Zunderdorp: een pittoresk verstild vlekje op de kaart vlak onder de rook van Amsterdam.
Van de moderne wereld afgegrendeld door de mistige grauwsluier van een druilerige herfstmiddag lijkt de hektiek van de 24-uurseconomie er stilletjes voorbij te zijn geslopen. Een tiental Rijksmonumentale gebouwen, kerk en boerderijen staan symbool voor die veronderstelling en accentueren de louter historische schoonheid van dit piepkleine dorpje.
Ik heb nog even gecheckt of het clubhuis van de plaatselijke voetbalvereniging ook op die lijst stond, maar HBOK is geen echt historische club, maar wel een standvastige “old timer” (sinds 1951) met een beroemd authentieke naam onder de voetballende gemeenschap. En haast dorps gezellig.
Op die plek, die entourage en tegen de club, waar het ooit op klompen begon, moest de Mauricemeute vanmiddag de enige inhaalwedstrijd uit de afdeling absorberen. Een belangrijk potje want de winnaar zou zich achter het tot nu toe nauwelijks genaakbare WV (enz) op de tweede plaats nestelen.
Geheel in stijl van de thuisclub kreeg captain Mark Schol bij de toss een paar klompen aangeboden.
Wellicht in de hoop dat hij of een van zijn makkers de kicksen zou verwisselen voor dit minder soepele schoeisel, maar daar had Bordeauxrood vanmiddag absoluut geen trek in.
Integendeel wat je van de gastheren zou verwachten deed AMVJ: de toch voetballend hoog aangeslagen opponent werd geen seconde rust gegund en die wist zich met die pressie in het eerste bedrijf geen enkele raad. Vergeleken met de ervarener ogende tegenspelers dartelde het jeugdige Eén er van af het beginsignaal van alweer een prima, nu uit het verre Groningen neergedaalde, scheids (Rutger Werkhoven, onthoudt die naam) lekker ballend op los. En creëerde goed voetbal en collectief pressend meer dan een handvol kansen. Dat was vooral zo, nadat aanvoerder Mark Schol voor de tweede achtereenvolgende week zijn ploeg via een terecht toegekende en weer onberispelijk genomen pingel na twintig minuten een zeer verdiende voorsprong had bezorgd. De enige die daar een tikkie zorgelijk over deed, was de tot zijn en AMVJ’s geluk weer geheel ontgipste Jonne Seriese die zijn penaltykroon toch langzaamaan lichtelijk scheef ziet zakken.
Maar de echte AMVJ kniesoren vonden dat bij rust de zaak eigenlijk al beslist had moeten zijn. En dat was ook wel zo. Maar het missen van toch zeer scorenswaardige kansen deed de teller na 45 minuten bij een tot dan toe te magere 0-1 stokken.De noodzakelijke wissels als gevolg van vertrek van de hamstringgevelde Sander van Dam en de niet geheel fitte Wieger Visser door Thomas Hanssen en Chris Boer leken er zo op het oog weinig mee te maken te hebben, maar na de rust moest een verontruste coach Maurice aanvankelijk toezien hoe de cadeauklompen wellicht toch heimelijk aan de voeten van zijn mannen gegoten waren. Want in niks leek AMVJ op het montere ploegje dat HBOK in de eerste helft alle hoeken van het goed bespeelbare veld had laten zien. Voor weinig geld meer had het direct na rust en na een chaotische scrimmage voor de veste van Levien Rocha alweer gelijk kunnen zijn. Het moet gezegd dat coach Don Guezen van HBOK zijn pupillen via de thee blijkbaar tot wat offensiever en krachtiger daden had kunnen opwekken want onder het motto: “als het voetballend niet gaat, dan maar met de lange trap” was zijn team veel dwingender aanwezig dan in hun vrij tamme voorspel. Omdat AMVJ ook niet meer aan combinatievoetbal toekwam en zich nu eens zelf tot verdedigen moest beperken werd het schouwspel er minder fraai maar niet minder spannend op. Het hotseknots gehalte nam met het vorderen van de speeltijd steeds heftiger vormen aan. Maar het grote leerpunt voor de AMVJ coach van deze fase was wel dat onverzettelijkheid vanaf nu ook onderdeel is geworden van het toch al rijke arsenaal van zijn team. Met de minuut zag hij ze samen harder knokken voor een zegerijk resultaat. Verdedigend moest er worden gebuffeld en dat gebeurde met de deze middag qua onverzettelijkheid niet klein te krijgen broertjes van Moorselaar voorop. En dat was nodig ook want ook HBOK wenste zich niet neer te leggen bij wat toch een onvermijdelijke nederlaag zou worden. Want door almaar meer aanvallende kracht in te zetten ging de spreekwoordelijke tent bij hen steeds letterlijker open. En nadat de grens van de thuisploeg met een vilein vlagsignaal nog even een nieuwe tegentreffer had kunnen voorkomen, mocht de voor de moegestreden René Boer ingevallen Brice de Groot bij het vallen van de vlag een “Grandelletje”c.q. “Piet Veldhuizentje” van de HBOK goalie van een metertje of dertig in een definitieve zege voor Bordeauxrood vergulden.
Gezien de eerste helft een voetballend verdiende winst . Gelet op het vertoonde in het tweede bedrijf mag de conclusie voor AMVJ zijn: Wat Begon met Klompen, Eindigde op Sneakers, want de zege werd uiteindelijk best een tikkie sneaky uit Zunderdorp meegepikt. Althans dat vond
Dirk
