezante ervaringen wisselen elkaar vaak ongewild en ontijdig af. Het bewijs voor dit, ongetwijfeld door menigeen als tegelwijsheid geafficheerde axioma, werd vanmiddag op het Loopveld maar weer eens glashelder geleverd tijdens het uitvechten van de vriendelijke vete tussen AMVJ en het immer onvoorspelbare AFC.
Om maar met het zuur voor AMVJ te beginnen: de impressie van deze voetbalmiddag wordt door mij uit de toetsen geperst, nadat ik zojuist de goede en weer voortreffelijke op dreef zijnde Bordeauxrode spits Bram Owusu met een gemankeerd sleutelbeen bij Hotel MAMA heb afgeleverd. Een door een duw van een tegenstander begeleide buiteling pakte zo schlemielig uit dat de foto’s in de VU de vooral voor hem tragische diagnose van een venijnige en waarschijnlijk operatief aan te pakken breuk hadden bevestigd. Wellicht voor de komende tegenstanders een opsteker, voor coach Hans en het team van AMVJ een niet gering te schatten verliespost.
En dat na een in alle opzichten weer zonovergoten begonnen en volle winstgetooide voetbalmiddag. Want nadat het tweede van AFC net niet goed genoeg was om Twee van een nipte maar aardig verdiende zege af te houden, was het de beurt aan de hoofdmacht om ook de andere drie punten in huis te houden.
En dat gebeurde vooral in de eerste helft door de Schakelbrigade weer met vlag, wimpel en vliegende vaandel. De aardige coach van AFC kon langs de kant oreren als Brugman om zijn puppillen tot meer verweer te bewegen, maar ook hij zal hebben moeten toegeven dat er tegen dit jagende Bordeauxrode gezelschap geen kruid te wassen was.
Vanaf het beginsignaal van de soeverein leidende scheids Westland hield Eén zo draconisch huis in eigen huis dat de 3-0 ruststand nog maar een schriele afspiegeling was van het overwicht. En zonder al te veel chauvinisme: het geschiedde de eerste 45 minuten ook weer met zeer genietbaar voetbal. Op pure snelheid wanneer het kon en rust pakkend met aardig positiespel wanneer het nodig was werd de tegenstander al snel murw gemaakt.
De slimme 1-0 door Bram Owusu, na even slim aangeven van René Boer was dan ook een logisch gevolg van zoveel dwingende dadendrang. Niet veel later ging de bal op de stip, nadat een AFC verdediger binnen de zestien nogal onhandig omsprong met een fel doorjagende Imke van Moorselaar. Mark Schol had ook nu weer geen enkele moeite om de score te verdubbelen. Eén bleef de kansen aaneenrijgen en toen alweer Imke van Moorselaar de ruststand op het bord bracht leek ook deze pot alweer voortijdig in de tas.
De rust tevens als uitgebreide plaspauze benuttend kon ik de aardige coach van AFC dwars door de muur die hun kleedkamer van het urinoir scheidt, zijn manschappen luidkeels bozig tot vuriger daden horen aanzetten. Dat leek te helpen want toen AMVJ in het tweede bedrijf eerst weer een paar zeer riante kansen de mist had zien ingaan en daarna de concentratiesleet een beetje over de ploeg kwam, werd AFC, vocaal enthousiast begeleid door de zijlijn, optisch inderdaad wat dwingender en druistiger dan voor de rust.
Maar voor veel gevaar zorgde dat niet voor het doel van de vandaag lekker keepende en goed meevoetballende Levien Rocha. En met het moet ook gezegd: met het verdwijnen van de zon achter een voorspelde sluierbewolking verdween ook de brille uit het spel van AMVJ. En daarna zo’n twintig minuten voor tijd dus ook nog de onfortuinlijke Bram O.
Op weg van de VU naar de pijnstillers in de weekendapotheek in het Andreas ziekenhuis (staaltje van zorgwekkende coördinatie) liet coach Hans ons mobiel weten dat er aan de ruststand niks meer veranderd was.
Zeker op basis van de eerste helft alweer dik verdiend gewonnen door Eén. En daarmee boekt het team nog steeds de maximale winst uit alle vijf gespeelde potjes in.
Maar verscheen er, oh nare tegenstelling dus ook een aanzienlijk verliespost in de van succes uitpuilende boeken. Aan de maatjes van balende Bram om te bewijzen dat de komende tegenstanders zich ten onrechte rijk hebben gerekend. En op dat laatste wordt vast gerekend door
Dirk
