309x gelezen

Emotioneel weerzien met een lach en een traan

Uw chroniqueur loopt al een behoorlijk tijdje met verschillende taak-gerelateerde etiketjes op het vest mee in de geschiedenis van AMVJ-Voetbal. En dan krijg je als vanzelf, wat in de managementwereld weinig prozaïsch als “een netwerk” wordt aangeduid.

Ik spreek liever over het ontmoeten van mensen (en clubs) met wie in de loop der jaren een vorm van een relatie groeit (van het politiek sterk misbruikte woord “verbinding” krijgen mijn vingers al jeuk, dus mijd ik die vertaling waar mogelijk).

Soms blijft het bij een ontmoeting zoals met “een oppervlakkige kennis”, maar er ontstaan ook in onze kille voetbalwereld steviger banden, die soms zelfs neigen naar wederzijdse genegenheid.

Zonder daar nou euforisch of zwevend over te gaan uitweiden, stemt bijvoorbeeld het vooruitzicht dat je cluppie zaterdag tegen zo’n “warme” tegenstander speelt al tot een gevoel van: ”leuk”. Dat ligt dan niet aan het wedstrijdgebeuren, want dat kan best eens uit de klauwen lopen en heeft zijn eigen rudimentaire dynamiek.

Maar het “leuk” zit hem vooral in de mensen die meekomen – of er altijd zijn als je uit moet spelen – als bestuurder/begeleider/ontvangstcomité en/of harde werkers die anderszins bij club actief zijn buiten de krijtlijnen.

Dat gevoel heb ik altijd gehad wanneer er weer eens een pot tegen de aloude opponent Arsenal op het programma staat. Jarenlang een buurman op Het Loopveld en eenmaal verhuisd naar het IJsbaanpad, onder het nog immer imposante toezicht van de Marathontoren, toch altijd een goede buur gebleven.

Vandaag was het weer zover dat Arsenal het Loopveld aandeed, na een voetbal-loze  Coronastilte van meer dan anderhalf jaar. Dit keer echter een leuk vooruitzicht met een emotioneel tintje. Want het besef dat de onvolprezen Clubicoon van de bezoekers er niet meer bij zou zijn betekende toch een behoorlijke streep door het “leuk”.

Wim Teuling, de absolute sterkhouder en decennialang groots leider van zijn club, was zo’n man die het hart op de tong en de daden in zijn schoenen droeg; die pal stond voor het welzijn van zijn Arsenal en ook altijd de vriendelijke gast dan wel gastheer “van de mooie verhalen” etaleerde (ik heb daar eerder wel eens een impressie aan gewijd).

Hij was er altijd uit en thuis maar vandaag niet meer. Want Wim overleed helaas begin mei 2020 na een kort maar heftig ziekbed.

Het moet gezegd dat dit gat met veel genegenheid en liefde werd opgevuld door “het vaste gevolg van Wim”, waaronder zijn vrouw en de immer authentieke en allesdoener  Cees Brama; met emotie doordrenkte verhalen waarbij de lach overheerste maar toch ook een klein traantje werd weggepinkt.

 

Kortom een mooi begin van de middag, waarbij een stralende zon en een windstil Loopveld het decor vormde voor een hopelijk lekkere pot van “de Kumar Kids tegen de Wiekens clan” (de huidige trainer van het bezoekersteam, overigens geassisteerd door Iwan Zandwijken, eerder coach, maar tegenwoordig ook “de nieuwe Teuling” (= voorzitter).

We hadden er voor de aardige gasten ter plekke in elkaar geflanste business-seats voor geïnstalleerd.

Een hoogstaande wedstrijd, onder leiding van de heer van den Broek, is het eigenlijk nooit geworden.

Daarvoor speelde AMVJ met alle goede wil van dien toch nog veel te onsamenhangend, was het balverlies niet te tellen en werden er weer te veel cadeautjes uitgedeeld aan de veel fellere en tactisch betere tegenstander.

Vooral de eerste helft was het weer raak: een vrije doorloop na een onzorgvuldige terugspeelbal kon de goed keepende Levien Rocha nog vakkundig killen, maar even later werd een op zich niet zo gevaarlijk uitziende corner van de overigens uitblinkende Braziliaanse aanwinst Junior Toretta via een bordeauxrood been tot voorsprong voor de gasten gepromoveerd.

Tot de rust was het vertoon van beide kanten nou niet om over naar huis te schrijven. Zo vlogen de lange peren naar voor pauzeloos als scud raketten heen en weer over het strijdperk. Maar om dat nou hoogstaand te noemen…brrrrr.

AMVJ had daarbij veel last van hoge druk; in de eerste plaats deed het fraaie weer zo te zien de loomheid in de benen slaan.

De tegenstander deed daar nog een schep bovenop door slim hoge druk te zetten, waardoor de bordeauxrode verdedigers soms zwaar in de verdrukking raakten.

Verder vielen er nog wel kansen te noteren die voor rust een gelijke stand op het bord hadden kunnen zetten, maar de afronding liet opnieuw te wensen over (rust 0-1).

Dat het lauwe optreden van zijn team door coach Kumar tijdens de thee ongetwijfeld streng was gekapitteld, bleek niet echt te zijn neergedaald in de koppies en lijven van zijn pupillen.

Want na een aaneenschakeling van zwak verdedigen was de pot na een dikke vijftig minuten al feitelijk klaar. Sven Gomes en Shadi Sabruty van de gasten maakten daar gretig gebruik van (0-3).

Gelukkig werd een vierde treffer vlak daarna nog wegens buitenspel geannuleerd, anders hadden de wissels die coach Kumar pelotonsgewijs liet aanrukken al helemaal voor een hopeloze opdracht gestaan.

Dat was nu ook wel het geval maar de laatste twintig minuten bleek Eén toch ook wel een tikkie beter te kunnen dan daarvoor helaas het geval was. Het leidde in ieder geval tot nog één tegentreffer, na iets wat op een echt soepele aanval leek.

Verder kwamen de boys niet zodat in de nazit bij onze gasten nu de lach terecht overheerste en na opnieuw een redelijk perspectiefloze nederlaag een heeel klein traantje werd weggepinkt door,
Dirk