Dit is een non-verslag (zoals als al mijn pennenvruchten op deze site) van een virtuele strijd. Mijn dierbare Bordeauxrood mocht immers op schoot bij prins Carnaval. Maar alvorens zich onder te dompelen in de geneugten van het rijkelijk vloeiend gerstenat begreep van de coach dat “de bikkels†de stormbaan in het Amsterdamse bos hadden gekoesterd als opmaat voor een onvermoede dubbele feestvreugde. Want dat werd het zeker op deze voetballuie zaterdag. In onze klasse slechts twee inhaalduels. Maar geen onbelangrijke.
Omdat de wekelijkse processie naar het altaar van de grootgrutter zijn tijd vergde en ook de sportschool nog een uurtje van de zaterdagochtend afzweette koos ik met een lichte gêne voor de dichtst bijzijnde match tussen DVVA en Marken. Maar mijn vrees voor hoon en valse compassie bij de aanwezigen voor de slappe nederlaag van AMVJ de week daarvoor (0-4) werd door de immer galant wellevende senioren van deze aardige club met een allervriendelijkst welkom snel naar de vergetelheid gehanddrukt. En ook over het zeer smadelijke verlies (3-8) tegen het wisselvallige Marken een paar weken eerder werd ook al nauwelijks meer gerept.
Over de wedstrijd wil ik niet veel meer kwijt dan dat ik mij tijdens het verloop daarvan nauwelijks kon voorstellen dat de boys van coach Kuijper door deze twee teams zo nadrukkelijk over de knie waren gelegd. DVVA was na een aardig begin met ritsen verprutste kansen geen schim van de ploeg die de (toen nog) koploper zo genadeloos de les las. En het niveau dat hun tegenstander op de nog abominabeler mat dan een week daarvoor haalde was van een gehalte dat mij deed twijfelen of ik het eerdere giga-verlies van Eén tegen de Markenaren niet had gedroomd.
DVVA won de zeer matige pot door een lucky vlak na rust met 1-0 en is daardoor nu ook (een geduchte) kampioenskandidaat geworden. In punten staan zij nu vlak achter AMVJ waarvan ik rotsvast aannam dat het na deze inhaler eindelijk toch een keertje van de hoogste troon gestoten zou zijn. Want zo bijzonder waren, licht eufemistisch gesteld, de prestaties van Bordeauxrood in de tweede helft van de competitie tot nu toe nou niet geweest (zie boven).
Maar opnieuw besliste de ranglijst in deze zo langzamerhand bizarre wedloop in 2a anders…. Want toen de standen uit Broek op Langendijk van de strijd tussen BOL en de profs van HBOK doorsijpelden, bleek mijn overtuigingsrots van een schamele tufsteen makelij. Coach Maurice die na de stormbaan in het Bos naar BOL getogen was, meldde mij rond half vijf uiterst opgetogen de winst van de thuisploeg en dus het schier voor onmogelijk gehouden feit dat AMVJ na vandaag nog steeds de lijstaanvoerder is. Maar voor de juichtonen over een toch niet echt meer verwachte periodetitel 2 had Maurice geen mobieltje nodig gehad. Zo luid en duidelijk waren ze in Amstelveen te horen.
Proficiat mannen!
Maar nu de ranglijst maar blijft winnen wordt het toch weer tijd om de werkelijkheid maar weer eens om te draaien. En gewoon met veel driepunters en een al meer vertoonde stormachtige eindsprint de nacompetitie simpelweg te ontlopen. Gewoon een paar keer per week collectief de stormbaan nemen voor het hervinden van de broodnodige universele spirit en ontspannen maar gedreven trainen. En je zult zien: je legt ook de weerspannige ranglijst uiteindelijk je wil op met een zelf bevochten briljante eerste plek aan de meet. Daar ga ik van van vandaag af aan gewoon van uit.
Dirk
