Ook uw chroniqueur van de handel en wandel van en rond zijn dierbare Bordeauxrood raakt wel eens een keer uitgeschreven over de meteorologische fenomenen die het voetbal de laatste weken teisteren. En ook is er weinig enthousiasme meer in het toetsenbord te vinden om iets over de diepe depressie op te biechten die zich van de Kumar Kids lijkt te hebben meester gemaakt.
Ook vandaag was het weer raak: redelijk droog maar een beetje lekker voetbal schier ondoenlijk makende windkracht 9 recht over het met kurk ingestrooide hoofdveld tijdens de uitpot van AMVJ in Oostzaan.
Tegen de zo langzamerhand als Angstgegner te bestempelen mannen van de sympathieke coach Ron van de Velde. Of te wel OSV, de zopas honderd jaar geworden maar nog immer springlevende oldtimer onder de voetbalclubs.
Want daar is bij mijn weten nog nooit “door de onzen” gewonnen.
En ook nu verliep het allemaal weer uiterst zorgelijk voor het team van coach Kumar.
Maar daarover misschien straks nog t’een en t’ander.
Want bij gebrek aan voetballovende woorden over weer en atmosfeer te velde duikt er altijd wel weer een thema op waarover wel iets aardigs te melden valt.
Dat thema is vandaag: “Team Akkaya”
Inderdaad voor de kenners: de scheids van dienst de heer Ferit Akkaya en zijn gevolg, bestaande uit partner/trainingsmaatje Bea en refereetrainer, de onverslijtbare Jan Laarman (rechts op de foto)
Trouwe kennisnemers van mijn stukjes zullen zich wellicht afvragen waarom ik deze scheids en zijn trainer opnieuw ten tonele voer (zie de kolom over de enkele maanden geleden gespeelde wedstrijd tegen Jong Holland op het Loopveld).
Zoals u weet is het mijn gewoonte om goed presterende leidsmannen met een kort “applaus” te roemen; en zij die een mindere dag hebben maar even “blanco” te laten.
Maar een paar alinea’s meer wijden aan de man c.q. vrouw met de fluit is mij tot op heden niet gelukt.
Tot vandaag toen team Akkaya aantrad.
Niet dat ik louter lyrische zinnen aaneen moet rijgen over zijn leiding te velde. Dat had ook met “een-dikke-voldoende-zin” gekund. Of met: “zoals we van deze scheids van dienst al een reeks van jaren gewend zijn…”
Nee, de aanleiding tot dit wat uitgebreidere exposé is dat het mij bij de als altijd vriendelijke begroeting in de bestuurskamer opviel dat in vergelijking tot de altoos fit ogende Laarman de beide andere teamsters een ietwat vermoeide indruk maakten.
Bij navraag bleek dat te kloppen. Ze hadden er een wel heel kort ochtendje slapen opzitten.
Gevraagd naar de wellicht feestelijke achtergrond van de nauw verholen geeuwtjes, werd duidelijk dat hier geenszins sprake was van feestgedruis maar simpelweg van een werkzame nachtdienst op de bus. Nu was de heer Akkaya al eens in het Parool getypeerd als de fluitende buschauffeur, maar ook zijn partner en vaste begeleidster blijkt hetzelfde dynamische beroep uit te oefenen.
“Samen uit samen thuis” is het mooie parool voor dit duo, waarbij zij ook nog eens wekelijks samen trainen bij de scheidsrechtersvereniging onder leiding van de Dritte im Bunde Jan Laarman (op de foto rechts).
Oorspronkelijk had de referee naar een pot in het zunnige Zeeland moeten afreizen maar dat was voor een liefhebber als hij (en zij) toch een iets te heftige uitdaging.
Maar in plaats daarvan was hij, ondanks de weinige slaap, toch liefhebber genoeg om ter elfder ure de aanstelling bij OSV -AMVJ te accepteren.
Over de mogelijke vrees dat hij halverwege de match door de storm uitgeput gebeukt, alsnog een “blanco” zou scoren is zojuist naar het rijk der fabelen verwezen.
Oh ja, er werd dus ook nog gewoon gebald…. voor zover dat in deze barre omstandigheden nog enigszins mogelijk was.
AMVJ deed dat naast zeer matig en weinig bevlogen spel, ook nog het minst slim.
Slechts drie -mislukte- pogingen in de richting van het vijandelijke doel in de eerste helft met de storm in de rug.
OSV, gedrevener en enthousiaster ballend: één gemiste kans met stoere tegenwind.
Rust 0-0.
Onrustige voorgevoelens bij de hondstrouwe zijlijn van Bordeauxrood: “Dat wordt moeilijk voor de boys”.
Het klopte: OSV scoorde met doelgerichte schoten drie keer.
De eerste was weer eens een cadeau door slap verdedigen; nummer twee werd na een voorzet ingekopt door de kleinste speler op het veld en drager van de VIP-naam Aboutaleb; nummer drie was een ongelofelijke raketinslag van de voet van OSV-er Willems.
Van een dolend AMVJ ging weliswaar soms enige dreiging uit en een -terecht- afgekeurd doelpunt tegen de wind in. Maar het was veel te weinig om een nieuwe teleurstelling te voorkomen.
Eindstand 3-0.
De nazit werd gelukkig opgefleurd door mooie (en soms minder fraaie) verhalen over het dynamische leven van de buschauffeur. Wel kort, want er wachtte alweer voor beiden een nachtdienst….. fluitend tussen de bedrijven door!
Terugploegend naar de auto had de heer Ferit Akkaya ook nog lovende woorden voor onze grens Steve Ritfeld.
Ook wel eens goed om te horen over een clubgebonden grensrechter.
Daarmee was, na een toch weer bijzonder middagje, de goede Steve dan ook the man of this match voor
Dirk
