Epiloog en ode aan de hondstrouwe zijlijn van Bordeauxrood:
De klus zit erop.
Zesentwintig potjes voetbal in 2a zijn door het mij nog immer gekoesterde maar soms (en dan ook te luid) bekritiseerde Bordeauxrood uiteindelijk zonder ernstige kleerscheuren verwerkt.
Geen degradatie, geen nacompetitie aan de onderkant.
Want toen het er op aankwam en de rode streep dreigend aankwam zetten werden op de valreep door gerechte ruggen nog voldoende puntjes gesprokkeld om zich al twee matches voor het einde veilig te weten.
Met zelfs nog enig vaag virtueel zicht op een derde periode.
Maar dat perspectief verdampte vorige week al door een zuur verteerde nederlaag tegen EDO.
Op zich dus prettig om de KNVB te kunnen vragen volgend seizoen weer in dezelfde, toch wel als bizarre grabbelton te kwalificeren klasse te mogen opereren.
Immers rare en volkomen onvoorspelbare uitslagen volgden elkaar gedurende de rit met topsnelheid op.
Soms immense korfbaluitslagen waarmee op het oog zwakkere broeders op de lijst de top danig bezeerden. “Iedereen kan van iedereen winnen”, was dan ook bij het vorderen van deze licht krankjorume kompetitie een veel gebezigd adagium.
Zo was het maar net; en de Kumar Kids betoonden zich geen uitzondering in dit loterijspel.
Hoge verwachtingen aan het begin, nog stevig gevoed door alleraardigste voorbereidende bekerpotjes tegen hoger geklasseerde clubs.
Ook best een bevredigende eerste periode met enige tijd reëel zicht op een eerste prijs.
Maar daarna kwam de klad er behoorlijk in, met als resultaat een uiterst mager aantal punten onderaan in periode twee..
Oorzaken? Excuses? Te veel om te bedenken- ik zou er een Thierry Baudet getint essay aan kunnen wijden- maar toch ook weer te weinig om op te noemen, gelet op een toch behoorlijk brede en redelijk gelijkwaardige selectie.
Het malheur zette zich aanvankelijk nog door in de laatste fase, maar zoals gezegd ging nog even het gas erop. Dat wendde wel het onheil af, maar veel en aanvankelijk gekoesterd heil -nacompetitie voor hoger laat staan directe promotie- bracht het de boys en hun coaches ook niet.
Hoe dan ook: feit is dat het seizoen erop zit en de groep na de zomer weer fris en fruitig aan een nieuwe uitdaging begint (hoop ik)
Ik besef dat aan deze wat langere epilogische beschouwing nog een impressie over de laatste uitpot tegen het al gedegradeerde OFC ontbreekt.
Beste lezers, met alle beste wil van de wereld, uw chroniqueur krijgt met geen mogelijkheid de toetsen in beweging om ook maar iets aardigs/leuks/spectaculairs (en/of wat dies zij meer aan euforische kretologie) over het te velde vertoonde aan het wit van deze pagina toe te vertrouwen.
Daarvoor zakte het Kumar cohort in alle opzichten te ver door de ondergrens van het feitelijk vermogen heen op deze toch zwoele en door het gedruis van een muziekfestival ritmisch ondersteunde middag in het Oostzaanse.
Ik wil het dan ook deze keer graag laten bij de uitslag: het werd 3-3 in een vooral van AMVJ kant afgeleverde ploetermatch van jewelste.
Zelfs de goede scheids Nefkens kon door af en toe prikkelend fluiten geen echte schwung op het kunstgras teweeg brengen.
Het deel van de hondstrouwe zijlijn dat de ellende op de snelweg(werken) had getrotseerd verdient daarentegen wel een dikke pluim dat zij de treurige zit op de tribune van de thuisclub tot het eind hebben uitgezeten.
Op deze twee foto’s de harde kern van de supporters die vele afleveringen van de Kumar show dit seizoen met hun aanwezigheid hebben opgefleurd: de opa van Zep Fransen, Ton de Veij, Henk Boer en vader en moeder Jansen. En nu ik toch bezig ben: ook de ouders van Jeroen Halsema, vader van Heusden, Harry Reuvenkamp en echtgenote harstikke bedankt voor jullie onverdroten steun aan de boys.
Leuk dat ook mijn goede oude strijdmakker Theo Hooghiemstra en coach van het eerste uur Jos Pelk
evenals de eeuwig jeugdige Kees Koedood regelmatig bij thuiswedstrijden sfeer kwamen brengen.
Voor al deze getrouwen en degenen die ik vergeten ben te huldigen, een diepe buiging van
Dirk en hopelijk allemaal weer “hallo” in september.
Aan de reguliere lezers van mijn frutsels: “heil”, vanwege uw onverzettelijke doorzettingsvermogen.
En tenslotte alles en iedereen die ik beknord en bejubeld heb: een fantastische zomer en wellicht:
“Tot later”
Dirk
