Zo’n zes weken geleden schreef ik een epiloog bij een voor Bordeauxrood zo treurvol verlopen seizoen tot dan toe. Het betekende onder meer dat ik, na de oorwassing thuis tegen EMM (0-8), geen stukjes meer zou schrijven. Hetgeen mogelijk tot opluchting van velen was…
Zeker voor coach Daan van Hees met wie ik afsprak hem niet meer lastig te vallen met vragen na weer een verloren potje. Ik zou het alleen nog doen als er iets vrolijkere geluiden – tenminste één puntje – te melden waren over het team; wat echter bepaald niet voor de hand lag.
Maar toch hield ik onbewust een slag om de arm, want de laatste zin van mijn epiloog luidde: “Mocht ik ongelijk krijgen – wat ik stilletjes toch hoop – dan kom ik natuurlijk met een juichverhaal terug. Want ik blijf ze volgen tot het waarschijnlijker bittere eind.”
En dus deed ik dat blijven volgen, samen met Super Supporter Ton de Veij.
De volgende drie wedstrijden gaven echter helaas geen aanleiding om mijn statiefje op te zetten voor een nabespreking.
De eerlijkheid gebiedt echter wel om op te merken dat er geen negatieve monsterscores en zelfs een kleine 1-2 nederlaag (met score!) tussen zaten.
Aangezien er vandaag (10 mei) uit moest worden aangetreden tegen de nummer 2 van de lijst RKDES – thuis met 0-5 kansloos verloren – had ik mijn statief zelfs “onbedoeld” thuis achtergelaten.
Dat bleek dus een black-out van jewelste. Want dat de wonderen de wereld nog niet uit zijn en het leven soms zorgt voor een gebeurtenis die alle logica en subjectieve veronderstellingen tart, werd vanmiddag weer eens bewaarheid toen zich in het zonovergoten Kudelstaart een klein mirakel voltrok.
Met de natuurlijk weer aanwezige Ton Super, deed ik nog snel een bakkie en grasduinde wat in het mooie en informatieve programmaboekje van de thuisclub. Om te eindigen bij de stand in 3B; en daardoor weer ondergedompeld te worden in de rauwe werkelijkheid van het immense puntenverschil tussen beide teams na 23 potjes (de doelsaldi laat ik ook maar buiten beschouwing).
Met een gevoel van: “wat moet dit nou weer worden”, keek ik al gauw of ik de juiste bril op had, want in tegenstelling tot al die voorgaande potjes zagen wij vanaf de aftrap van de heer U. Horen niet een gewoontegetrouw moeizaam beginnend AMVJ, dat al snel een achterstand te slikken krijgt.
Wij ontwaarden een haast dartel aanvallend Team – met de nadruk op Samen – dat scherp was, verdedigend bij de les en gevaarlijk in de aanval. Coach Siver Abdurahman van RKDES zal die ijver en spirit met gemengde gevoelens moeten hebben aangezien, terwijl zijn team daarentegen een beetje verwonderd lamgeslagen indruk maakte.
Er ging daar van alles fout en ze waren bijzonder slordig.
Toen na een minuut of twaalf een puike, snelle aanval en een puntgave voorzet Lewis Konst in staat stelde met een mooie voetbeweging zijn team voor de allereerste keer op een voorsprong te zetten (0-1), voelde het nog steeds een beetje vreemd wat ons werd voorgeschoteld. Maar wel heel aardig!
Het belegen gezegde dat verwacht mocht worden dat de thuisploeg daarna wel wakker zou zijn en uit een ander vaatje zou gaan trappen, kwam bedrogen uit, want er lukte ze in het vervolg nog steeds maar weinig.
RKDS werd daarnaast ook danig achter de broek gezeten door een opgebloeide en strakke verdediging van Bordeauxrood.
En als grote verassing bleek vandaag Mo el Korai alle ellende van 100+ goals tegen van zich afgeworpen te hebben en zich met een telraam vol aan saves tot de status van uitblinker van deze collectieve remonte opwerkte.
Maar toen na 20 minuten Kevin Nlandu om nog onduidelijke redenen door de scheids met direct rood werd verwijderd, moest de Hees horde (nick name, vandaag met ere gedragen) het een uur lang met 10 man verder zien te rooien. Dat lukte tot de rust prima zodat ook voor de eerste keer met een voorsprong nieuwe energie werd getapt.
Wij aan de kant konden nog niet echt geloven wat we gezien hadden; en dat dat met 10 man zo zou blijven.
Maar alle door thuisclub supporters geuite voorspellingen dat het in het tweede bedrijf wel snel met de AMVJ euforie gedaan zou zijn bleken pure wishful thinking te zijn.
Aan niets was te merken dat het 11 tegen 10 was…… AMVJ trok met het vorderen van de tijd nog eens wat extra registers puf open en kon daardoor de weinig intelligent en te traag opererende thuisploeg steeds tijdig de voet dwars zetten. En werd Mo (zie hiervoor) schier onpasseerbaarder…
Een eerste driepunter leek steeds meer voor het grijpen, toen de scheids, die toch al ruimhartig met kaarten strooide tijdens deze toch absoluut niet unfaire pot, meende op het scheiden van de markt een pingel te moeten geven aan de thuisploeg wegens vermeend hands (we zullen de beelden zeker terugkijken). Zo kwam naar ons AMVJ gevoelen de tegenstander vrij goedkoop alsnog aan een doelpunt (1-1).
En toen tot overmaat van ramp nog een AMVJ-er met direct rood moest vertrekken wegens grensoverschrijdend praten, werden 9 ruggen nogmaals gerecht; en die slaagden erin om ondergetekende weer achter de laptop te krijgen. Eindstand 1-1 (een morele zege was een feit).
Coach Daan kon zijn lol niet op; ondanks dat het uiteindelijk maar één puntje werd (zie hieronder zijn winderige reactie).
Na afloop was het in de kleedkamer vooral de bevrijding van de hatelijke nul die een grote rol speelde bij de luide juichkreten. En terecht. Fijn voor jullie na al die moeizame weken en maanden.
Stilletjes hoop ik dat jullie het kunnen opbrengen om het mij nog twee keer te flikken dat mijn zaterdagavond door het toetsenbord wordt beheerst.
Zou toch een super wonderlijke afsluiting zijn, maar eentje die ik met plezier op me neem.
Dirk
