En Eén ploegde in het Zand-voort….

“Het lijkt wel een potje beach-soccer”. Mogelijk dat de naam van de tegenstander mij tot die welige woordspeling verleidde maar, de gedachte kwam spontaan in mij op, ik toen ik -toen nog stilletjes, maar al wel met steeds samengeknepener tenen- het gedreutel van AMVJ Eén in de thuispot tegen het ook al niet briljant hotseknotsend Zandvoort aan het werk zag. Nou ja, het begrip: “werk” is hier wellicht een wat overdreven benaming, want van de tomeloze drive die de Mauricemeute in beter tijden zo siert was in de eerste helft maar erg weinig zichtbaar. Het leek inderdaad wel of het Loopveld deze middag was omgetoverd in een stuk Zandvoorts strand, zo loom en laks ploegde de Bordeauxrode brigade over de toch prima bespeelbare grasmat. En zoals je ook zo vaak bij het strandvoetbal waarneemt, wilde de bal maar niet luisteren naar de ongetwijfeld goede bedoelingen van de mannen; het
pseudoleder hopste derhalve alles behalve de goede richting op. Een fatsoenlijke aanval? Dus op de vingers van één hand ruim te tellen. Toevalligheden en gekke toestanden? Te over. Kansen? Gek genoeg toch een paar en heel behoorlijke. En die waren erg nodig om te pogen toch iets positiefs te zetten tegenover de inmiddels opgelopen 0-1 achterstand. Die tegengoal van een zoals gezegd meestal lange -halen- gauw- thuis- via- de- (redelijk snelle)-spitsen -opponent, kwam overigens uit een slecht verwerkte corner, en een vrij geboden kopkans voor een van de betere Zandvoorters.
Wie gedacht had dat deze dromerige domper een wakkere wake -up call zou betekenen, kwam in ieder geval tot de rust bedrogen uit. Het had zelfs nog erger kunnen uitpakken als de enige echte goede aanval van de tegenpartij tot een nog grotere achterstand had geleid. Dat leed bleef het goedbedoeld ploeterende Eén bespaart. En terwijl de AMVJ getrouwe zijlijn zich vertwijfeld afvroeg wat er toch met de boys aan de hand was, poogde in de kleedkamer coach Maurice in een ultiem en zeer welluidende verbale poging, het gruizige zand uit de teamraderen en de individuele koppies te krijgen. Zijn opwekkende motto: ”Zand erover, vrienden en nu de twee helft echt aan de (zand) bak!
En die klare taal miste zijn uitwerking niet. Met nu blijkbaar het vertrouwde biljartlaken groen weer onder de noppen, ging het er in de tweede helft aanmerkelijk energieker en gretiger aan toe.
Het oogde allemaal nog wel niet briljant, maar er was duidelijker zichtbaar dat er nu samen harder werd gestreden voor een beter resultaat. De toepasselijk in het zandgeel en zeeblauw gestoken keurkorps van coach Keur kwam er alleen nog aan te pas als de lange haal van achteruit door de AMVJ defensie niet goed op waarde werd geschat. Maar in die paar gevallen stond en lag de wonderbaarlijk snel van zijn hamstring herstelde Levien Rocha paraat.
Voor de rest was het Bordeauxrood dat, zij het nog een tikkeltje chaotisch af en toe, de klok sloeg.
Er kwamen mogelijkheden en echte kansen. Maar ja het verhaal wordt een beetje saai zo langzamerhand: als het op scoren aankomt, blijft het uien. Er moest weer een pingel aan te pas komen om de gelijkmaker in het netje te krijgen. En zelfs dat lukte maar net in tweeën. Penaltykoning Jonne Seriese kreeg voor het eerst te maken met een qua postuur en kunde echt imponerende goalie en…..zijn inzet werd door deze kanjer gekeerd (!) Maar tot geluk van de thuisploeg was Boertje (René Boer) bij de pinken en die joeg de terugspringende bal voor de 1-1 alsnog in de touwen.
Dat was het sein voor de ultieme stormloop waarin opnieuw de meest riante mogelijkheden werden genegeerd. Dat het toch nog goed kwam was te danken aan een enorme dekkingsfout bij de Zandvoorters die de toch niet minuscule Bram van de Driest geheel over het hoofd zagen en hem na een aardige corner vrijelijk de 2-1 zege lieten inkoppen.
Dat de tegenstanders dus toch nog in het eigen zand beet hadden zij overigens geheel aan zichzelf te wijten. Want op slag van het eindsignaal van een (niet door iedere toeschouwer onderkend) behoorlijk leidende scheids verzuimde één van hen een door AMVJ uiterst goedertieren en lichtzinnig weggegeven open doelkans aslnog tot tenminste één punt te verzilveren.
Nu staat Eén, met een al met al verdiende totaalwinst en ook al vanwege de andere uitslagen in de poule, met 12 uit 5 weer hoog op de lat. Benieuwd hoe de volgende finale wordt verwerkt tegen HBOK. Ik hoop van harte dat de naam van de opponent mij dan niet weer tot een voor de hand liggende woordspelende openingszin noopt over de eerste helft van mijn dierbare voetbaldieren van Eén: “Het Begon Op Klompen……”
Dirk
Ps 1 Overigens ben ik van mening dat AMVJ voetbal binnen de kortste keren moet beschikken over een trainingsaccommodatie van voetbal geschikt kunstgras.
PS 2 Ik zag mijzelf tot mijn niet geringe schaamte en schrik terug in een life spotje dat zo beeldend agressie langs de lijn wil bestrijden: “En Dirk, hoe was jouw week van de week ?” Nou vrienden, die was wel enigermate klote, maar dan nog….(andere Dirk), nogmaals sorry
D