“Nou kun je misschien wel weer eens een ietsje vriendelijker stukje schrijven”, sprak de kleine, maar geblesseerde middenveldheerser en aanvoerder van de Kumar Kids na afloop van de uitpot van Bordeauxrood tegen Castricum.
Ik riposteerde nog dat het gezien de tot dan toe toch behoorlijk dramatisch verlopen derde periode nog wel meeviel met de stekeligheid van mijn pennenvruchten. Maar de goede Chris Boer deed die in zijn ogen volstrekt onterechte conclusie van uw chroniqueur af met een zichtbaar hoofdschuddend grimlachje.
Ik haastte mij derhalve des avonds thuisgekomen na een uitstekend etentje met familie aan de oever van de Westeinderplas om de vorige edities van mijn impressies gestreng te toetsen op een al te vilein gehalte qua tekst.
Dat viel niet tegen of liever het viel me mee dat het gezien mijn absolute weerzin tegen- vooral onnodig- verliezen mijn gebroddel toch niet echt de zwartgallige spuigaten uitliep.
Desondanks was mijn eerste aandrang om voortaan mijn oude gewoonte om niks te schrijven na een verlies van het mij immer dierbare Kumar Cohort, toch maar weer uit de mottenballen te halen.
Dat scheelt niet alleen tijd en verwijt maar ook de nadrukkelijk gevoelde noodzaak tot zelfkastijd.
Immers, ik zou dan in ieder geval mijzelf niet meer als “ smijtend malloot met een oud stoeltje” ten tonele hoeven te voeren, zoals vorige week nog thuis tegen HBOK.
Of mijn nederige excuus aan deze of gene van de manschappen te moeten maken vanwege al te kritische noten aan hun adres ten gevolge van zijn -in mijn ogen ook echt belabberde- optreden.
En ook geen impressie meer te hoeven ondertekenen met de koosnaam “ouwe mopperpot ” (of erger) vanwege al te opstandig gelamenteer langs het lijntje.
Echter toen ik de kolommen van het afgelopen seizoen doorbladerde, bemerkte ik met enig ongenoegen dat ook bij zeges van AMVJ 1 mijn loftuitingen lang niet altijd himmelhoch jauchzend waren en de kritische noten ook dan niet ontbraken. Overtuigd van de grote kwaliteiten van het team (en de coaches) kon en moest het vrijwel altijd nog een tandje beter, zo beschouwde ik ook zegenrijke daden van de boys.
Conclusie: uw chroniqueur kan, op het gevaar af de ego’s van de bordeauxrode krijgers al te ernstig te beschadigen, misschien beter helemaal stoppen of hij dient direct het roer voor de volle positieve 180% te draaien.
Het eerste kan ik niet beloven, tenzij er een hausse aan adhesiebetuigingen aan dit voornemen binnenkomt ; het tweede is wel door mij op te brengen: al is het maar voor één keertje.
Lees dus nog even verder en verbaas u al huiverend.
“Impressie van een gelukzalige middag”.
De wat mindere resultaten uit de voorbije periode ten spijt, de veertien mannen die coach Kumar de voorlaatste wedstrijd van Bordeauxrood tegen Castricum tot zijn beschikking had, waren tot in de vezels gemotiveerd om deze competitie alsnog een positieve afloop te bezorgen.
Al tijdens de warming up kon men aan de strakke koppies zien dat het met de focus wel goed zou zitten in deze belangrijke match om een eventuele nacompetitie te voorkomen.
En dat bleek na het eerste fluitsignaal van de scheids van dienst ook geheel te worden bewaarheid.
Het hobbelige veld verhinderde weliswaar echt vloeiende combinaties maar de wilskracht om met een goed resultaat huiswaarts te keren was kenmerkend voor het hele team.
Het reeds gedegradeerde Castricum bleek echter niet van zins om zich in hun laatste thuiswedstrijd in de tweede klasse zomaar naar het schavot te laten brengen en bood aanvankelijk verwoed weerstand.
Maar de verdediging van AMVJ met Yannick van de Meijs dit keer als onneembare sluitpost en Bram van der Driest samen met Tim van Heusden, Dennis Frijn en Jeroen Halsema als gesloten defensief blok stond vrijwel gedurende de hele 90 minuten pal. Op een seconde voor rust na toen er niet oplettend genoeg werd gereageerd op een slimme vrij trap en dito vrije inkopper van de tegenstander.
Het betekende de gelijkmaker (1-1) want halverwege het eerste bedrijf had de deze middag tot “assist-King” uitgeroepen Lionel Grootfaam een (van de vele) corners zo aangesneden op het hoofd van Bram van de Driest gelepeld dat deze alleen maar “ja” hoefde te knikken om zijn team op voorsprong te zetten.
Het sierde AMVJ dat de teleurstelling van de “tegengoal op de valreep” collectief snel bleek te zijn verwerkt. Het kwam eerder gesterkt dan verlamd weer uit de kleedkamer.
Met Teddy Mijnals als vervanger voor de steeds maar voortjakkerende René Boer, nam vooral het excellerende middenveld het heft steeds nadrukkelijke in handen. Met de overal aanwezige aanvoerder Robin Meerhoff (“Roppa”) als groot stimulator, de hardwerkende, eveneens niet moe te krijgen Marc van Moorsel en de uitgekookt spelende youngster Gijs Bedet.
De meerderheid die deze gebundelde kracht veroorzaakte had al snel succes.
Want het tweede bedrijf was een klein kwartiertje oud toen nog eens twee assists van Lionel Grootfaam spits “Lucky Luc” Hofstra, ondanks zijn opspelende zere tenen, in staat stelden om de wedstrijd twee keer heel fraai en dus al vroegtijdig in het slot te gooien. (1-3)
Met de resterende wissels Jeffrey Vendrik (voor Gijs B.) en Devery Boldewijn (voor Lucky Luc H.) als verse krachten werden nog een paar dotjes van kansen gecreëerd. Maar die troffen helaas geen doel.
En aangezien de tegenstander zich allang had neergelegd bij de nederlaag was de verlossende buit van drie punten voor het team van coach Kumar gelukzalig binnen.
Daar konden ook de twee koeien die nog op het veld werden losgelaten niets meer aan veranderen. Maar die waren daar dan ook niet uitgelaten om nog roet in het AMVJ eten te gooien.
Naar oud Castricums gebruik werd door de vele toeschouwers reikhalzend uitgekeken naar de plek op het veld waar de beesten hun vlaaien zouden deponeren. Voor degene die de plek had “gekocht’ wachtte immers een forse geldprijs. (“waar de koe schijt is prijs”)
Daarop heeft uw chroniqueur niet gewacht. De belangrijkste prijs was voor het dapper strijdend AMVJ al dubbel en dwars gewonnen: de laatste pot volgende week tegen DVVA kan immers veilig boven de streep worden afgewerkt.
Van harte proficiat mannen!.
Maar weet voor de goede orde: de echte evaluatie volgt in de laatste impressie van dit seizoen door
Dirk
