Op volle oorlogssterkte trad de F1 gisteren op eigen veld aan tegen de F7 van Swift, een middenmoter uit de competitie. Zowel op als rond het veld was er alle vertouwen dat de bijna-blamage van vorige week tegen Roda 23 zou worden weggepoetst. Met de fanatieke David als aanvoerder en het trainersduo herenigd kon het niet fout gaan. Dat ging het ook niet, maar een walk-over zou het niet worden. Tot ver in de eerste helft ging het spel op en neer en waren beide ploegen aan elkaar gewaagd. De doelman van Swift stond uitstekend te keepen en doelpogingen van Joep en Quinten werden knap door hem uit het doel geweerd.
Ondanks technische hoogstandjes van Jelle en Duco, was het Quinten die in het eerste kwart van de wedstrijd uitblonk aan AMVJ zijde. Hij won vrijwel al zijn duels en leidde menig aanval van zijn ploeg in. Helaas werd zijn positie op het middenveld niet dicht gelopen als AMVJ in de aanval was en bij balverlies stonden Mats en Jelle er daarom alleen voor. Van Jelle wisten we al dat hij moeilijk te passeren is, maar Mats manifesteerde zich als een ware laatste man. Wat een scherp oog voor de bal en wat een goede timing. Swift kon veel te vaak uitbreken maar dankzij het verdedigend koppel hoefde keeper Vince maar twee keer in te grijpen. Mats zou na afloop unaniem als speler van de wedstrijd worden gehuldigd.
Hoewel AMVJ niet echt in de problemen kwam, had het dit seizoen nog niet zolang hoeven wachten op een doelpunt, zelfs niet tegen koploper Arsenal. In zo’n situatie kan een gelukje de doorslag geven en dat kwam er toen Raúl de bal vanaf de achterlijn voor het doel van Swift bracht. Was het een voorzet? Was het een schot? Het was in elk geval effectief, want via een verdediger van Swift schoof de bal door de benen van de ongelukkige keeper het doel in: 1-0. Maar de ban was nog niet gebroken, het spelbeeld bleef grillig. Pas toen Joep met een wonderschoon stiftje de keeper verschalkte en de 2-0 noteerde ging AMVJ wat vrijer spelen. Met een loei hard afstandschot van Raúl en een al even harde knal van David op korte afstand werd de keeper van Swift verder getest, maar het was duidelijk, zonder geluk of slimmigheid was hij niet te passeren.
Na afloop van de wedstrijd vroeg trainer Dick zich af wat Maurice en hij kunnen doen om de ploeg scherp te houden in de rust, want net als vorige week begonnen onze jongen veel te laks aan de tweede helft. Net als vorige week werden duels die in de eerste helft met gemak gewonnen werden in de tweede helft opeens verloren. Swift dreigde meer en meer in de wedstrijd te komen en het besef dat ze AMVJ fysiek de baas waren groeide zienderogen. De druk op het doel van keeper David werd en steeds groter, maar daardoor kwam er ook meer ruimte achterin. AMVJ profiteerde optimaal; een uitbraak van Vince werd fraaie door hemzelf afgerond: 3-0. Kort daarna viel dan toch het tegendoelpunt, maar het kwam te laat om de wedstrijd te keren. Even later was het definitief voorbij voor Swift toen opnieuw een voorzet, dit keer van Jip, door een Swift speler in het eigen doel werd gewerkt. De spelers van Swift bleven opvallend monter, er werd niet gemopperd en zowel de tegenstander als de scheidsrechter werden gecomplimenteerd. Bewonderenswaardig. Ondergetekende juichte ook slechts ingetogen toen Oscar de eindscore op 5-1 zette. Het was geflatteerd en zo’n sportieve tegenstander gun je geen twee eigen doelpunten.
