Er is door zogenaamde voetbaldeskundologen al veel gepalaverd (synoniem voor geoha) over de gigantische zeperd van het “grote Ajax tegen het aanvankelijk nietig geachte Red Bull Salzburg. Maar ze hadden het kunnen weten: met een paar van die blikkies achter de kiezen van zo’n sponsor ga je echt vliegen als we de reclame mogen geloven. Een merk dat zich ook speciaal lijkt te verbinden aan teams van echte kerels. En een ding weet ik als een van de zestien miljoen coaches in dit goede land zeker: het team van Salzburg bestaat uit echte kerels en dan is het tegen een elftal van in de watten gelegde angstige jochies* dankbaar presteren.
Ik had gewild dat AMVJ vanmiddag in de uitpot tegen het toch al niet nietig geachte DVVA ook even AMVJ Red Bull had mogen heten. Want het ontbreken van maar liefst vijf basisspelers had dan wellicht gecompenseerd kunnen worden met de wilskracht opwekkende uitwerking van een paar shotjes van dit drogerende drankje. Niks ten nadele van de remplaçanten van de naar vertroetelender oorden uitgevlogen selectiemakkers, maar mijn dierbare Bordeauxrood bakte er deze lenteachtige middag op de knusse maar zeer matige mat van het aloude DVVA helaas weinig van.
Niet dat de goede wil leek te ontbreken, maar van gedreven geloof in eigen kunnen- één van de toch meest in het oog springende kwaliteiten van de ploeg van coach Maurice Kuijper- was eigenlijk tijdens de hele opvoering geen sprake. En dat kun je tegen een opponent die dat geloof juist weer helemaal hervonden lijkt te hebben absoluut niet hebben. Want tegenover het dolende AMVJ stond een DVVA team als een solide huis. Bovendien wensten de mannen van coach Sjaak Tersteeg vanaf het beginsignaal onverbiddelijk aan te tonen wie er deze middag de lakens uitdeelde en de baas was in deze overigens zeer faire maar voetbalgenotmatig matige pot.
Voeg daaraan toe dat er aan AMVJ zijde ook best een paar van de vaste waardes faliekant door de zompige grasmat zakten en de 4-0 nederlaag van de toch zo langzamerhand gebutste ranglijstaanvoerder is simpelweg verklaard. DVVA kletste er vanaf het begin stevig op los en gaf zijn zeer aarzelend begonnen tegenstander een lesje in felle doelgerichte gedrevenheid. Steeds een stap eerder bij de bal, weinig tot geen ruimte latend en als het moest de robuuste maar effectieve lange haal naar voren hanterend. Want met een paar gretig stevige en goed ballende aanvallers als van Diermen (11) bleek dat een prima wapen om de weinig solide AMVJ defensie keer op keer te ontregelen.
De eerste goal was daar een mooi voorbeeld van. In een één tegen drie situatie was DVVA nummer 11 veel gretiger op zo’n toch redelijk out of the blue naar voren gedirigeerde pegel dan zijn drie passief toekijkende Bordeauxrode non-verdedigers. Het moet gezegd: de afronding was feilloos.(1-0). Ook de verdubbeling van de score niet veel later door dezelfde speler was eveneens een toonbeeld van het verschil tussen gretige aanvalsdrift en vrij suffig verdedigen. In optisch vrij kansloze twee tegen één positie aan de zijkant van het zestienmetergebied wist deze DVVA-er toch aan de bal te komen en het moet gezegd: ook nu rondde hij het vreselijk knap af. (2-0)
Na deze twee dompers probeerde Eén de bakens nog wel te verzetten maar het was allemaal te onrustig, onzorgvuldig en veel te weinig doordacht wat de discipelen van coach Maurice ten tonele voerden. Toch had de rust nog iets florissanter genoten kunnen worden als de verdienstelijk spelende Ricky Kumar (uit Twee) een van de twee echt grote kansen die hij kreeg had weten te benutten. Nu bleef het bij een toch vrij kansloze en ontmoedigende theepauzepauze stand van 2-0.
Maar het moet gezegd: desondanks begon AMVJ het tweede bedrijf wat agressiever en ogenschijnlijk wilskrachtiger. Met na een minuutje een levensgrote maar ongebruikt gelaten kans voor de dit keer ook al niet echt succesvol in de spits opererende Mark Schol. Zonder overigens tot redelijk goed spel te komen speelde de partij zich gedurende een belangrijk deel van de tweede vijfenveertig minuten af op de DVVA helft. Maar daar verblikte of verbloosde de hechte defensie van de thuisploeg in het geheel niet van. Ook al omdat het beruchte virus van de scoringsarmoe bij AMVJ voor weinig tot geen gevaar zorgde voor het vijandelijke doel.
Naarmate de tijd drong en de score onveranderd bleef ging de poort bij AMVJ achter steeds verder open. Logisch dat de AMVJ coach met een paar offensieve wissels (Devery Boldewijn en Kris Ruygrok, beiden uit Twee) nog trachtte het tij enigszins te keren. Maar het was eigenlijk tegen beter weten in deze middag: Eén was absoluut niet bij machte het DVVA bolwerk te slechten. En dat deed de thuisploeg met de defensieve restanten van AMVJ wel en degelijk. In de slotfase werd er nog twee maal gescoord zodat er na de laatste fluit een voor een beter DVVA riante maar zeer verdiende 4-0 zege de boeken in ging.
Voor Bordeauxrood is het likken van de wonden geblazen en hopen dat het gedreven geloof in eigen kunnen weer snel terugkeert. Evenals de flierefluitende afwezigen.
Dirk
* dat van die ” in de watten gelegde jochies” geldt uiteraard niet voor mijn puur voor het onbezoldigd plezier ballende Bordeauxrode vriendjes
