Als opdrachten, projecten, evenementen, debatten, vrolijke en smartelijke gebeurtenissen en dus ook voetbalcompetities tot een eind gekomen zijn, is het een ingesleten gewoonte om soms kort, maar veelal ellelang te gaan zitten evalueren.
Nou is de letterlijke betekenis van dat werkwoord: “iets op waarde schatten” of ook wel: “over iets een waardeoordeel vellen”.
Vooral in de voetballerij is dat een geliefd tijdverdrijf. De praatprogramma’s met allerlei zichzelf benoemde analisten en dus blijkbare “kenners van het spelletje”, druipen tegenwoordig van het scherm af.
Elke omroep heeft wel een tafeltje met “mensen uit het vak” eromheen, die allemaal met door hun geconditioneerde ego getroebleerde blikveld hun onderling afwijkende meningen de ether in sputteren.
Het evaluatief gezwets over ons aller Godenzonen dan wel ons Ajakkes gevolgd? Ze waren niet van de lucht dit jaar!
Oordelen en veroordelingen over het optreden van die Italiaanse catenaccio-freak dan wel begenadigd filosofisch georiënteerde trainer buitelden over elkaar heen om het eigen gelijk te benadrukken.
Wees gerust: in dit soort gereutel zal ik mij in deze laatste impressie van het seizoen niet mengen.
Maar nu op deze regenachtige middag de bomen en planten rond het kunstgrasveld van Amstelveen Heemraad zich opgelucht aan het lang uitgebleven zegenrijke vocht tegoed deden, is het toch goed van een paar mannen te vernemen of zij even opgelucht waren dat het lang uitgebleven einde van dit seizoen voor Bordeauxrood eindelijk daar was.
Daar doe ik graag aan mee, maar dan niet om in vriendelijke of forse taal de queeste van dit team een be- of veroordeling aan te smeren, maar gewoon en in het kort de feiten laten spreken.
Even terug naar de voorbereiding van het nu net afgelopen seizoen.
Een coach die dicht bij het einde van het lopende seizoen vrijwel binnen een week plots een afscheid aankondigt, waar hij daags daarvoor nog duidelijk was over een (laatste) verlenging van nog één seizoen. Gevolg: als bestuur zit je erbij en kijk je ernaar hoe in zijn kielzog een uitstroom van zo’n 21 spelers van de selectie van twee teams op gang kwam.
Een voor de hand liggend besluit: we schuiven de trainer coach van AMVJ 2 door naar een -als een haas – nieuw te vormen eerste; en vergeten even dat er nog een selectie van twee teams te vormen zou zijn.
Als Rookie in de rijen van het coachen van standaardteams slaagde Daan van Hees er toch in een groep van 24 spelers om zich heen te verzamelen; wat mij betreft op zich een klein wonder!
De voorbereiding was vooral een uitgebreide kennismakingsronde, want de meeste boys zagen elkaar voor het eerst.
Van die onwennigheid was in de eerste twee potjes nog niet zo veel te merken en dat gaf, ondanks het beperkte verlies, deze burger toch enige moed.
Maar die zakte – op nog één enkele positieve uitschieter na – in de vele weken daarna toch tot op schoenniveau, door zeer forse nederlagen.
Het ontbrak niet aan goede wil, maar het gevolg van het moeten werken met een heel -in voetbalkwaliteit verschillend – legioen aan mannen van buiten, bleek toch een ware Sisyfus-klus te zijn (en die figuur had een echt zware job, als je die naam in Google opzoekt).
Na een tripje naar Spanje leek er iets van een team te zijn opgestaan; de tweede helft van de voorstelling begon opnieuw hoopgevend met een niet verdiende kleine nederlaag.
Maar dat was het dan ook weer. Het lukte, ondanks extra performance training en intensief doorwerken, maar niet om aan grote nederlagen te ontsnappen.
Tot drie potjes voor het einde van de reeks. Tegen de nummer twee van de lijst leek plots de geest over Bordeauxrood vaardig te zijn geworden. Het eerste punt was geboren!
Waarbij ook nog moet aangetekend dat de beelden aantoonden dat die ploeg vlak voor tijd een niet verdiende pingel in de schoot geworpen kreeg.
Een week later werd door een gelijkspel de tegenstander tot mededegradant gebombardeerd.
Opvallend détail: uitblinker was twee keer de man die al meer dan honderd goals om zijn oren had gekregen, maar in die laatste drie optredens als een Feniks uit zijn as bleek te zijn herrezen.
Want ook in het voorlopig allerlaatste treffen tegen de vrienden van Amstelveen Heemraad (AH), presteerde onze Mo het om zelfs een penalty op fraaie wijze te stoppen. Hij voorkwam daarmee dat de tegenstander op een voorsprong kwam.
Want het stond toen nog 1-1.
En dat na een bijna gewoontegetrouwe start van de bezoekers: luttele minuten na aanvang werd er alweer tegen een 1-0 achterstand aangekeken.
Maar in het verloop van het eerste bedrijf kwam Bordeauxrood meer uit zijn verdedigende stellingen en maakte het de thuisploeg soms knap lastig.
Uit een haarscherpe corner van Roairi O’Connel kopte Bilal el Farissi even fraai de gelijkmaker in het netje. Rust (1-1).
Na de thee was AH wel wat sterker maar ook uitermate slordig. Counters van AMVJ werden minder maar verdedigend bleef het lange tijd knap overeind.
Er moest een ongelukkig eigen doelpunt van AMVJ aan te pas komen om AH aan een voorsprong te helpen.
Dat in het eindsignaal zoonlief ten genoege van Pa Boonstoppel nog voor de 3-1 tekende was alleen van statistische waarde.
Voor AH was de winst genoeg om uiteindelijk de tweede plek op de ranglijst in te nemen. Gefeliciteerd mannen en succes in de nacompetitie!
Door deze laatste nederlaag bleef voor AMVJ de productie op 2 punten steken met een uiteindelijk negatief doelsaldo dat de honderd net overschrijdt.
Tot zover de feiten.
Een oordeel?
Niet van mijn kant maar slechts de constatering dat al snel duidelijk werd dat volgend seizoen in de vierde klasse geacteerd zou gaan worden.
Met van mijn kant wel de hoop dat AMVJ dan weer echt gaat meedoen om de punten.
Ik dank iedereen van de collega-clubs die ons team een hart onder de riem hebben gestoken tijdens de rit.
En ik geef tot slot aan Super Supporter Ton de Vey als dank voor zijn trouwe aanwezigheid in moeilijke tijden de gelegenheid om zijn oordeel te geven.
En als laatste krijgt coach Daan van Hees de eer om het laatste woord te hebben in dit ook voor hem leerzame seizoen.
Tot……we zien wel weer!
Dirk
