We hoeven niet ver door het woordenboek om deze wedstrijd typerend te omschrijven: Ellende.
Nadat de meiden vorige week onnodig onderuitgingen tegen een middenmoter was het zaak om de
huidige nummer 1 te verslaan. Daarvoor kwam uiteraard ook trouwe scheidsrechter Henk opdraven,
die wegens de gele kleur van de tegenpartij in het zwart moest spelen.
De eerste voortekenen waren zeer ongunstig helaas. De wedstrijd was namelijk twee uur vervroegd
en dit kwam bij maar liefst 5 meiden niet helemaal goed aan. De zaak werd serieuzer toen een van
deze meiden de wastas in haar bezit had – niet om aan naming en shaming te doen, maar het was
Tine – en deze wastas zich dus in Nijmegen bevond. De zwarte witte XXXXXXL ADO shirts werden uit
de kast getrokken. “Daar gaan de zebra’s” jubelde Steef toen de meiden voorbijkwamen.
Het volgende punt van zorg, het feit dat er geen ballen waren, werd getackeld toen de privé
materiaalman en ultra-fan van de dames de sleutels van het ballenhok trouw kwam nabrengen.
Enfin, een zeer onrustig begin voor een zeer belangrijke wedstrijd
Slap
De veel te grote shirts waren blijkbaar zo aerodynamisch afremmend dat de bordeauxrode brigade
niet van haar plek kwam. Tegenstander LSVV was vanaf de eerste seconde beter. Nog voordat de
meeste supporters hun plekje in het stadion hadden gevonden keken onze meiden al tegen een
achterstand aan: 0-1. Nou is het zo dat we wel vaker matig starten en moeite hebben met opstarten
na rust, dus geen paniek.
Maar het spel was slap, de tegenstander vele malen feller en onze anders zo sterke flanken zaten in
een totale houdgreep. Twee scherpe voorzetten en luttele minuten later keken de dames tegen een
0-3 achterstand aan.
Na een half uur spelen werd AMVJ weer wat meer zichzelf. Een mogelijke verklaring is dat Ray zich
inmiddels bij de technische staf had gevoegd, die hiermee automatisch verdubbelde van één- naar
tweekoppig. Een corner werd door Karin op een vreemde manier geraakt en vloog hoog tegen de
netten: 1-3 en de brakste speler van het veld scoorde.
Kampioensaspiraties de koelkast in?
Na de aftrap van de tweede helft lanceerde LSVV de bal over de defensie. Deze verstijfde en de 1-4
werd binnengeschoven. De rest van de tweede helft was rommelig en slechts een paar meiden
scoorden een voldoende. Agnes zorgde ervoor dat er nog creativiteit op het middenveld kwam en
we soms nog gevaarlijk werden. Mel voorkwam dubbele cijfers door de ene bal nog mooier te
stoppen dan de ander. Hoogtepunt was een hoog ingeschoten, indraaiende bal vanaf de linkerflank.
Een katachtige sprong, een gesterkte arm en een goede dosis show kregen de handjes van het
publieke wel op elkaar. Maar zelfs in haar vorm was de 1-5 en eindscore onvermijdelijk.
Helaas werd na deze wedstrijd wel duidelijk dat het nadenken over een kampioenschap wat
voorbarig was en dat de meiden eventjes weer met beide benen op de grond staan. We vroegen een
voorbijganger en fan wat zijn kijk hierop was. “Goed weer of slecht weer, wij blijven komen. Deze
meiden hebben meer in hun mars dan dit” verzekerde de man ons, terwijl hij de kantine in
verdween. “Het seizoen is lang en de meiden toppers, wacht maar af” schreeuwde hij ons nog na
met klassiek zuidelijke tongval.
Even terug naar de basis en komende week de drie punten pakken. Aansluiting met de top hebben
ze nog. En hoop doet leven.
