Vijf weken geleden werd de competitie in drie minuten beslist. Na twee late treffers van Arsenal ASV in het kampioensduel kunnen onze jongens alleen nog hopen op een misstap van de ongenaakbare leiders en zelf moeten ze alles blijven winnen natuurlijk. Zonder wat af te willen doen aan de kwaliteiten van de overige teams in de competitie, is het vaker een strijd tegen concentratieverlies dan de tegen de opponent. Gisteren was dat niet anders. Op papier leek Martinus F4 slechts een verdienstelijke middenmoter, maar het viel gelijk op dat ze behoorlijk uit de kluiten gewassen waren die zuiderburen. Onze Oscar was nog steeds de grootste man van het veld, maar het verschil was klein.
Na de aftrap leek er aanvankelijk geen vuiltje aan de lucht. Vince scoorde binnen een minuut de 1-0. Hij verkeerd in een bloedvorm, maar met zo’n aanvallend ingestelde middenvelder is het wel zaak dat de ruimtes goed worden dicht gelopen. Daar schort het nog wel eens aan bij AMVJ en zo ook gisteren. Martinus kon zich snel herpakken en liet zien over veel snelheid te beschikken. Tot twee keer toe had AMVJ geen antwoord op de snelle counter en pas voor de tweede keer dit seizoen keek de ploeg tegen een achterstand aan. Gelukkig kwam AMVJ snel gelijk doordat Oscar een corner van David intikte, maar ze kregen de wedstrijd niet onder controle. Binnen een paar minuten werd keeper Jip na slordig balverlies op eigen helft voor de derde keer gepasseerd. Weer kwam AMVJ terug. Een prima voorzet van Raúl werd verlengd door Oscar en ingeschoten, door wie anders, dan Vince.
AMVJ ging met 3-3 de rust in, maar trainers Dick en Maurice waren er niet gerust op. Er werd lang gedelibereerd over de opstelling in de tweede helft en er werd volop aan peptalk gedaan. Het werkte. Voor het eerst dit seizoen kwam AMVJ sterker de rust uit dan ze die waren ingegaan. Een aantal spelers dat in eerste helft nog niet wakker was of last had van wintertenen, was in de tweede helft alert en opgewarmd. Jelle ging weer stevig de duels aan zoals we dat van hem gewend zijn, Mats herinnerde zich eindelijk weer dat hij geen libero was en Raúl liep niet langer op z’n tenen rond te huppelen als een ballerina. Het was maar goed ook, want met een heuze fotograaf langs te lijn, in de persoon van Jaider ‘Kozeis’, wil je natuurlijk een beetje stoer worden vastgelegd.
Wat misschien wel meeste hielp is dat Jip ‘McEnroe’ Tichelaar in de tweede helft weer op veld werd losgelaten. Zijn onverschrokkenheid was net wat AMVJ nodig had het initiatief in handen te nemen en zich te beseffen de betere partij te zijn. Het verschil in zelfvertrouwen was opvallend. Vooral Raúl zorgde voor constante druk op de helft van Martinus. Zijn uitbraken op links werden steeds dreigender en doelpunten konden niet lang uitblijven. Eerst bracht hij Oscar in positie voor de 4-3 en kort daarna Duco voor de 5-3. Net toen we aan de zijlijn weer durfde uit te ademen, scoorde Martinus de aansluittreffer. De ploeg uit Amstelveen kwam daarna nog een paar keer gevaarlijk uit, maar de goed meeverdedigende Raúl voorkwam dat keeper David nog in de problemen kwam. Het leverde hem terecht de aanvoerdersband op. Aan de andere kant van het veld toonde Oscar zich een heuse Bulykin. Op kracht en inzet zorgde hij ervoor dat AMVJ toch nog een ruime overwinning boekte: 7-4.
Arsenal won met 7-0 van Swift, dus er veranderd niets bovenin. Maar we blijven hopen, wie weet overeten onze concurrenten zich de komende weken aan pepernoten. Het kan allemaal.
